Tagarchief: Krengetje

Stout staartje

Hi Mariekepiekepoepje.

Mijn kleine meisje naar de peuterspeelzaal. Ik zie haar met een eigenwijs stout staartje de ruimte binnen lopen. Als een havik met leeuwenbloed scan ik de ruimte. Ik heb gelijk in de gaten wie t krengetje van de club is, en wie lief is. Mijn kleine meid loopt natuurlijk…. direct naar t krengetje. T krengetje zei “dit is mijn pop! Nee, ik ben een mama en jij niet!” Mijn kleine meid kijkt met grote ronde ogen naar het krengetje en pakt de pop en zegt “ik ben ook mama”. Ik voel me groeien en ik zeg trots als een pauw met leeuwenbloed “inderdaad! Jullie zijn allemaal mama. Lief spelen samen”. Ik stel het krengetje voor aan mijn meisje en bedenk daarbij dat je maar gelijk vriendinnetjes kan worden met de stoerste van de klas… Flashbacks vliegen me om de oren. Want ik had echt een krengenradar op school. Ik was altijd gefascineerd door de krengetjes. En ik was maar wat graag vriendinnetjes met de populaire kinderen. Vriendinnetjes zijn met deze doelgroep heeft mij wel regelmatig in de moeilijkheden gebracht….

Met haar stoute staartje liep zij rustig en zelfverzekerd de ruimte rond. Ze speelde en had ons niet eens meer in de gaten. Ze riep luid “juf!” als ze de juf ergens voor nodig had en ze pakte het hele bord fruit voor zichzelf… Delen moet je leren…
De keer erop naar de peuterspeelzaal had mijn meisje 2 lieve vlechtjes in haar haar… Wat zag ze er lief en kwetsbaar uit! Veel kwetsbaarder dan dat stoute staartje. Mijn moederhart begon te bloeden en ik vond het daar ineens helemaal niet fijn! Ik wilde mijn kleine meisje mee naar huis nemen en verzinnen dat ze er nog helemaal niet aan toe is… De volgende keer heeft ze weer een eigenwijs stout staartje in haar haar. Dan kan ik haar nieuwe wereld beter aan…
X op je bakkus

Ja jes, kleine meisjes worden groot! De grote, “boze” wereld staat op ze te wachten. Het loslaten gebeurt eigenlijk meteen na de geboorte. Hoe naar is dat? Maar blijkbaar de bedoeling. Het ontdekken van je eigen kunnen, de zoektocht naar je eigen identiteit. Dat gebeurt al op zo’n jonge leeftijd! Om dat van een afstandje te bekijken is eigenlijk heel leerzaam, maar omdat we er zo emotioneel betrokken bij zijn, wil dat afstandje wel eens vergeten worden en zijn we geneigd om bij te sturen en daar een andere inrichting aan te geven. Wij zijn in staat om onze eigen identiteit op te “dringen” bij ons nageslacht. De normen en waarden die wij zelf van huis uit hebben meegekregen als dikke jus op onze kinderen te gieten. Maar wie zegt wat goed is of niet? Wie bepaalt welke pad juist is. Jouw kleine meid is zo onbevangen en onbevooroordeeld , misschien maakt zij juist het verschil of dat meisje een kreng blijft of niet. Maar hoe laat je los, waar leg je die verantwoordelijkheid. Mijn blonde dollie van 7 wil heel graag zelfstandig naar school, pfff. Ik geloof met zekerheid dat ze dat heel goed zou kunnen. Maar onder het mom van, ik vind het nog veel te gezellig dat ik je nog naar school kan brengen, houd ik haar (on)bewust nog even klein en dichtbij.

Kus aan jou, sweet pie

Copyright - Huis van Greet

Illustraties door Greet DielsHuis van Greet - Illustrator

Facebooktwittergoogle_plusredditpinterestlinkedinFacebooktwittergoogle_plusredditpinterestlinkedin