Hey wijfie,

Oh mijn hemel wat een klotsende oksels had ik laatst zeg! Ik maakte dé whatsapp fout aller tijden! Ik stuurde namelijk hét verkeerde berichtje naar iemand. Ik wilde bij manlief even spuien over een saai etentje wat die avond op de planning stond en dat ik er zoooooo geen zin in had! En je raad het al, ik stuurde het berichtje naar diegene met wie ik die avond ging eten….nou Jes, ik weet nu hoe het voelt om door de grond te zakken, door overmand te worden door zweet en angst. Mijn benen raakten gevoelloos en ik kreeg een onaangename tinteling door mijn lichaam. Godzijdank nam mijn verstand het meteen van mij over en konden mijn bevende handen nog net op tijd het berichtje deleten. Daar had ik mazzel mee, want vaak genoeg ben je gewoon te laat! Het enige wat ik dacht was KARMA! Dit krijg je er nou van als je niet eerlijk bent, als je naar bent tegen iemand. Als je achter iemands rug om schijnheilig doet. Ik zeg eigen schuld dikke bult. Ik had eigenlijk gewoon op de blaren moeten zitten, maar stiekem ben ik ook heel blij dat dat niet hoefde. Heb jij wel eens op de blaren moeten zitten?

Zoen

Gossie… Ik krijg acuut pijn in mn buik als ik dit lees… Moet er niet aan denken Marieke! Nee hoor, ik ben heel gewiekst in dat soort dingen. Geraffineerd wellicht. Ik zorg er wel voor dat mijn duistere gedachten niet aan de oppervlakte komen! Ongetwijfeld heb ik wel meer dan eens op brandende blaren gezeten. Maar niet recent. Ik maak nooit de stomme fout om onaardige smsjes te sturen naar de verkeerde. Gnagnagna.

Ik zit nog wel eens op blaren, maar dat heeft een andere oorzaak. Ik ben wel eens onaardig tegen mezelf. Kga nog heus wel eens vet over grenzen bijvoorbeeld, om maar wat te noemen. Dan moet ik toch echt op de blaren zitten. En dat zit heus nie lekker kan ik je zeggen. Grenzen zijn er om naar te luisteren. Om serieus te nemen. En als ie dat nie doet, dan brandt ’t als een malle. Ik kan t weten. Tis je lijf dat spreekt. Elke dag.
Doeikus

Illustraties door Greet Diels

Je hebt van die dagen Jes, echt hoor! Zo bracht ik vanmorgen de kinderen naar school en liep al mijmerend het schoolgebouw binnen. Ik werd ruw gestoord in mijn overpeinzing door een moeder, waarvan haar dochter vorig jaar bij mijn razende rakker in de kleuterklas zat, die al mopperend en tierend tegen mij begon te praten. Zo vertelde ze mij, dat haar dochterlief van 5, huisarrest had tot het einde van de maand. Ze zei daarbij dat ze voorlopig geen gebruik mocht maken van de iPad en dat er al helemaal geen vriendjes mogen spelen. Want, zei ze, dochterlief had oma in het gezicht geslagen en haar daarbij uitgescholden voor kutoma! Ik verslikte mij in mijn laatste broodkruimeltje en met een rood aangelopen gezicht, maakte ik haar met wilde gebaren duidelijk, dat ik ook niet gediend zou zijn van dat soort gedrag. Ik wenste haar in de gang succes en dat het vast niet zal meevallen om voet bij stuk te houden. Dat gaat wel lukken zei ze, na een vette knipoog.
In de middag als ik de kinderen uit school haal, zie ik dezelfde moeder met haar dochtertje en een vriendinnetje de auto in stappen. Met mijn bek op het dek, loop ik mij hoofdschuddend af te vragen waar het fout gaat.

