Lieve medemoeder,

It takes a village to raise a child.
Die zin spookt door mijn hoofd. Als dat zo is, waarom is het dan zo intens kwetsbaar om advies te geven over opvoeding?
Ik bedoel, ik sta wel eens te knipperen met mijn ogen als mijn dochter een woedeaanval heeft. Ik weet het dan soms ook niet en wij beginnende ouders kunnen dan best wat hulp gebruiken. Maar in plaats van dat ik een vriendin bel, met “help hoe krijg ik ons kindje rustig en maken we wel de goeie keuzes, en hoe doen jullie dat?”, grijp ik terug naar mijn eigen kaartenbakje. Maar daar zitten alleen maar trucs in die ik zelf ooit geleerd heb. Maar wat nou als dat niet werkt? Of je voelt je er niet goed bij? Zelfhulpboeken over opvoeden genoeg, het internet druipt haast uit elkaar van de adviezen over opvoeden.
Maar toch. Als iemand een opmerking heeft over mijn manier van opvoeden, voelt dat direct als een aanval. Hoe minimaal de opmerking ook is. En terwijl ik weet dat ik dit niet zo moet voelen. Want ik weet dat het immers een village takes om je kind op te voeden. Mijn kind kan van heel veel mensen in het dorp leren, niet alleen van papa en mama. Dus papa en mama kunnen ook leren van het dorp. Dus dorp, ik zal proberen vaker te bellen als onze peuter een truc uithaalt waarvan ik sta te knipperen met m’n ogen en alleen nog maar “uuuh geen idee…. ” kan bedenken. Ik heb het dorp ook nodig om te groeien als moeder. Wat jij Marieke? Hoe ervaar jij dit?

X

Oef, nou zeg je iets moeilijks Jes, want niets is zo lastig om je beste vrienden in hun moeder / vader rol te zien en eventueel te adviseren. Waar je normaal gesproken met elkaar op 1 lijn kan zitten en dezelfde interesses kan hebben. Kan je nu totaal van diezelfde lijn afkukelen. Je ziet bij je vrienden opeens een hele andere manier van opvoeden, contact maken en regels stellen, dan dat jij dat doet bij je kinderen. Terwijl je doorgaans zoveel gemeen hebt?!
Daarom wil ik ook geen onderdeel van dat dorp zijn, jes. Tenzij dat specifiek gevraagd wordt natuurlijk. Ik ben namelijk beroerd in genuanceerd feedback of advies geven en daar kan ik iemand onbedoeld mee kwetsen, om maar te zwijgen over het feit dat ik zelf ook maar wat doe!

Ik persoonlijk kan het wel hebben als mensen wat willen zeggen over mijn manier van opvoeden, dat moet ook wel naar aanleiding van alle zorginstanties die wij al hebben geraadpleegd over onze kleine rakker. Wel wil ik graag de gelegenheid hebben om uit te leggen waarom ik de dingen doe, zoals ik doe. Het is dan niet zozeer, dat ik mij wil verdedigen, maar ik wil wel de dialoog aan gaan. Ik leer van ieders ervaringen en kennis.

Je kinderen groot brengen is het allermoeilijkste wat er maar bestaat. Jouw eigen normen en waarden, je eigen levenservaring en niet te vergeten dat van je partner wordt allemaal verweven in je manier opvoeden. Hoe lastig is het om vanuit dat perspectief het beste te doen!

