Mijn kleine mensje die groeit en bloeit, basisschool avonturen. Wat een nieuwe wereld. Ik voel me steeds meer een echte moeder, tussen de andere moeders op het schoolplein. Beppen over t weer, de kinderen, en die nieuwe jas. “Meeeeeeeiiiid waar heb je die nou vandaan??!?!?!?!?!?”
Op vakantie gaan naar een resort met een hysterische lalalalabamba boulevard doen we ook niet meer. Grens bereikt zou ik zeggen. Op naar de vouwwagen en zand in je slaapzak. Heerlijk!
Ik ga ook vaker tussendoor even op ‘uit’. Om mijn hoofd rust te geven. Zo even tussendoor. Gewoon wandelend of al afwassend. Dat is mega fijn en wellicht raak ik dan minder vaak mijn pinpas kwijt.

En ik heb sinds kort een coach om meer balans te krijgen in werk en gezin. Nodig want hoeeeee dan.
Dus dat! Benieuwd wat het me brengt. Welke inzichten. Kanniewachten!
Wat ga jij leren Marieke? Wat wil je leren? Wat voor avonturen liggen er voor jou in het verschiet?

Lieverd, ik heb zo genoten van dit schrijf avontuur met jou. Het was echt een feestje. Ik ga het missen. Maar tijd voor ruimte en nieuwe kansen. Wie weet pakken we het later weer op.
Bedankt voor je mooie, fijne en grappige verhalen.

Liefs Jessie.

Hey jepsie,

Holymoly, wat is dit jaar snel gegaan zeg en wat is er veel gebeurd.
Mijn lieve buufvriendinnetje plotseling overleden, wat zeer heftig was! Mijn zoektocht naar Self-Improvement, wat nog steeds enorm leerzaam is. Mijn razende rakker die naar groep 3 is gegaan, wat ik heel moeilijk vond, maar waar hij het zo verschrikkelijk goed doet. Mijn blonde Dollie die is gaan tennissen en waarmee zij mij zo heeft geïnspireerd dat ook ik ga tennissen. Manlief die besluit om zijn hart weer te gaan volgen en weer muziek gaat maken. Afscheid van onze hysterisch leuke trailer. Mijn geweldige reis naar Schotland samen met mijn vriendin, waar ik zo van genoten heb.
Maar 2016 was vooral een jaar van loslaten en gelukkig gaat mij dat steeds beter af. Want als je durft los te laten, ontstaan er ook weer nieuwe wegen om in te slaan en hoe gaaf is dat!

Ik heb zin in 2017 jes, ik kijk er naar uit! We gaan ons huis verbouwen. Ik ga een dag ouderschapsverlof opnemen. Ik hoop vaker mijn familie te gaan zien, want dat vond ik vorig jaar te weinig. Ik ga jou vaker zien, vind ik heel fijn, want ik mis je.

Het was bijzonder om twee jaar van ons leven uit te vergroten. Het is gaaf dat we dat gedocumenteerd hebben. Want eerlijk is eerlijk, je vergeet ook weer snel. Het is ook bijzonder om te lezen hoe de ander je inzichten kan geven. En vooral op jouw hilarische en scherpzinnige manier. Maar wie weet gaan we over twee maanden weer verder omdat we het toch niet laten kunnen ha ha.
Dus ik zeg voor nu, dag lieve jes, tot schrijfs.

-x-

Illustraties door Greet Diels

Het bericht The end. And the beginning. At the same time.  verscheen eerst op Wijruimenop.com.

Tenerife! Het eiland van de zongebruinde en verbrandde mensen, witte benen, rode ruggen en schouders,. Bikini’s, tankini’s, badpakken, opblaaskrokodillen, mensen op straat gewoon in hun halve blootje. Zwembandjes, ook de opblaasbare variant, knipoog…

Enfin. Een hoop opblaasbaar spul en een hoop bloot. Niks mis mee! 

Het eiland van enorme geplaveide stoepen, glimmend en glad. Paleizen die ze hotels noemen. De één nog groter dan de ander. Goudkleurige pilaren en in de hal een enorme fontein. Met heus echt water. Niet in ons hotel, want dat hebben ze alleen in een 5* hotel.