Lieve Marieke,
Allereerst….. Het moet gezegd…. Want tis werkelijk briljant, super gers, ik hou ervan… De opmerking MET MIJN BEK OP HET DEK. Serieus geweldig.
Ja meid… Wie weet bedacht die moeder dat de straf een klein beetje overdreven was voor een 5 jarig meisje. En heeft ze nu alleen maar een maand… Huisarrest… Want ze is 5. En huisarrest is dan wel t beste ja. Kan ze niet stappen en afspreken op de hoek om te hangen met de lokale hangjeugd.
En ja mop, blijf vooral lekker dicht bij jezelf en blijf je ook vooral verbazen over de keuzes van anderen. Want dat houdt je scherp. Alsof er een schijnwerper op je eigen gezinnetje staat te shinen en je alles ineens heel helder ziet.
Ik ben zooo benieuwd naar die oma…..

X

Illustraties door Greet Diels

Ik ben Klassenmoeder dit jaar Jes en dat doe ik met nog twee andere moeders. Wij hebben een lijst gemaakt waarmee betrokkenheid van ouders wordt gevraagd om mee te helpen bij bepaalde activiteiten gedurende het schooljaar. Hier kun je je op inschrijven. Vandaag stond er op de agenda: schoonmaken van het klaslokaal. Dit staat er meerdere malen op, want het is daadwerkelijk nodig. Getverderrie wat zijn die tafeltjes en stoeltjes ranzig. Ik was (gelukkig) niet de enige die zich had opgegeven voor deze ondankbare taak. We waren met z’n vijven in totaal. 5 moeders, want werkelijk waar het zijn nooit de vaders die zich inschrijven voor dit soort dingen. 5 moeders die naar mijn mening stuk voor stuk supermama’s zijn. Een moeder met 4 kinderen en 4 dagen werkzaam als docent verpleegkunde in een ziekenhuis. Een heftige job als kinderarts en moeder van twee, een moeder die met haar jongste dochter regelmatig naar het ziekenhuis moet en evengoed drie dagen werkt. Een moeder met een eigen zaak! Allemaal druk bezet en allemaal moeders die elke dag weer het onderste uit de kan halen om de dag goed te laten verlopen. Wat heb ik gelachen, mij verwonderd en verbaasd! Maar vooral is het mij duidelijk geworden, dat we allemaal sterke, hardwerkende, liefdevolle vrouwen met ballen zijn en dat we trots op onszelf mogen zijn!

Lieve darling,

Ik ben altijd enorm onder de indruk van moeders die er picobello uitzien, tijd hebben om te sporten, een bruisend seksleven hebben, weekendjes weg gaan met en zonder gezin, een eigen zaak runnen, hun hart volgen, humor hebben, druk zijn, benen geschoren, bikinilijn op orde, etentjes geven, klassenmoeder zijn, luizenvangers, kortom, superhumans. En inspirerend is het om, al kleverige schoolbankjes boenend, al die verhalen te horen van de medemoeders.
Ik zou niet weten hoe ze het doen. Ik zou elke dag huilend naar bed gaan. Sterker nog, ik heb geen eigen zaak, werk parttime, kan vrijwel al mijn werktijd zelf indelen, heb 1 kind, ben geen klassenmoeder. Ik heb mijn handen vol aan mijn emoties en processen waardoor ik overvallen wordt. Het gezin runnen is alsof je een klein bedrijfje runt.
Zo gaat mijn meisje volgende week naar de basisschool…. Dan weten alle moeders wel wat ik bedoel. Een enorme overgangsfase. Een schijnwerper op mijn gezin. Fel licht. Alle gevoel uitvergroot, piekerdepieker. Traktaties, verjaardagsfeestje, uitnodigingen, maar ook loslaten… En dat… Marieke, maakt voor mij dat alle moeders met hun hart op de juiste plek, de sterkste wezens op aarde zijn. Allemachtig wat een geweld in mijn hart. Een ode aan de moeder.