See you…

Illustraties door Greet Diels

Lieve schat, hoi,
Vandaag stond ik af te rekenen bij de supermarkt, allemaal verse groenten, Flow magazine op de band, biologische yoghurt in een glazen potje, (ik kwijlde haast), cassave onzin en een rode peper etc. Alles op de band leggend stond ik te bedenken hoeveel alles kost. Ik was bij de blauwe supermarkt. Je kent m wel. In de volksmond noemen wij hem Appie. Dus wat zou t kosten? 50, 60 euro’s? Ik ben daar best goed in. Meestal raad ik het goed. Niet op de cent, maar toch wel dicht in de buurt.
“Dat is dan 139,80 mevrouw” ze ze met een stak gezicht.
….. “Ja doei, wat denkie zelf”, rolde het plat Rotterdams uit mijn smeugel.
Het kassameisje, hooguit 17, kreeg natuurlijk een knap rode kleur in haar gezicht en hals. Met vlekken. Ik denk zelfs dat haar hoofdhuid onder de blonde lokken rood werd. Arm kind.
“Oh, ik geloof dat er iets mis is gegaan… ” ZOU JE DENKEN!?!?!?!”
“Uhm, ja, de rode peper kost 19 cent en geen 80 euro…”
Ik weet het nog goed, ik was toen ik 17 jaar was zoooo vreselijk onzeker. Ik werd al rood als iemand het over de kleur rood had. Ik was doorgaans zo rood in mijn gezicht, hals, hoofd, dat mensen dachten dat het mijn normale kleur was! “Wat zie je wit? Ben je niet lekker?” vroegen mensen als ik een momentje niet onzeker was.
Dus ik had met het schaapje te doen. En toen moest ik alle boodschappen opnieuw uitpakken. Ik had ze net zo enorm georganiseerd ingepakt…
Een hele toestand werd het. De manager moest erbij komen, ik kreeg een beetje een kriebel van de slappe lach in mijn buik, en het meisje werd steeds roder.
En toen bedacht ik mij dat als dit gebeurd was toen ikzelf 17 haar was, ik onwaarschijnlijk roder was geweest dan het kassameisje. Met zweetdruppels aan mijn neus. Wat is het dan heerlijk dat ik ouder ben geworden. En heb geleerd dat ik niet onzeker hoef te zijn. Dat dit soort dingen in het leven juist aangenaam vermakelijk zijn. Een kassa-avontuurtje zomaar op een zondag!
Was jij ook een onzeker schaapje toen je nog wat nieuwer was dan nu?

Onzeker? Dat was my middle name jes. Niet alleen onzeker, maar ook een heel laag zelfbeeld! Zo rond mijn 15e was ik één brok ellende met mee-eters en een buiten boord beugel. Ik kan niet zeggen dat mijn onzekerheid helemaal weg is, nog steeds gebeuren er wel eens dingen waarbij mijn onzekerheid mij parten speelt, met name zaken waar ik niet helemaal van op de hoogte ben of in thuis ben. Dan kan ik mij soms zeer ongemakkelijk voelen. In de jaren heb ik geleerd om dit beter te verbloemen of mij niet meer in dat soort situaties te bevinden. Door mijn grote mond en defensieve houding weet ik mensen al snel op afstand te houden en dat is soms best een handig pantser, niet altijd smaakvol I know. De mensen die mij goed kennen, weten wel beter en kunnen daar gelukkig goed doorheen prikken!