Lopend buffet, taxi’s die af en aan rijden. Zwembad met poolbar, mevrouw bak en meneer braad op de kant op ligbed, gerimpelde huidjes van de zon, zonnebrillen werkelijk overal!
De Atlantische oceaan, glimmend aan het einde van de straat dat eigenlijk een enorme helling is. Bootjes in de oceaan afgeladen met mensen, parasailen, springkussens in het water, gratis bus naar het winkelcentrum.

Dan hebben we nog 500 souvenirwinkels. Ooooooveral. En ze verkopen allemaal hetzelfde. Souvenirs. En opblaaskrokodillen…
’s Avonds had ik toch wel wat Spaanse muziek verwacht, al galmend uit de restaurantjes, maar niets is minder waar. Ik heb één keer lalalalabamba gehoord.
Op het terras horen wij in het maanlicht links van ons uit het hotel heel hard ‘now iiiiiii have the time of my liiiife” en rechts van ons “liiiiving on a prayer” galmen. Lallende jongeren en ook minder jongere mensen zwalken langs ons terras. Plat Brits pratend. Heerlijk. Man en ik hebben hele avonden met een Brits accent tegen elkaar gepraat.
Man en ik kijken elkaar aan. “Het is definitely anders dan kamperen schat… “.

Marieke, zeg eens, hotel of tent?

X

Heeeeeyyyy,

Ik zeg zooooo een tent! Primitief en kneuterig daar houd ik van, ik neem zelfs voor de gezelligheid kerstverlichting mee en vlaggetjes! Ja, het kan ook te gek ik weet het. Maar dat is nou eenmaal voor mij een ultiem vakantie gevoel. Nu moet ik wel in alle eerlijkheid zeggen dat het me wel steeds minder aanspreekt om op de grond te slapen. Ja, ook ik word een dagje ouder ( lees: brak ). Maar tegenwoordig bestaat er zoiets als glamperen. Dan kan je in een stoere safaritent kamperen met alle gemakken van thuis, dat houdt in dat je in normale bedden slaapt. En dat is toch wel erg ideaal.
Twee of drie weken in een hotel is voor mij geen optie. Op de een of andere manier voel ik mij dan opgesloten en heb ik het idee van alles en nog wat te missen. Vandaar de tent, kun je ongehinderd gluren bij de buren.
Waarschijnlijk gaan wij volgend jaar naar Portugal ergens aan de kust in een appartement, maar dan wel op de begaande grond en het liefst met een zwembad. Je snapt zeker wel dat we daar nu al voor sparen ha ha. Maar weet je eerlijk is eerlijk na al die jaren van crappy weer, zou ik al heel blij zijn met ZON en…….. ZON en nou ja een beetje water in de omgeving zou het geheel wel helemaal afmaken.
Maar Jes, wat ik mij nou afvroeg he? Waarom wordt er altijd living on a prayer van John Bon Jovi gedraaid op zoveel vakantie bestemmingen? Want het wordt echt niet alleen gedraaid in hotels hoor, maar ook op campings. Ik zie ons nog zo mee gallen met living on a prayyyyyeeerr, terwijl de sterren boven ons fonkelden.

Dikke zoen erop

Illustraties door Greet Diels

Het bericht Vakantie deel 2:De opblaaskrokodil. verscheen eerst op Wijruimenop.com.