X

Illustraties door Greet Diels

Hey Jes, daar zit ik dan op een druilerige middag in de zomervakantie, in een hysterisch, lawaaierig, naar vet stinkende binnen speeltuin. Het is er druk en onoverzichtelijk. De perfecte plek voor de ADHD-ers onder ons. Er wordt net omgeroepen dat er een technische storing is in de keuken en dat er op dit moment geen eten wordt uitgeserveerd. Terwijl de mensen al mopperend weer gaan zitten, pak ik wat zelf meegenomen lekkers uit mijn tas, wat uiteraard niet toegestaan is, en eet dit stiekem gniffelend op. Verderop zie ik al enkele huilende, rood aangelopen kinderen voorbij denderen. Naar mijn mening the cue om naar huis te gaan!
Ik baal een beetje. Ik baal omdat ik vakantie vier in eigen land en noodgedwongen activiteiten voor het gezin moet verzinnen die binnenshuis gedaan kunnen worden. Het blijft maar regenen! In onze trailer moeten we ’s avonds de kachel aan, anders staat het kippenvel op onze armen. Ik ben er klaar mee! Ik ben klaar om de grote vakanties in Nederland te spenderen. Ik heb zoooooooo’n behoefte aan ZON. Terwijl mijn gedachten nu al uitgaan naar een heerlijke strandvakantie, komt mijn kleine razende rakker mij een dikke klapzoen geven en weet ik weer waar het allemaal om draait.

Klapzoen doorgegeven.

Dank je voor je heerlijke klapzoen. En bestel maar vast een plekje naast je zonnelichttherapielamp, want dat hebben we hard nodig. Al heb ik weinig te klagen, want ik ga over een paar weken wel naar een zonovergoten strandland… Ik zou bijna sorry zeggen. Bijna. Ik ga de zon inhaleren en meenemen en dan ga ik naast je zitten en dan gloeit er wat Canarische zon op jou. Of is dat heel gek.
De grootste reden dat we naar de zon gaan is echt omdat ik de hele herfst en winter niet te genieten ben, Hell, zeg maar gerust een depressieve parkiet op een stokje. Sinds ons meisje bestaat zie ik pas hoeveel impact de winterdepressie op mij heeft. Dus meid, jij bent hetzelfde parkietje in de winter. We gaan samen voor de lichtbak, al wegdromend naar Honolulu. En inderdaad sparen voor een zonvakantie. Want nog even en heel Nederland kan voor de lichtbak. Ik heb nog een ruimte over beneden in huis….. Gat in de markt!!!
Weet je nog vroeger, de hele grote zomervakantie… Liepen we in jurkjes en korte broek… Badjes in de tuin… ijsjes eten, ijsblokjes in je glas…dat was toch zo, dat verbeeld ik me toch niet? Nu hebben we af en toe een dagje zomer en kan het zomaar zijn dat het vandaag 32 graden is en morgen 16…. Lichttherapie… Nogmaals… Gat.in.de.markt…
Xxx

Illustraties door Greet Diels

Liefje,

Zaterdagochtend mijn eerst vakantiedag. Ik ben nog in mijn pyjama en trek een bus verf open om de slaapkamer van mijn zoon te gaan verven. Al snel kom ik er achter dat ik niet genoeg verf heb. Ongewassen, uit mijn mond riekend trek ik snel een broek en schoenen aan. Mopperend stap ik de auto in om naar de bouwmarkt te rijden. Terwijl ik naar binnen storm, mijn gedachten nog bij het muurtje dat ik aan het schilderen ben, stap ik niets vermoedend een fuik van goede doelen in. Er lopen verschillende mensen naar binnen, maar blijkbaar ben ik de enige met een neon verlichte pijl boven mijn hoofd. De beste man stelt zichzelf en zijn stichting voor en vraagt of ik een eenmalige donatie van 10 euro wil doen. Als tegenprestatie mag ik dan een setje wenskaarten of een kalender uitzoeken. Beide afzichtelijk en oubollig en aangezien ik niet helemaal donderwolk vrij ben, vertel ik hem dat ook. Tevens vertel ik hem dat ik geen losgeld in mijn portemonnee heb zitten. Oh zegt hij dat is geen probleem, bij de kassa mag je eenmalig 10 euro pinnen. Oh ok, zeg ik iets wat verbouwereerd. Bij het afrekenen van de verf en 10 euro “rijker” in mijn portemonnee loop ik hoofdschuddend naar buiten om de gekochte waar in de auto te stallen. Eenmaal bij de auto kijk ik nog eens naar de goede man, weer terug naar de auto en voor ik het wist zat ik achter het stuur en scheurde met bonkend hart levensgevaarlijk de weg op. Terwijl ik mij als een schuldige voortvluchtige gedraag, kan ik alleen maar bedenken: Waarom is het nou zo moeilijk om nee te zeggen?!