Kus

Illustraties door Greet Diels

Lieve Mariek,

Je kent me, ik ben een dierenvriend. Althans, ik vind dat elk dier er mag zijn. Al heb ik wel flinke moeite met muggen. Ik heb het nut van de mug nog niet ontdekt. Maar goed, ” een slak is ook maar een mens” zeg ik altijd.
Ik heb in de tuin planten speciaal voor de slakken, zodat zij lekker daar aan knabbelen, en ik heb planten in de tuin, speciaal voor de bijtjes. Zo heb ik voor ieder wat wils.
Sterker nog, ik heb een enorme aalbes in de tuin die steevast helemaal wordt opgegeten door rupsjes nooitgenoeg! HELEMAAL! Er zitten zelfs geen besjes in! En rupsjes worden mooie vlinders en die doen allerlei nuttige dingen dus blijft de aalbes mooi in de tuin. Voor de rupsjes.
Dus ja, ik ben best aardig voor dieren. Zo ook voor spinnen. En als ik iets niet wil, is het dat dochtertje ’s werelds spinnenhysterie meekrijgt.
Dus laat ik Harrie en Fred spin in de hoek zitten en zeg ze elke dag vrolijk gedag. Samen met mijn meisje. “Goeiemorgen buurman spin, lekker geslapen? Fijne dag he?”.
Ik zal je eerlijk zeggen dat ik in vroegere tijden, voor de komst van dochter, ook wel eens of vaker hysterisch was als er een spin in ons huis zat. De man des huizes kwam mij dapper te hulp om de 8 voeter te verwijderen. En als er nu, heel eerlijk, een spin ineens onverwacht te dichtbij is, zou ik ook een gilletje slaken denk ik.
Maar goed, ik doe mijn best om de griezels leuk te vinden. Ik laat in ieder geval niks merken!
En tot mijn grote schrik en verontwaardiging hoor ik een hoog stemmetje zeggen “ieuw een spin!” Een rilletje en een duidelijke gruwen droop uit haar stoute staartje. Serieus…… HOE KAN DAT NOU?!?! Ik heb zooo mijn best gedaan Mrieke. Echt. Ik heb nog net niet liggen knuffelen met een spin. Serieus.
Ik geef de tv de schuld. Ze heeft vast één of andere serie gekeken en de spinnenangst overgenomen. Lekker is dat. Ik ga vrolijk door met spinnen adoreren en wie weet.. ebt de fobie wel weg en wordt ze net zo dapper als ik!
X

Hey jes, Ik ga een heel eind met je mee, maar hier stopt het voor mij! Buurman spin? Ben je gek geworden of zo! Schoen erop, stofzuiger aanrukken, de prullenbak in. Ik heb zo’n gruwelijke hekel aan spinnen. Ik probeer het heus wel rationeel te bekijken, ik weet best dat het een nuttig beestje is, maar doe dat maar even ergens anders zou ik zeggen. Ik begrijp heel goed de reactie van jouw kleine meid! Die gruwel die even door haar kleine lijfje ging, is zeer herkenbaar! Mijn kinderen zijn uiteraard ook panisch van die afzichtelijke 8 poters. Ik kan niet anders zeggen, dat ik daar de schuldige van ben. Wel moet ik in alle eerlijkheid zeggen, dat ik steeds beter wordt in de confrontatie met die geleedpotige, want terwijl mijn twee rakkers op de tafel staan te springen en te wijzen naar een spinnetje wat over de grond loopt. Zet ik mijn poker-face op en sla ik hem met maat 45 tot moes.

Doei doei

Illustraties door Greet Diels

Lieve Marieke,

Ziek zijn is zooo niet mijn hobby. Toen ik nog geen moeder was, was alles anders. Als ik toen ziek was, kon ik zwelgen in zelfmedelijden, lekker onder de dekens blijven liggen en op je dooie akkertje beter worden. Als moeder? Dach t nie. En dat is helemaal niet erg. Want ik ben heel graag moeder. Het is gewoon anders. Ik heb dus nu een flinke verkoudheid te pakken, met pijn in mijn spieren en al. Je kent m wel, hangend tegen griep. Ik had het mooie en romantische idee om samen met mijn lieve kleine peuter te bankhangen en filmpjes te kijken… Dit hield ze wel 10 minuten vol. Want mijn peuter is niet ziek. “Wat gaan we doen mama?”
Ik hijs me van de bank af, duizel naar de wc, kijk heel even in de spiegel, goed genoeg, dus hup, op de fiets lekker even naar buiten.
Ik kreeg al hoestend en snotterend de smaak te pakken en we zijn zowaar in een sjiek brasserietje beland. Mannen in pak, zakenlunches, vrouwen met knotjes, mantelpakjes. En toen zag ik het ineens. Mijn meisje liep in een knalroze joggingbroek. Haar haartjes niet gekamd. Ik was vergeten mijn haar te wassen dus het was bagger vet. Ik had een trui aan met vlekken (snot?) en mijn veters waren niet eens gestrikt… Gossie. Wat vielen wij buiten de boot. Het was hilarisch. Ik heb lekker een flink broodje besteld en toen ik enorm knoeide, ja ik en niet peutertje, kon dat er ook nog wel bij. Op mijn aller aller sjiekst heb ik restjes brood weggeveegd en met opgeheven hoofd, een gesmolten kaas sliert die niet wilde breken, opgegeten. Ala lady and the Tramp. Al was ik dan The Tramp en mijn broodje was The Lady. Niet heel sexy. Nou ja, weet je, who cares! Het is wel eens goed om buiten de boot te vallen. We hadden in ieder geval tussen het snotteren door de grootste lol samen!