Vakantie. Joepie! Naar een warm land, verrassingen en je laten overspoelen door luxe is natuurlijk enorm joepie! Hmmm wat nemen we mee… Gaan de koffers wel dicht? Zijn ze niet te zwaar? Is het daar echt zo warm? Moet ik ook een trui meenemen? En voor ons meisje? Hoeveel jurkjes nemen we mee? 5? 10? Ja we hebben wel 10 jurkjes… Verwend nest.
Dus.. Op vakantie. Even nog extra voor de 10e keer checken of we wel alle documenten hebben. Ja! We hebben alles! Oh, de zonnebrand! Ja zit al in de koffer. Koffers op slot en dan met de trein naar Schiphol. Met de trein. Dat hadden we iet wat geromantiseerd. Dat was minder relaxt dan we in ons romantische hoofd hadden. Dat bestond uit rennen met koffers, tassen en een buggy, een dreinende peuter in een overvolle trein en geen zitplaatsen. Dus dan maar in het gangpad. Schiphol.
Schiphol is groot… Dat wist ik wel, maar net als mijn dochter keek ik mijn ogen uit. En dan door de douane. Alles uit je zakken, dochters zakken ook legen, zij heeft altijd van alles in haar kleine zakjes, elastiekjes, muntjes, steentjes.
En dan vliegen! Ik genoot er intens van om ons kleine mensje dit te laten meemaken. Al een jaar lang gilt ze bij elk vliegtuig in de lucht ” kijk mam, een vliegtuig”! Dus om haar nu te laten ervaren wat vliegen is, en aan boord van een vliegtuig gaan is magisch.
Vliegen.
Het vliegtuig stijgt op. Ons kleine mensje is zich er erg bewust van en ik zie ook een beetje angst in haar ogen. ” Gaat het goed?” Vraag ik aan haar.
“Ik wil niet vallen mama…” ….. ” Nee ik ook niet meisje”.
Eenmaal in de lucht is ze weer ontspannen maar ik niet. De hele reis heb ik een brok in mijn keel met hier en daar een verdwaalde traan. Ik wil ook niet vallen. En ben me er erg bewust van dat ik mijzelf en mijn gezin overgeef aan een piloot en aan de techniek van dit vliegtuig. Het is maar te hopen dat alle boutjes en moertjes goed zijn aangedraaid. “We vliegen boven de wolken…” denk ik dan… Misselijkheid overvalt mij.
Mijn man zit naast mij intens te genieten want het is ook nog eens een heel nieuw vliegtuig met allemaal nieuwe snufjes, zoals elektrisch geblindeerde ramen. Vrij hysterisch maar wel mooi gemaakt. Ons meisje klikt als een bezetene op het ingebouwde scherm voor haar in de stoel.
Nee Mariek, ik ben geen vliegtype. Ik ben liever op de grond, dicht bij de aarde. Dit is niet mijn ding. Maar ik doe het. Ik laat zien aan ons meisje dat je angsten kunt overwinnen. Hop, vliegen met die hap, en genieten van de planeet! Kom maar op met die vakantie!

Heeeeyyyy,

Ik vind het heerlijk om te vliegen, heb al eens in een ULM gevlogen, in een sport vliegtuigje en ik heb een keer een paraglide sprong gemaakt. Zou heel graag een helikoptervlucht willen maken. Lijkt me top! Of in een zweefvliegtuig, al ben ik wel bang dat ik daar heel misselijk van wordt. Vroeger leek het mij ook te gek om parachuut te springen. Maar dat hoeft voor mij niet meer. Alsof ik dan de goden verzoek of zo.
Voor mij is vliegen al een vakantie op zich. Allerlei fascinerende mensen die zich haasten naar de gate, het inchecken met ik weet niet hoeveel koffers, het wachten voor de douane in een ellenlange rij, daarbij glurend naar alle mensen en bedenken waar de ander naar toe gaat. Weet je Jes, als je heel lang in zo’n rij staat krijg je ook een soort verbroedering. Want ten slotte staan we allemaal te mopperen dat het zo lang duurt, vinden we het spannend om te vliegen, slaan we snel ons laatste water naar binnen, maken we alvast onze schoenveters los en zuchten we nog eens omdat het toch nog veel langer lijkt te duren.
Eenmaal door de douane, moet je nog even door de paspoort controle. Waar werkelijk waar de chagrijnigste mensen ooit werken, maar dan, dan kom je in een soort walhalla. De parfumgeuren komen je tegemoet, de merkkleding staat al te wachten om in je koffer te eindigen, met een Starbucks koffie loop je de enorme boekenwinkel in waar je de prachtigste Engelse ( prenten ) boeken kunt kopen en voor in het vliegtuig neem je alleen maar roze m&m mee. Gewoon omdat het kan. Nou is het natuurlijk een ander verhaal als je kinderen bij je hebt, zeker die druktemakers van mij, want werkelijk waar dan is het afzien. De ellenlange rij voor de douane is dan een hel, want mijn jongste gaat onder elk poortje en jas door. Als je denkt in het walhalla te zijn, ben je hem al kwijt, want ook hij vind net zoals zijn moeder alles even te gek en spannend. Dan ga je met een bezweet hoofd het vliegtuig in en mag je hopen dat er leuke schermpjes in de stoel verwerkt zijn, zodat jij heel even bij kunt komen van alle hectiek, om vervolgens op te schrikken, omdat je het zwempak van je blonde Dollie bent vergeten in te pakken.