Kus

Nee zeggen… Ja Mariek, dat is een kunst. Nee zeggen is moeilijk omdat je vaak iemand teleurstelt. En teleurstellen heeft gevolgen. En daar krijg je buikpijn van. Kindjes van drie zeggen heel makkelijk nee. “NEE” zegt mijn dochter dagelijks. “Nee ik wil niet naar bed, nee ik wil geen eten, nee ik wil niet douchen”.
En nu de volwassene:” nee ik wil geen donatie doen van 10 euro en daarvoor in de plaats vreselijke kaarten krijgen die ik vervolgens weer bij t oud papier moet doen, wat ik waarschijnlijk vergeet, en dus belanden ze in een la of in mijn tas, waar ik ze na een hele tijd weer vind en eraan herinnert wordt dat ik geen nee heb gezegd, en 10 euro heb betaald voor een goed doen waarvan ik de naam niet meer weet, Dus NEE!”
Ja, nee zeggen… Daar zeg je zowat. Ik kan het al aardig. Al vind ik het enorm moeilijk. Ik probeer het om te draaien. Vliegensvlug maak ik de afweging in mijn hoofd wat er gebeurt als ik Ja zeg. Wat zijn de gevolgen? Waarom zeg ik ja? Ben ik blij met ja?
Als ik voel dat ja de juiste weg is, dan zeg ik ja. En anders zeg ik nee. En tegen een meneer van een goed doel zeg ik vaak nee. Omdat we al een goed doel ondersteunen. Geen idee welk doel ook alweer, maar het is een damn goed excuus! En tevens de waarheid.
Nee zeggen tegen dierbaren is moeilijker. Maar ik denk dan altijd dat ik het op mijn beurt helemaal geen punt vind als iemand nee zegt op iets wat ik vraag aan de ander. Ik respecteer dat, ongeacht of ik het jammer vind. Sterker nog, ik ben juist onder de indruk dat iemand zo goed voor zichzelf zorgt!
Teleurgesteld zijn is een rot gevoel. En ik weiger dat te voelen. Want dan had ik gewoon veel te hoge verwachtingen. Die ik in mijn eigen hoofd gecreëerd heb, en dus niet realistisch zijn. Zeg maar nee dan krijg je er twee!
Xx

Illustraties door Greet Diels

Hey jes, een jaar geleden is onze razende rakker bijna gebeten door een enorme hond. Godzijdank zat de hond aangelijnd, maar het scheelde niet veel, of hij was lelijk gebeten! Onze blonde Dollie was hier getuigen van en in combinatie met mijn iets wat hysterische reactie daarop, heeft ze toch wel wat trauma opgelopen. Vanaf die tijd wordt ze al zenuwachtig als ze zo’n harige Harrie in de verte ziet lopen. Ik kan helaas mijn reactie en de situatie niet meer terug draaien. Wel probeer ik haar nu zoveel mogelijk aan te leren dat haar eigen gedrag, vaak terug te zien is in de reactie die de hond laat zien. Dus als jij hyper doet, doet de hond ook hyper. Ben jij bang, dan voelt de hond dat ook.
Nou wil het zo gebeuren dat in een half jaar tijd, de honden populatie in onze familie enorm gegroeid is. Dus dat is best even schrikken voor onze meid. Zo was de eerste kennismaking met de nieuwe pup van mijn vader geen succes. De pup was super enthousiast en begon als een wilde tegen haar aan te springen. Alle haast weggenomen angst, kwam meteen drie dubbel terug. Nu hebben we de afspraak met elkaar, dat we haar stapje voor stapje kennis laten maken, met onze nieuwe viervoetige familieleden. Maar het is wel naar om te zien, dat het haar zo in zijn greep heeft. Heb jij wel eens enorme angst moeten overwinnen?

