Liefje,

Zaterdagochtend mijn eerst vakantiedag. Ik ben nog in mijn pyjama en trek een bus verf open om de slaapkamer van mijn zoon te gaan verven. Al snel kom ik er achter dat ik niet genoeg verf heb. Ongewassen, uit mijn mond riekend trek ik snel een broek en schoenen aan. Mopperend stap ik de auto in om naar de bouwmarkt te rijden. Terwijl ik naar binnen storm, mijn gedachten nog bij het muurtje dat ik aan het schilderen ben, stap ik niets vermoedend een fuik van goede doelen in. Er lopen verschillende mensen naar binnen, maar blijkbaar ben ik de enige met een neon verlichte pijl boven mijn hoofd. De beste man stelt zichzelf en zijn stichting voor en vraagt of ik een eenmalige donatie van 10 euro wil doen. Als tegenprestatie mag ik dan een setje wenskaarten of een kalender uitzoeken. Beide afzichtelijk en oubollig en aangezien ik niet helemaal donderwolk vrij ben, vertel ik hem dat ook. Tevens vertel ik hem dat ik geen losgeld in mijn portemonnee heb zitten. Oh zegt hij dat is geen probleem, bij de kassa mag je eenmalig 10 euro pinnen. Oh ok, zeg ik iets wat verbouwereerd. Bij het afrekenen van de verf en 10 euro “rijker” in mijn portemonnee loop ik hoofdschuddend naar buiten om de gekochte waar in de auto te stallen. Eenmaal bij de auto kijk ik nog eens naar de goede man, weer terug naar de auto en voor ik het wist zat ik achter het stuur en scheurde met bonkend hart levensgevaarlijk de weg op. Terwijl ik mij als een schuldige voortvluchtige gedraag, kan ik alleen maar bedenken: Waarom is het nou zo moeilijk om nee te zeggen?!

Kus

Nee zeggen… Ja Mariek, dat is een kunst. Nee zeggen is moeilijk omdat je vaak iemand teleurstelt. En teleurstellen heeft gevolgen. En daar krijg je buikpijn van. Kindjes van drie zeggen heel makkelijk nee. “NEE” zegt mijn dochter dagelijks. “Nee ik wil niet naar bed, nee ik wil geen eten, nee ik wil niet douchen”.
En nu de volwassene:” nee ik wil geen donatie doen van 10 euro en daarvoor in de plaats vreselijke kaarten krijgen die ik vervolgens weer bij t oud papier moet doen, wat ik waarschijnlijk vergeet, en dus belanden ze in een la of in mijn tas, waar ik ze na een hele tijd weer vind en eraan herinnert wordt dat ik geen nee heb gezegd, en 10 euro heb betaald voor een goed doen waarvan ik de naam niet meer weet, Dus NEE!”
Ja, nee zeggen… Daar zeg je zowat. Ik kan het al aardig. Al vind ik het enorm moeilijk. Ik probeer het om te draaien. Vliegensvlug maak ik de afweging in mijn hoofd wat er gebeurt als ik Ja zeg. Wat zijn de gevolgen? Waarom zeg ik ja? Ben ik blij met ja?
Als ik voel dat ja de juiste weg is, dan zeg ik ja. En anders zeg ik nee. En tegen een meneer van een goed doel zeg ik vaak nee. Omdat we al een goed doel ondersteunen. Geen idee welk doel ook alweer, maar het is een damn goed excuus! En tevens de waarheid.
Nee zeggen tegen dierbaren is moeilijker. Maar ik denk dan altijd dat ik het op mijn beurt helemaal geen punt vind als iemand nee zegt op iets wat ik vraag aan de ander. Ik respecteer dat, ongeacht of ik het jammer vind. Sterker nog, ik ben juist onder de indruk dat iemand zo goed voor zichzelf zorgt!
Teleurgesteld zijn is een rot gevoel. En ik weiger dat te voelen. Want dan had ik gewoon veel te hoge verwachtingen. Die ik in mijn eigen hoofd gecreëerd heb, en dus niet realistisch zijn. Zeg maar nee dan krijg je er twee!
Xx

Illustraties door Greet Diels