Dikke zoen

Illustraties door Greet Diels

Het bericht Vakantie deel 1 verscheen eerst op Wijruimenop.com.

Ik had ook veel moeite met de 30! Een soort van vroege midlife crisis. Want ik had het gekke idee Jessie, dat als ik 30 was, ik nu toch wel in de leeftijd was, dat ik heel veel moest weten. Dat ik wijs en doorleefd moest zijn, dus ik knalde nog even snel een hbo-tje er tegen aan, nam nog een tatoeage en maakte samen met manlief nog even op de valreep een beeldschone baby. Zo dacht ik been there, done that! Wat een illusie was dat zeg! Want zoals je zelf al omschrijft dan begint het pas! Ik denk dat ik in mijn 9 jaar, dat ik nu in de drie nul fase zit, meer heb geleerd dan in de fase twee en één nul. Wat een rollercoaster is dat zeg! Nu houd ik van leerprocessen, maar dat wil niet zeggen dat het ook gemakkelijk is. En net zoals jij ben ik ook heel benieuwd naar de volgende fases van het leven, gelukkig kunnen we onze ervaringen delen met elkaar en met onze vrienden van www.wijruimenop.com

Kus

Illustraties door Greet Diels

Het bericht Het is nooit te laat om te leren. verscheen eerst op Wijruimenop.com.

X

Wist jij Jes, dat het beste land om in te wonen Noorwegen is? Het is de onbetwiste titelhouder als het aankomt op welvaart en de levensstandaard. Naast dat het een rijk land is, heeft het veel goede voorzieningen en hebben de mensen een erg goede leefomgeving met voldoende natuur in de nabijheid. Ook heeft het goed onderwijs en gezondheidszorg, oftewel het land heeft alle ingrediënten om prettig in te wonen. Zou dat niet heerlijk zijn? Om maar niet te spreken over de smaakvolle Scandinavische interieurs. Als we daar zouden wonen Jes, dan hebben we de rust en ruimte. Hebben we misschien wel minder nodig. Zijn we altijd een beetje op vakantie, zijn we vast veel minder vaak ons pinpassen, sleutels en portemonnees kwijt.
Ik weet dat het een illusie is en een droom. Toch is het wel een toffe uitdaging om de vrijheid en ontspanning dat Noorwegen te weeg brengt, over te brengen in je eigen huishouden. Reken af met alle onnodige spullen in huis. Maak ruimte voor wat er echt toe doet. Maak schoon schip! Zo creëer je rust en ruimte. Raken we minder kwijt en hebben we meer overzicht. En misschien geeft het wel het vakantie gevoel waar je naar verlangt.

Toedeledokie

Illustraties door Greet Diels

Het bericht De pinpas verscheen eerst op Wijruimenop.com.

Ik was van de week op het mooiste kerkhof van Rotterdam, en daar lagen allemaal dennenappels. Ik ben dol op dennenappels. Weet nooit wat ik ermee moet, want decoratief in een schaal mikken is niet zo mijn ding. Staat geweldig, voor een uur, maar die schaal wordt al gauw een verzamelplek voor sleutels en haarelastiekjes.
Dus al mijmerend liep ik langs de graven, hele nieuwe glimmende grafstenen en hele oude tombes, kleine graven, grote graven. Mooie bomen en bloemen. Een hele vredige sfeer. Een fijne sfeer gek genoeg. Alles groeit heel mooi op dit kerkhof.
Ik bedacht mij dat planten en bloemen wellicht zo mooi groeien omdat ze leven van de mineralen die overledenen afstaan aan de aarde als ze begraven zijn.
Ik kijk naar de dennenappels op mijn tafel….
Als je nou op het graf van bijvoorbeeld je opa, een appelboom plant, en je bakt er een appeltaart van, is het dan eigenlijk een heel lugubere taart?
En als je de boom omhakt, en je maakt er een bankje van, kun je dan alsnog bij opa op schoot zitten?
Is dit misschien wat ze met reïncarnatie bedoelen?
Ze verdienen een mooie plekje in huis, in een schaal, die bijzondere dennenappels. Zonder sleutels en haarelastiekjes.