Kus op je bakkes.

Hey,

Jullie pasten goed even ” out of the box” Jes. En daar houd ik van! Niet passend in je omgeving, maar heerlijk afwijkend. Ik heb altijd al een voorkeur gehad voor anders. Zo liep ik op vrij jonge leeftijd al in tweedehands kleding. Ging ik in mijn eentje naar het Leger des Heils en kwam ik met afgedragen jassen en kleding thuis. Helemaal trots als een pauw op mijn nieuwe aankopen. Mijn moeder heeft daar nooit een punt van gemaakt, zij liet mij gewoon mijn gang gaan, vertrouwend op mijn smaak en de ontdekking daarvan. Nog steeds heb ik moeite om mee te gaan in gedragingen en denkwijzen van anderen. Ik ben eigenzinnig! Dat maakt mij ook wel eens moeizaam in de omgang. Ik zie het bij mijn jongste ook. Hij is ook eigenzinnig, loopt aan alle kanten zooooo buiten de paden. Heeft ook al een sterke voorkeur voor kleding, hoe zijn kamer er uit moet zien, met wie hij wel of niet om wil gaan. Mijn blonde Dollie heeft dat veel minder. Haar maakt het niet zoveel uit wat ik voor de volgende dag klaar leg om aan te trekken. Ze vindt het allemaal wel best, is voor haar ook niet zo belangrijk. Mijn lieve meid is een allemansvriend, bij haar is het hoe meer zielen hoe meer vreugd! Mooi om te zien hoe verschillend ze zijn en hoe anders ze in het leven staan.

Zoen💋

Illustraties door Greet Diels

Hoi Marieke,

Hondenpoep! HONDENPOEP!! Serieus… Ik haat het. Ik heb een enorme hondenpoepfobie. Ik loop altijd gebogen, omdat ik bang ben dat er weer een enorme hoop op de stoep ligt. Want daar liggen ze soms. Enorme hopen gore stinkende vieze drollen. En wat dacht je ervan als het ineens warm weer wordt! Dan gaan die knallers op de stoep nog harder stinken!
Loop je lieflijk met je kindje langs een grasperkje, ze heeft nogal de neiging om dan juist in het gras te lopen, staat ze steevast in een dampende verse te stampen….
Daarom een ode aan alle mensen die van die kekke zakjes aan een sleutelhanger hebben hangen. Zakjes om netjes het drolletje in te doen die je kleine harige lieveling net heeft gedraaid. En dan het zakje dichtknopen en in een vuilnisbak kiepen. Als je dat doet, ben je een held. Een echte held. Dus lieve hondenliefhebbers met drollenzakjes, loop trots met uw viervoeter door het park en voel de held in u. Want dat bent u, een held! Een ridder van mijn part! De held die ervoor zorgt dat ik of mijn meisje in ieder geval niet in de drol stapt van uw Wodan of Fifi. Mijn dank is groot.
Marieke, wanneer stond jij voor het laatst in een verse hoop kak?

Kus poppepoep!

