Hey poppedop,

Je hebt wel eens van die momenten in je leven waarvan je je realiseert dat ze bijzonder zijn, dat het een moment is wat je raakt of ontroert. Ook ik had dat laatst.
Zo was ik op een enig verjaarspartijtje, dat werd gevierd op een hysterisch rode boot. Mijn kleine knul stal er brakedancent de show en deed tevens een soort ballet uitvoering. Ik zat dit hele tafereel met pretogen van een afstandje te bekijken, totdat er een voor mij totaal onbekende jonge vrouw naast mij kwam zitten. Ze vroeg aan mij wat mijn relatie met de jarige jet was. Dus ik vertelde aan haar hoe de vork in de steel zat en had deze vraag tevens aan haar gesteld. En zo gebeurde het dat, ondanks dat we elkaar nooit eerder hadden ontmoet, we mee werden gevoerd door herkenning.
We raakten met grote diepgang verzeild in thema’s als het moederschap, onzekerheden, ouder worden en onze loopbanen. Het was bijzonder omdat we veel raakvlakken hadden. Er ontstonden nieuwe ideeën en inzichten.
En zo paf poem realiseerden we hoe bijzonder deze ontmoeting was, we waren er even helemaal stil van. Het was een vluchtig afscheid, bijna ongemakkelijk, maar een ontmoeting om nog vaak aan terug te denken.

Kus Marieke

Lieve Mrieke,

Ik hou er zo van als dat gebeurt. Dat je een enorme herkenning ziet en voelt in iemand. Een volslagen vreemde herkennen.. Hoe zou dat komen? Als je in vorige levens zou geloven, stel, dan zou t wel eens zo kunnen zijn dat je iemand herkent van vroeger. Héél vroeger dus.
En anders herken je wellicht je eigen manier van in het leven staan bij die ander. Ik heb het ook een paar keer meegemaakt. Zo leuk en bijzonder. Zo’n ontmoeting blijft je nog wel een beetje bij, en laat je een beetje zweven van de bijzonderheid. En met een beetje geluk reist deze persoon ook nog met je mee door het leven.
Nieuwe mensen ontmoeten… Ik hou ervan. Helemaal als ze ook nog eens heel leuk zijn!
Geniet er maar van. Want dit zijn de grote cadeautjes van het leven.

Liefs.

Illustraties door Greet Diels