X

Lieve Jessie,

In mijn geboortestad hebben we een mooie, kleine begraafplaats. Daar staat een idyllisch kapelletje, met daaromheen enorme dennenbomen. Als het wat waait, ruik je de zilte geur van de zee. Het geeft zo’n sereen en haast magische sfeer. Ik kan er uren rondlopen en daarbij iets wat ongepast zijdelings gluren naar de grafzerken. Ik lees wat er op staat en ondertussen reken ik uit hoe oud ze waren. Een jeugdvriendin en haar moeder liggen daar ook. Ik ben er sindsdien niet meer geweest. Het wandelt toch anders als je weet dat dat er iemand ligt die je kent. Het blijft dan toch elke keer weer schokkend of zo en wat doe of zeg je dan tegen zo’n grafzerk, hey lang niet gezien? Of wat lig je er mooi bij? Zal ik je bloemenperkje wat water geven? Maar dat klinkt meteen weer zo vunzig. Toch ben ik blij dat ze daar liggen, op dat mooie stukje grond, met af en toe de zilte geur van de zee.

Kus

Illustraties door Greet Diels

Het bericht De appeltaart verscheen eerst op Wijruimenop.com.

Wat super leuk dat ik de 75e liker ben op Facebook en nu een stukje aan jullie mag schrijven!
Jessie stuurde mij een berichtje en opende met tante Marion, erg grappig en dat riep herinneringen op aan vroeger. Jessie en ik gaan namelijk al wat jaartjes terug en waren collega’s in de zorg.
In die tijd gingen we regelmatig stappen, samen met collega Martine. Waterfront in Rotterdam was toen de plek waar we met regelmaat te vinden waren en daar deden wij onze dansjes en drankjes.
Misschien omdat ik een paar jaartjes ouder ben dan Martine en Jessie of omdat ik zo lekker kan moederen( tsja, ook zonder eigen kindjes lukt me dat goed.), kreeg ik de bijnaam/koosnaam MamaMarion. Soms kortweg Mama.
En nu, ruim 10 jaar later, mag ik Tante Marion zijn.
Het was zo leuk om Jessie weer te zien na al die jaren. En ja, dan merk je toch dat je ouder bent geworden. We zijn gesetteld, (stief-) moeder geworden en doen niet meer onze dansjes en drankjes.
Maar oh, wat zijn wij mooie en leuke vrouwen geworden!
Ik denk dan ook met fijne gevoelens terug aan onze tijd als collega’s.
Want kleine meisjes worden groot en worden zelf mama. Ik mag nu MamaJessie zeggen en ben blij met mijn nieuwe naam, tante Marion.
Ik hoop dat jullie ook van die fijne herinneringen hebben en zullen maken.
Met het cadeautje dat ik van jullie heb gekregen, een stukje schrijven, heb ik weer een mooie herinnering erbij!
Dank jullie wel!!

Dikke kus van een trotse tante Marion

Ja herinneringen… Dansjes en drankjes… Het was een heerlijke tijd! Onbezonnen en vrij. Hilarisch en hysterisch. Maar ook onrustig. Althans, dat ervaar ik als ik terug kijk. Ik koester de herinneringen, met Martien en nog veel meer lieve mensen. Iedereen is ouder geworden en zijn eigen weg gegaan. Kinderen gekregen, huisjes gekocht, vaste banen, afgestudeerd, getrouwd. Ik heb zelf een burn out overleefd en daardoor een enorme transformatie ondergaan. In mijn zijn. En zo heeft iedereen zijn eigen weg.
Het was enorm leuk om je weer zo tegen te komen tante Marion, we gingen even terug in de tijd, gewoon, daar waar we stonden. Een tijdmachinegevoel.
Wat grappig is, is dat Marieke ook in die tijd in Waterfront kwam! Ik zag jou wel eens en vond je altijd enorm fascinerend. Lang en knap en een heel eigen persoon. En nu ben je mn vriendin! En bloggen we samen, al bijna 2 jaar!
Het leven is een treinreisje.
X Jes