He kak zeg! Zo verschrikkelijk naar is dat! Manlief heeft het wel eens bijna aan de stok gehad met een gozert waarvan zijn enorme eik ff lekker uitgebreid zijn behoefte ging doen midden op straat. Manlief zei er wat van, kreeg hij me daar toch een grote mond! A zo sjaal…..
Ik vind het ook niets hoor, vooral de stank! Hulde aan de hondenpoepzakweggooibaasjes. De laatste keer dat ik in een verse hoop kikakak stond kan ik mij gelukkig niet meer heugen, maar ik stond van de week wel in een verse klodder kauwgom en ik kan je zeggen jes, das ook behoorlijk disgusting! En tegen die gasten zeg ik… Gooi je vieze kauwzooi bij het eventuele hondenpoep zakje, zijn we daar ook meteen vanaf!

Doei doei

Illustraties door Greet Diels

Hoi Marieke,

Voor alles is een eerste keer. Voor alles! Het begint met ademen, je eerste windje laten, lopen, je eerste groentehapje, je eerste banaan, zoenen, sex, rolschaatsen, nou ja je snapt het, voor ALLES dus. Dus vandaag met ons meisje voor het eerst naar de bioscoop. Kindje wist natuurlijk van niks, want weet immers niet wat een bioscoop is. Maar ik wel en ik was heus nerveus! Wat enorm bijzonder om de wereld weer opnieuw te leren kennen door de oogjes van mijn meisje! Ik zag de immense bioscoop weer voor het eerst. Een hoge grote ruimte. Mensen met uniformen aan en het rook er naar popcorn. Na de kassa een rij snoep! Allemaal lekkers! Dochter was hoogst ongemakkelijk van alle keuzes en koos niks. Het is ook veel. De M&M’s zijn zelfs gesorteerd… Hoogst hysterisch. We kozen voor zoute popcorn en een sapje.
En toen naar de zaal. Helemaal bovenin de bioscoop. Donker hoor! Dapper liep ze door naar de stoelen. Ik zal die grote ogen nooit vergeten die naar dat enorme scherm keken. Woezel en Pip beleefde allemaal avonturen. En dochter ook, daar in de bioscoop. De eerste keer. Door de ogen van je kind kun je alle eerste keren nog eens over doen. Hebben wij nog eerste keren voor de boeg? Echte eerste keren? Wat staat er op jouw eerste-keer-lijstje?
X

Hetgeen je schrijft heeft mij aan het denken gezet, want hoe belangrijk is het om even stil te staan bij dat wat er om je heen gebeurt. Wij kunnen een voorbeeld nemen aan onze kinderen, zij beleven alles heel puur en in het hier en nu. Alle energie gaat in HET moment. Mijn valkuil is dan ook, dat ik hun eerste keer vaak niet eens doorheb. Tuurlijk hun eerste hapje eten, de eerste keer gras voelen aan hun blote voeten, de eerste keer fietsen zonder zijwieltjes. Maar dat zijn behoorlijke grote eerste keren, maar wat jij al zegt ALLES is eens een eerste keer en ik wals daar maar vaak genoeg zo overheen.

Ik dank je voor dit inzicht, want ik als ouder zijnde moet alert zijn op de eerste keren en met name wat dat doet met je kind. Ik neem te veel voor lief en ervaar het niet meer als bijzonder en dat is het wel! De eerste keer bioscoop met mijn razende rakker, was een drama. Hij heeft de film alleen maar met zijn handen op zijn oren gezeten. De beelden en het geluid kwamen enorm op hem af. Ik dacht even gezellig en ontspannen naar de bios te gaan, foutttttt. En eigenlijk had ik dit kunnen weten, als ik er maar beter over na had gedacht. En daarvoor mijn dank, want ik moet mij beter realiseren hoe belangrijk en ingrijpend zo’n eerste keer is. Niet alleen voor mijn kinderen, maar ook alle eerste keren die ik nog ga meemaken.