Toedeloetjes

Hi darling, wat enorm rot dat je kleine meid zo bang is. En ook logisch dat ze bang is. Ja een angst overwinnen. Daar zeg je zowat. Ik was als kind enorm bang. En ik heb zeker een angst moeten overwinnen. Het was dan wel geen dier, maar wel een beestachtige angst. Namelijk voor mijn eigen vader. Mijn vader was een hele onstabiele man met een drugs en drankverslaving. Toen we bij hem weggingen, eigenlijk meer vluchten, was ik uiteraard erg bang dat hij ons zou vinden. Ik hield van hem en tegelijkertijd was ik bang van hem. Hij reed in een wit busje, en elke keer als ik een wit busje zag, ging mijn hartslag omhoog, samen met mijn adrenalinegehalte. Ik stond als kind vrijwel dagelijks op scherp. Klaar om te vluchten. Toen hij overleed, ik was toen bijna 16 jaar, merkte ik dat ik niet meer bang hoefde te zijn. En gek genoeg, ik was zo bekend met de angst, ging ik de angst missen! Dat is een vreemde gewaarwording. Je kunt dus gewend raken aan het gevoel wat angst je geeft en als het niet meer nodig is, en je hebt niet door wat er gebeurd, dan ga je nieuwe angst opzoeken, puur omdat je zonder angstgevoel iets mist. Ik had het door. En vond het maar wat vreemd. Want angst is geen fijn gevoel. Sterker nog, het kost je veel energie. Ik weet eigenlijk niet of ik de angst heb overwonnen, hij was gewoonweg ineens weg.
Ooit was ik heel angstig voor spinnen. En door goed te kijken naar de beestjes en door te beseffen dat ze eigenlijk niet heel anders zijn dan lieveheersbeestjes, alleen met langere poten, en iets meer poten, kwam ik erachter dat ze zo eng nog niet zijn. Ik wens je meisje veel sterkte in het overwinnen. Misschien helpt het als ze alleen maar kijkt, en zij niet van zichzelf verlangt ze ook nog te aaien. (Ik aai ze ook liever niet, ze likken altijd gelijk over je hand en je zit onder de kwijl en haren… Jak! En oja, ik ben knetter allergisch.) Niet alles tegelijk. Stap voor stap. Angst overwinnen begint met eerst de angst begrijpen. Wat is de functie van angst?

Liefdevolle kus.

Illustraties door Greet Diels

O nee jes, ik heb er een nieuwe verslaving bij! Eentje waarvan ik zeg, da’s geen beste! Met deze druilerige dagen, zit ik namelijk gekluisterd aan Netflix! Ik bijt mij er haast in vast. Het zal mij een reet roesten wat het allemaal is, maar ik kijk het. Als ik er niets aan vind, dan floeps, ga ik zo naar een ander. Net zo’n sloerie.
Ik heb heus genoeg andere dingen te doen hoor. Ik heb nog enige vlaggetjes en lampen kapjes op zolder liggen die de nodige TLC kunnen gebruiken, ik heb ook nog wat sieraden die afgemaakt kunnen worden. Heel veel leuke, positieve en energierijke dingen om te doen! Maar nee, bad habits first. Ik word meegezogen in de roes van dom kijken, kijken en nog eens kijken! Omdat een verslaving nooit aan onszelf ligt, leg ik de schuld lekker bij een ander. Het komt namelijk allemaal door het vervloekte weer. Ik zeg het je! Ik ben er chagrijnig en verkouden van. Ik spreek je later Jes, want ik ga nog maar eens even verder met bank hangen en de sloerie uithangen.