Ach ja die goede “hysterische ” tijd ha ha.
Over tijd gesproken vinden jullie ook niet dat het zo onbeschoft snel gaat. Dat het soms wel lijkt alsof het door je vingers glipt, zoals zand. Soms moet ik echt weer even graven en spitten om op zoek te gaan naar juist die tijd. Jullie hebben het over waterfront en eerlijk gezegd was ik dat alweer een beetje vergeten. Althans het was op de achtergrond geraakt. Maar nu we het er toch over hebben, dat was best een hilarische tijd. Lekker swingend en onderwijl een drankje naar achteren slaan. Nog zo in de ontdekking en uitbundigheidsfase. Ik krijg er al rode wangetjes van als ik er alleen al aan denk. Misschien is dat de reden van het vergeten wel. Niet herinnerd willen worden aan alle ongemakkelijke, klunzige en iets wat over de scheef gaande gebeurtenissen.
Zo begin je elke keer weer met een schone lei, das eigenlijk best handig ha ha.

Illustraties door Greet Diels

Het bericht Herinneringen. verscheen eerst op Wijruimenop.com.

Wel potver. Pot. Ver. Dorie. Ken je dat gevoel? Dat je al een hele tijd voelt dat je moet grienen? Janken? Waterlanden? Huiluh. Jankbakken. Ontladen noem ik t ook wel eens. Loslaten. Schoonspoelen, de binnenkant opruimen. Nou Mrieke, ik zit vol met zooi en dat moet eruit. Maar waaaaaar is de ruimte! Wanneeeeer dan? Dus ja, ik had aanstaande zaterdag gepland. Gewoon even tussendoor. Kind is logeren en eigenlijk moeten man en ik romantisch doen, ben ik al niet zo goed in, hij wel, en tussendoor had ik een jankmoment gepland. En oja, we willen ook nog wat klussen in huis en de tuin doen. En wat gebeurt er!! Valt me daar vandaag toch kokend hete soep over m’n decolleté! Mooie boel. Nou daar kwamen ze hoor, ik voelde tranen branden achter mijn ogen, de etterbakjes. ‘T kwam alleen niet uit. Ik was namelijk aan het werk. (Ik maak soms soep als werk) Gelukkig kon ik me nog groothouden tot in de auto en daar stroomde de boel over. Boos op ’t universum want halloooo we hadden aanstaande zaterdag afgesproken. Zonder brandwonden, veilig onder de douche of in bed. Tussen het klussen en kussen door.
Toen ik thuis kwam, stinkend naar kippensoep met dikke ogen en hikkend van de huilsessie achter het stuur, schrok man zich rot natuurlijk. Ik vervloekte het universum, alweer, en man keek me wat vreemd aan. “Dus we kunnen zaterdag gewoon romantisch doen? “. Ja. We kunnen zaterdag gewoon romantisch doen. De overstroming is weer voorbij.
X

He wat naar Jes, bah! Ja, die dagen dat je het even niet meer ziet zitten, dat je emotioneel in een draaikolk zit. Die hebben we allemaal wel hoor! Niks gek aan. Laatst op het werk had ik eveneens zo’n moment. Ik was totaal het overzicht kwijt, er werd letterlijk van alle kanten wat van mij gevraagd. Ik liep achter met mijn administratie en daarbij lag er nog een ton werk geniepig te loeren naar mij. Ik merkte van mijzelf dat ik slordige fouten ging maken en dat daar, terecht, geïrriteerd op werd gereageerd. Mijn reactie op deze hele flow is als volgt: Ik ga nukkig doen en snauwen. Ik word zeer onaangenaam voor mijn omgeving. Als dan die piek bereikt is, ga ik als een kip zonder kop heen en weer lopen, om uiteindelijk als een zoutzak ergens neer te storten met als gevolg dat ik geen poot meer uitsteek en een beetje apathisch om mij heen ga kijken. Van het ene uiterste naar het andere uiterste, dat is de beste omschrijving van het geheel. Mijn controle ben ik kwijt en ben dan uitgeblust. Het is dan heerlijk om een potje te gaan zitten janken. Want eerlijk waar, het geeft zo’n heerlijke ontlading. Huilen is ook gezond en dient niet te worden ingehouden. Maar goed, het had misschien voorkomen kunnen worden als ik meer had gedeeld en beter had losgelaten.