Illustraties door Greet Diels

Hallo stuk van de richel,

Vroeger wilde ik altijd een beugel. En ik kreeg er geen. Was niet nodig. Nouuuuu teleurgesteld dat is was! Met kauwgom deed ik alsof, plakte ik m’n hele gebitje mee vol. Daar ging ik zo leuk van praten. Zo met je hele bek uit verhouding. Zoals mijn klasgenoten ook deden. Vet stoer vond ik dat.
Nu wil ik geen beugel meer. Maar wel een bril. Maar ik heb te goede ogen! Weer pech. Een bril vind ik zo leuk! Vooral dat momentje van ” oh, even mijn bril pakken….” Ik hou ervan. Op een stylisch verantwoorde manier rommelen in je tas en dan een stylisch verantwoorde brillenkoker pakken, van Prada ofzo, en dan heel quasi nonchalant je bril op je neus planten. IK HOU ER ZO VAN!
Weet je wat ik ook zou willen? Hoge hakkeschoenen. Het liefst, heel serieus, zou ik elke dag wel op hakken willen lopen. Van die palen. Lekker sexy, glimmende pumps. Al ben ik verknocht aan mijn Dr. Martens. Maar even over pumps, heerlijk. Maar ze zitten voor geen meter en dan ga ik maar voor stoer.
Oh weet je wat ook nog een lang gekoesterde wens is? Maar. Ook totaal onhaalbaar? Skateboarden. Als ik dat toch eens goed kon! Zie je me al gaan?! Zoef! Achter de buggy, lekker zelfverzekerd, want ik val nooit. Helaas. Ik val wel. Dus een no go. Verder ben ik enorm gelukkig hoor. Ook al draag ik geen bril, sta ik niet op een skateboard met beugelbekkie.
Maar Mariek, heb jij nog lang gekoesterde, doch onhaalbare, wensen?
X

Ja jes, mijn lange haar, mijn hele lange golvend donker bruine haaaaaarrr. Wat weelderig over mijn schouders heen en weer beweegt bij elke stap die ik neem over de catwalk, waar ik met maatje 34 over paradeer of mijn leven ervan af hangt. Om vervolgens later op de avond knetter goed opera te zingen in een één of ander opera house in Budapest.
Ja dat zijn nogal wat gekoesterde en ja onhaalbare wensen. Maar heel soms als ik moeilijk in slaap kom, wil het nog wel eens werken om daar aan te denken en dan val ik met een grote glimlach in slaap. Maar ff alle gekheid op een stokje. Voor alles is wel wat te verzinnen, we moeten er gewoon creatief mee om gaan.
Zo heb je enige brillen zonder sterkte en heb je tegenwoordig hartstikke handige schoenen met wieltjes eronder, waar je zowel mee kan skaten als kan lopen. En ik zing mijn longen uit mijn lijf onder de douche, knijp mijn ogen dicht en laat ze aan de andere kant van de straat een poepie ruiken. Ja joh, al onze dromen kunnen zeker weten alsnog uitkomen als we maar de ballen hebben en creatief genoeg zijn!

Dromen zijn er om uit te laten komen toch?
😙

Illustraties door Greet Diels

Haai mop,

Wat ben ik toch vreselijk decadent af en toe. En een gewoontedier. Begrijp me niet verkeerd hoor, ik vind het een super plan dat de winkels geen plastic tasjes meer geven, maar als ik dan mijn nieuw gekochte kleding moet proppen in mijn eigen opvouwtasje van de zeeman of ikea, voelt dat toch een beetje armoedig. En het is puur gevoel want ik weet heus wel beter. Ik ben zelfs groot voorstander van het neem-lekker-je-eigen-tas-mee-beleid. Sterker nog, ik geloof dat toen ik het hoorde, ik echt een whoohoo momentje heb gehad, met sprongetje en al! Minder plastic, beter voor milieu, zekersteweten goed idee.
Ik was niet berekend op het armoedige gevoel. Gek he? Heb jij dat ook? Kan toch niet zo zijn dat ik de enige ben. Als ik in een hippe winkel iets kocht, dan had ik toch stiekem het gevoel van hipheid als ik over de koopgoot liep met mijn aankoop. En ie hipheid zit nu verstopt in een Ikea opvouwtas of een knalgele Zeeman opvouwtas. Er staat ook heel groot ZEEMAN op. Niks mis mee maar dat dekt toch wat minder de hippe lading van de inhoud van de tas. Ik weet het. Vreselijk oppervlakkig. Maar ik denk dat het tijd wordt dat ik echt afscheid neem van de plastic tas met hippe winkelnaam. Vaarwel. Ik zal je stiekem missen.
X

