De binnenkant opruimen

Wel hallo,

Wel potver. Pot. Ver. Dorie. Ken je dat gevoel? Dat je al een hele tijd voelt dat je moet grienen? Janken? Waterlanden? Huiluh. Jankbakken. Ontladen noem ik t ook wel eens. Loslaten. Schoonspoelen, de binnenkant opruimen. Nou Mrieke, ik zit vol met zooi en dat moet eruit. Maar waaaaaar is de ruimte! Wanneeeeer dan? Dus ja, ik had aanstaande zaterdag gepland. Gewoon even tussendoor. Kind is logeren en eigenlijk moeten man en ik romantisch doen, ben ik al niet zo goed in, hij wel, en tussendoor had ik een jankmoment gepland. En oja, we willen ook nog wat klussen in huis en de tuin doen. En wat gebeurt er!! Valt me daar vandaag toch kokend hete soep over m’n decolleté! Mooie boel. Nou daar kwamen ze hoor, ik voelde tranen branden achter mijn ogen, de etterbakjes. ‘T kwam alleen niet uit. Ik was namelijk aan het werk. (Ik maak soms soep als werk) Gelukkig kon ik me nog groothouden tot in de auto en daar stroomde de boel over. Boos op ’t universum want halloooo we hadden aanstaande zaterdag afgesproken. Zonder brandwonden, veilig onder de douche of in bed. Tussen het klussen en kussen door.
Toen ik thuis kwam, stinkend naar kippensoep met dikke ogen en hikkend van de huilsessie achter het stuur, schrok man zich rot natuurlijk. Ik vervloekte het universum, alweer, en man keek me wat vreemd aan. “Dus we kunnen zaterdag gewoon romantisch doen? “. Ja. We kunnen zaterdag gewoon romantisch doen. De overstroming is weer voorbij.
X

He wat naar Jes, bah! Ja, die dagen dat je het even niet meer ziet zitten, dat je emotioneel in een draaikolk zit. Die hebben we allemaal wel hoor! Niks gek aan. Laatst op het werk had ik eveneens zo’n moment. Ik was totaal het overzicht kwijt, er werd letterlijk van alle kanten wat van mij gevraagd. Ik liep achter met mijn administratie en daarbij lag er nog een ton werk geniepig te loeren naar mij. Ik merkte van mijzelf dat ik slordige fouten ging maken en dat daar, terecht, geïrriteerd op werd gereageerd. Mijn reactie op deze hele flow is als volgt: Ik ga nukkig doen en snauwen. Ik word zeer onaangenaam voor mijn omgeving. Als dan die piek bereikt is, ga ik als een kip zonder kop heen en weer lopen, om uiteindelijk als een zoutzak ergens neer te storten met als gevolg dat ik geen poot meer uitsteek en een beetje apathisch om mij heen ga kijken. Van het ene uiterste naar het andere uiterste, dat is de beste omschrijving van het geheel. Mijn controle ben ik kwijt en ben dan uitgeblust. Het is dan heerlijk om een potje te gaan zitten janken. Want eerlijk waar, het geeft zo’n heerlijke ontlading. Huilen is ook gezond en dient niet te worden ingehouden. Maar goed, het had misschien voorkomen kunnen worden als ik meer had gedeeld en beter had losgelaten.

Toedeloetjes

Copyright - Huis van Greet

Illustraties door Greet DielsHuis van Greet - Illustrator

Facebooktwittergoogle_plusredditpinterestlinkedinFacebooktwittergoogle_plusredditpinterestlinkedin

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *


Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.