Toedeloetjes

Illustraties door Greet Diels

Het bericht De binnenkant opruimen verscheen eerst op Wijruimenop.com.

Wat een verrassende ontdekking Jes en dat tijdens een doorgaans routinematig ritueel!
Ik houd ervan, want dat is de kers op de taart. Dat maakt dat je je even verwondert. Maar een geniaal idee hoeft helemaal niet zo ingewikkeld te zijn. Zo heb je heel veel creatieve mensen die creatieve oplossingen hebben voor alle dagelijkse zaken. Zo was bij mij laatst mijn teenslipper stuk. Het plastic dingetje (jawel nu komt het….) wat aan het bandje zit dat door het zooltje heen gaat floepte er steeds uit! Dat betekent dat je de slipper eigenlijk wel weg kunt gooien. Maar iemand is zo slim geweest om te bedenken dat je er een broodzakclipje, of hoe zo iets ook mag heten, aan kunt bevestigen, zodat het plastic dingetje er niet meer door heen floept (snap je het nog?). Hoe handig is dat!!! En het mooie is: het kost niets! Ha, daar houd ik dus van. In mijn ogen ben je dan geniaal, want wie bedenkt nu zo iets? Gaat dat per ongeluk, zo van hè shit, mijn slipper is kapot, maar ik moet nog tig kilometer lopen voordat ik thuis ben, wat nu? Ik heb trek, laat ik eerst maar even mijn bammetje opeten op het bankje. Maakt ondertussen het boterhammenzakje open en kijkt naar het witte platte clipje waarmee het zakje is dichtgebonden, dan naar zijn teenslipper, weer terug naar het clipje en ziet meteen een link? Ja, hoe gaan die dingen eigenlijk? Vaak ontstaan ideeën, of uitvindingen vanuit een gemis (het ontbreken van…) of vanuit irritatie. Dus misschien moet ik al mijn irritaties ook maar eens omzetten in ideeën, wellicht komt er dan ook iets geniaals uit. Wist jij trouwens dat de beste ideeën ontstaan tijdens het breien van een bruine trui?

Tada…

Illustraties door Greet Diels

Het bericht Wereldidee verscheen eerst op Wijruimenop.com.

Kus van een bijna fitte, slanke Jessie.

Holiekanolie Jessie, das niet niks. Je toe leggen op de “big” double u, double u, dat is best een grote stap. Go girl Go! En ik zeg maar zo, er is niets mis met een beetje hulp en een schop onder je kont. Afvallen is verdomd moeilijk en alles is oh zo lekker. Zo’n 17 jaar geleden heb ik ook bij de weight watchers gezeten en ik moet zeggen het was een bijzondere ervaring. We werden eerst allemaal gewogen en diegene die dat deed had van ons allemaal een kaart met daarop ons streefgewicht. Per week werd er dan bijgehouden hoeveel kilo’s er al af waren of erbij. Als iedereen was gewogen gingen we in een grote kring zitten en werd HARD OP je gewicht opgelezen, met daarbij de kanttekening dat je was afgevallen of aangekomen. Als je was afgevallen dan kreeg je applaus, maar was je aangekomen een oorverdovende stilte. Er werden tips gegeven over wat je wel kon eten en wat juist niet. Als de bijeenkomst klaar was kon je achterin de zaal, uit de vriezer, hele maaltijden inkopen. Ik was samen met een collega en wij keken dan de hele avond uit naar de ingevroren ijsjes. Die namen we in alle smaken mee en als we dan een oorverdovende stilte hadden ontvangen, troosten we onszelf met zo’n overheerlijk ijsje en praatte we onszelf moed in om het die komende week beter aan te pakken. Ik zeg maar zo, you’ll never eat alone….

XX

Illustraties door Greet Diels

Het bericht WW verscheen eerst op Wijruimenop.com.