Ooooohhhh Ja Jes, ik ben ook een groot voorstander van het anti plastic tasjes beleid en ik vind het juist heerlijk om mijn eigen tasje mee te nemen. Ik heb dan ook een enig gebloemd tasje standaard in mijn tas zitten. Al moet ik wel in alle eerlijkheid zeggen, dat ik nogal een rare tik heb. Ik vind het namelijk heel leuk om al mijn aankopen ergonomisch in te delen in mijn tas, hoe compacter, hoe beter! Als ik dan thuis ben, haal ik de nieuw gekochte spulletjes er 1 voor 1 uit en bekijk ik alles nog eens uitvoerig. Alsof ik een cadeautje uit pak. Hoe voller de tas, hoe rijker ik me voel ha ha. Maar 1 tip, je fietssleutel moet je er wel eerst uithalen, want om dan eerst alles op straat uit te stallen, dat vind ik nogal armoedig.

Zoen

Illustraties door Greet Diels

Hallo Mariekepieke,

” Mama! Deze lijkt op jou!”, zei dochter. Van drie. Maar toch.. Ik was in de Flow aan het lezen en al bladerend beland op een pagina met niemand minder dan Sophia Loren. Met grote verbaasde ogen keek ik mijn dochter aan. Oke, ze is drie, maar zo ziet ze de wereld dus, vol schoonheid. Zelfs mij! Haar uitgezakte wallerige moeder! Ik zal bekennen dat ik vol in de make up op de bank zat, een broodje te eten, mijn haar in een gekke knik wat er niet uit wilde en net dacht… “Pffff laat maar vandaag… ” ken je dat? Dat gevoel van Laat-maar-vandaag? Mja… Ik wel…
Dus ja. Sophia Loren. Een van de mooiste vrouwen uit de geschiedenis. Dus ja. Ik besloot mezelf deze dag eens door de ogen van mijn dochter te bekijken. En zag tot mijn grote verbazing een toch wel vrij jonge vrouw, met lieve lachrimpels, leuk haar wat ineens leuk flabberde, heel speels, en kreeg een kriebel die ik lang niet gevoeld heb. Een kriebel die ik vroeger had vlak voor het stappen. Zo rond 23.30 uur. Als we de laatste bus gingen halen naar de stad. Die kriebel van ik-ben-zo-sexy-en-wie-ga-ik-versieren. Nou, die kriebel, en daar 10% van. En die 10% was genoeg om mijn rode knaljas aan te trekken en om lekker al flirtend met het leven, dochter huppelend naast me, met een glimlach op mijn Sophia Loren gezicht, de action leeg te kopen. Wat een heerlijke dag!
X

Hey lekker wijf,

Wat heerlijk om je zo fijn en zelfverzekerd te voelen! Ik zie je al helemaal te kek in je mooie rode ” lady in red ” jas lopen in de Action. Vasthouden die hap zeg ik je. Ik heb thuis nog wel een aantal Beau Mondes liggen Jes, mag je wel hebben. Laat je regelmatig even je kleine meid door bladeren, zodat je dat gouden randje altijd voelt. En je weet wat ze zeggen ” dronken mensen en kinderen spreken de waarheid”
Bij mij thuis alleen de kale netelige feiten. Mam je stinkt! Kijk mam je wordt al net zo grijs als oma! Ik wil later niet zo’n dikke buik als jij hoor! Allemaal opmerkingen waar je het de rest van de dag maar mee moet doen ha ha, Ik geef wel eens een wederwoord in de trant van “maar mijn buik is wel heel lekker zacht hoor”. Dan zie je ze even fronsen en nemen ze nog even de proef op de som om er even aan te voelen, om mij daar vervolgens gelijk in te geven. Ik draai mij om met een glimlach als een boer met kiespijn en denk bij mij zelf grrrr…kinderen en hun waarheid bah!