Ta Ta

Hahaha tata! Ja Netflix… Vertel mij wat. I hear you girl! I ❤️ Netflix. Seriously. Een heel speciaal plekje in mijn hart, die Netflix. Want wat is het heeeerluk… Domweg kijken. Ik kom er echt van tot rust. Een duik nemen in een ander leven, in een verhaal! Al zie ik wel altijd een project wat niet af is vanuit mijn ooghoekje. Maar dan denk ik al gauw “pech dan maar!” Jammer de bammer hoor. En ja meid. Het weer is zeker weten de schuldige. Moet de zomer maar zomer zijn en de lente maar lente. En niet alleen maar herfst met een enkele dag van 30+ graden, zodat we dood van het dak vallen, samen met de mussen en dan weer noodgedwongen Netflix moeten kijken. Ja Weer, eigen schuld. Als je wilt dat we buiten komen spelen en energiek aan onze projectjes werken, waar we energie van krijgen, moet jij je wel een beetje meer aan de regels houden. Lente, zomer, herfst en winter, doe nou eens niet zo raar en hou je aan je taakjes. Dan kunnen wij ook weer gewoon aan de slag. Maar voor nu, meid, Netflix it is!

Kus sloerieslet 2.0

Illustraties door Greet Diels

Hoi hoi,

Ik maak mij nu al ongerust voor later Jess, voor de toekomst. En ik had mij nog zo voorgenomen om meer in het hier en nu te leven en te genieten van wat er zich voor mij afspeelt. Maar ik vind het moeilijk, moeilijk om niet al zorgen te hebben over mijn kleine drukke rakker. Hoe hij zijn schooltijd doorkomt, met een hoofd wat heel snel vol zit, waardoor hij zich niet goed meer kan concentreren en daardoor de opname van informatie beperkt is. Ik maak me zorgen over zijn manier van contact maken, zijn eigenzinnige manier van ( samen ) spelen en interactie. Ik maak me zorgen over het feit dat hij tot het gevaarlijke af ( letterlijk ) zijn grenzen opzoekt, tevens zo beïnvloedbaar!
Mijn moeder zegt dat ik meer moet loslaten! Ik denk loslaten!? Hoe doe je dat in vredesnaam? Het liefst zou ik hem aan willen lijnen en altijd naast me willen hebben. Maar ik zie ook wel in, dat dat iets wat neigt naar kindermishandeling.
Volgens mijn moeder was ik voeger net zo. Toen ik 5 jaar oud was, stapte ik bij wild vreemde mensen in de auto, ik weet nog dat heel die auto stonk naar rook! Toen ik 6 jaar was heb ik 8 kilometer gelopen omdat ik graag naar mijn opa en oma wilde gaan en geen zin had om nog langer op school te blijven. Dus je begrijpt, ik was net zo en mijn moeder zegt dan altijd: met jou is het toch ook goed gekomen! Nou ik kan je zeggen Jess, dan hebben we nog heel wat uitdagingen aan te gaan ha ha.