Dikke zoen

Illustraties door Greet Diels

Hoi tuthola,

Van wie was jij fan vroeger? Wie hing er boven je bed? Van wie zwijmelde je weg? Op wie wilde je lijken of inspireerde jou?
Ik had mijn kamer letterlijk behangen met Bon Jovi. En dan voornamelijk Jon Bon Jovi. Oftewel, Jon Bongiovi. Ja… Zo heet hij echt. En wist ook de naam van zijn vrouw en zijn dochter. Die feitjes las ik in de Breakout. En de Hitkrant. En ik knipte alles uit en ik plakte het op de muur van mijn eigen kamertje. Mijn Bon Jovi tempel. Een enorm ver van mijn bed show haalde ik zo naast mijn bed. In mijn tienerkamertje. Zwijmelend en dromend van ooit een man vinden, en dan het liefst natuurlijk Jon zelf, die enigszins op hem lijkt. Met mooie waaiharen al dan niet geföhnd , en een stoere blik. Nou, ik zeg gelukt! Al föhnt hij zijn lokken niet ;-).
Ik heb Instagram op mijn foon. En onlangs kwam ik erachter dat ik dus ook Jon kan volgen. Ik kan hem zelfs een berichtje sturen. Zo ook aan Madonna! Nou… Mariek.. Serieus.. Dat was vroeger ondenkbaar! Je had een fanclub en dan had je t wel gehad! Hoe bizar is het, dat de tieners van nu gewoon hun idool rechtstreeks een berichtje kunnen sturen! Echt zo van “hey Gaga, how are ya?” You Know? Seriously….
Is dat wel oké? Onbereikbare personen worden bereikbaar…. Meiden al zwijmelend met hun mobieltje in bed vlak voor het slapen gaan, turend naar posters in hun tienerkamertje, berichtjes sturend naar Justin Bieber of One Direction… Seriously…. Stel je eens voor! Hoe bizar is dat! Ik zou, obsessief als ik ben, de hele dag in mijn telefoon wonen. Wachtend op berichtjes van mijn toekomstige man Jon…
Denk maar niet dat onze kindjes opgroeien in de zelfde soort tijd als wij… Tis heus anders…

X Jes.

Hey meis,

Ralph Macchio alias Daniël San van Karate Kid, 21 Jump Street met Johnny Depp en als klap op de vuurpijl Rob Lowe….oh my god!!! In een mooi rood fluweel boekje verzamelde ik al deze hunks. Knipte ze uit de Hitkrant en plakte dat in het boekje dat ik vervolgens overal mee naar toe sleepte. Juist die onbereikbaarheid en die geheimzinnigheid vond ik zo leuk.
Toch geloof ik dat je je idool nooit in het echt moet zien. Dat valt altijd wat tegen. Zo zag ik laatst in Londen Patrick Dempsey, alias Mc Dreamy.
Gossiedosie wat vond ik dat een mooie man! Je vult je hoofd met idealen en droom scenario’s over zo iemand. In real live viel dat wel een klein beetje tegen. Hij zat daar wat schuchter in een hoekje, ineen gedoken om maar niet op te vallen. Ik had zelfs wat met hem te doen!
Zo zag een vriend van mij laatst zijn grote idool: Bono van U2. Al van kleins af aan helemaal fan. Naar al zijn concerten geweest noem maar op. En daar stond hij voor zijn neus, oud, afgeleefd en onverstaanbaar. Wat een teleurstelling was dat! Hij had gewoon een beetje spijt dat hij hem had ontmoet. Je zet zo iemand toch op een voetstuk. Door zo’n ervaring wil dat zomaar ineen storten. Daarom zeg ik: een beetje mysterie en onwetendheid kan ook zijn mooie kanten hebben. Lang leven je voorstellingsvermogen!

Bye bye

Illustraties door Greet Diels