Daaaag

Hoi Marieke,

Allereerst horen zorgen bij het ouderschap. Zorgen over van alles. Zo gaan mijn zorgen of mijn kleine meid wel goed leert, of ze geen oorpijn heeft, of dat ze goed poept. Als de fabriek maar werkt. Zorgen over later hebben is normaal, al is het goed om te beseffen dat later nog niet bestaat. Invullen over hoe het zal zijn, of wat er gaat gebeuren, is fictief en bestaat niet. Nu bestaat.
En loslaten.. Ja… Dat is een enorme klus. Je kunt het leren. Loslaten. Er is alleen geen magische formule. Het is een kwestie van oefenen en vertrouwen hebben. Vertrouwen dat je kleine jongen echt zijn weg wel vindt. Net als jij hebt gedaan. En ik, en nog veel meer mensen. Zijn weg is zijn weg. En jij stuurt nu nog lekker. En dat is maar goed ook, want jij kent jezelf en jullie lieve jongen lijkt dus op jou! Een voordeel zou ik zeggen. Ik snap je zorgen. Heel goed. Deel ze en laat ze niet van binnen sudderen. Delen is t codewoord.

Doeiers

Illustraties door Greet Diels

Hey jesiepessiepoepchinees,

Dit jaar zullen we voor het laatst gebruik maken van onze enige en hysterisch gezellige caravan. Waarom dan toch weg doen hoor ik je denken? Omdat het mij ( ons ) gek genoeg ook weinig ontspanning biedt. Toen wij de caravan kochten hadden wij daar een heerlijk onderuitgezakt, relaxed beeld van. We zouden er met grote regelmaat in het weekend naar toe gaan, om zo ons drukke bestaan even achter ons te laten. Genieten van het buiten zijn, de mooie natuur en de vrijheid. Ik vergat daarbij wel even dat je er nog een heel huishouden bij hebt!
Ook daar moeten de bedden opgemaakt en later weer afgehaald worden, de wc’s en de douche schoon worden gemaakt, de vloeren gedweild de tuin worden bijgehouden en boodschappen worden gedaan. Dus als wij zaterdagochtend aankomen moeten we eigenlijk al meteen aan de slag, om vervolgens de dag daarop weer alles op te ruimen. We komen gesloopt weer thuis! Nee hoor Jes, dat is niet ons idee van ontspanning.
Met spijt in ons hart, zeggen we gedag tegen het caravannetje en zijn we blij dat hij in ieder geval nog in de familie blijft, dan is het niet helemaal een vaarwel en kunnen we af en toe nog gewoon bij hem op bezoek.

Kusje

Lieve schat,

Irritant he, dat het in je hoofd zo anders kan zijn dan in het echt. In mijn hoofd kan ik altijd alles. Ik heb het superman syndroom. Ik snap het helemaal. Hoe kun je het ook voorzien! Je ziet immers een berg ontspanning voor je, natuur, wijntje/biertje, kindjes lekker spelen. En die bedden opmaken, dat doe je gewoon romantisch als je bent, erbij! Met liefde! Zonder zweet op je rug veeg je de vloer, zing je er vrolijk een liedje bij.
Ik zou zo graag thuis ook een vakantie gevoel willen en ik ben ermee aan het oefenen. Ik oefen af en toe, elk weekend, met het vakantiegevoel thuis. Het vakantiegevoel krijg je wel een stuk sneller als de zon schijnt. Dat is wel een voorwaarde. Ik ga dan mijn stadje met andere ogen bekijken en roep alsof ik een toerist ben “ach kijk nou toch eens hoe pittoresk alles is hier! ” ik praat een beetje Engels hier en daar, “hello” in plaats van hallo.
De service van het hotel hier is wel een beetje slecht. Ik moet gewoon zelf de wc schoonmaken, en de rest ook.
Ik snap jullie keus helemaal! En ik vind het retegoed dat jullie t wel geprobeerd hebben! Nu weten jullie dat dit jullie weg niet is. Tof! Goed om te weten.
Vier de weekenden heerlijk in je eigen achtertuin. Laat je man een cocktail met parapluutje en schijfje limoen maken en praat Engels tegen de buurvrouw. Zonnehoed op, fladderjurk aan en voetjes in een opblaaszwembad. Een bericht op Facebook met “het is hier fantastisch!” En je vakantiegevoel is begonnen.

Fijne vakantie! Xxx

Illustraties door Greet Diels