Haai mop,

Wat ben ik toch vreselijk decadent af en toe. En een gewoontedier. Begrijp me niet verkeerd hoor, ik vind het een super plan dat de winkels geen plastic tasjes meer geven, maar als ik dan mijn nieuw gekochte kleding moet proppen in mijn eigen opvouwtasje van de zeeman of ikea, voelt dat toch een beetje armoedig. En het is puur gevoel want ik weet heus wel beter. Ik ben zelfs groot voorstander van het neem-lekker-je-eigen-tas-mee-beleid. Sterker nog, ik geloof dat toen ik het hoorde, ik echt een whoohoo momentje heb gehad, met sprongetje en al! Minder plastic, beter voor milieu, zekersteweten goed idee.
Ik was niet berekend op het armoedige gevoel. Gek he? Heb jij dat ook? Kan toch niet zo zijn dat ik de enige ben. Als ik in een hippe winkel iets kocht, dan had ik toch stiekem het gevoel van hipheid als ik over de koopgoot liep met mijn aankoop. En ie hipheid zit nu verstopt in een Ikea opvouwtas of een knalgele Zeeman opvouwtas. Er staat ook heel groot ZEEMAN op. Niks mis mee maar dat dekt toch wat minder de hippe lading van de inhoud van de tas. Ik weet het. Vreselijk oppervlakkig. Maar ik denk dat het tijd wordt dat ik echt afscheid neem van de plastic tas met hippe winkelnaam. Vaarwel. Ik zal je stiekem missen.
X

Ooooohhhh Ja Jes, ik ben ook een groot voorstander van het anti plastic tasjes beleid en ik vind het juist heerlijk om mijn eigen tasje mee te nemen. Ik heb dan ook een enig gebloemd tasje standaard in mijn tas zitten. Al moet ik wel in alle eerlijkheid zeggen, dat ik nogal een rare tik heb. Ik vind het namelijk heel leuk om al mijn aankopen ergonomisch in te delen in mijn tas, hoe compacter, hoe beter! Als ik dan thuis ben, haal ik de nieuw gekochte spulletjes er 1 voor 1 uit en bekijk ik alles nog eens uitvoerig. Alsof ik een cadeautje uit pak. Hoe voller de tas, hoe rijker ik me voel ha ha. Maar 1 tip, je fietssleutel moet je er wel eerst uithalen, want om dan eerst alles op straat uit te stallen, dat vind ik nogal armoedig.

Zoen

Illustraties door Greet Diels

Hallo Mariekepieke,

” Mama! Deze lijkt op jou!”, zei dochter. Van drie. Maar toch.. Ik was in de Flow aan het lezen en al bladerend beland op een pagina met niemand minder dan Sophia Loren. Met grote verbaasde ogen keek ik mijn dochter aan. Oke, ze is drie, maar zo ziet ze de wereld dus, vol schoonheid. Zelfs mij! Haar uitgezakte wallerige moeder! Ik zal bekennen dat ik vol in de make up op de bank zat, een broodje te eten, mijn haar in een gekke knik wat er niet uit wilde en net dacht… “Pffff laat maar vandaag… ” ken je dat? Dat gevoel van Laat-maar-vandaag? Mja… Ik wel…
Dus ja. Sophia Loren. Een van de mooiste vrouwen uit de geschiedenis. Dus ja. Ik besloot mezelf deze dag eens door de ogen van mijn dochter te bekijken. En zag tot mijn grote verbazing een toch wel vrij jonge vrouw, met lieve lachrimpels, leuk haar wat ineens leuk flabberde, heel speels, en kreeg een kriebel die ik lang niet gevoeld heb. Een kriebel die ik vroeger had vlak voor het stappen. Zo rond 23.30 uur. Als we de laatste bus gingen halen naar de stad. Die kriebel van ik-ben-zo-sexy-en-wie-ga-ik-versieren. Nou, die kriebel, en daar 10% van. En die 10% was genoeg om mijn rode knaljas aan te trekken en om lekker al flirtend met het leven, dochter huppelend naast me, met een glimlach op mijn Sophia Loren gezicht, de action leeg te kopen. Wat een heerlijke dag!
X

Hey lekker wijf,

Wat heerlijk om je zo fijn en zelfverzekerd te voelen! Ik zie je al helemaal te kek in je mooie rode ” lady in red ” jas lopen in de Action. Vasthouden die hap zeg ik je. Ik heb thuis nog wel een aantal Beau Mondes liggen Jes, mag je wel hebben. Laat je regelmatig even je kleine meid door bladeren, zodat je dat gouden randje altijd voelt. En je weet wat ze zeggen ” dronken mensen en kinderen spreken de waarheid”
Bij mij thuis alleen de kale netelige feiten. Mam je stinkt! Kijk mam je wordt al net zo grijs als oma! Ik wil later niet zo’n dikke buik als jij hoor! Allemaal opmerkingen waar je het de rest van de dag maar mee moet doen ha ha, Ik geef wel eens een wederwoord in de trant van “maar mijn buik is wel heel lekker zacht hoor”. Dan zie je ze even fronsen en nemen ze nog even de proef op de som om er even aan te voelen, om mij daar vervolgens gelijk in te geven. Ik draai mij om met een glimlach als een boer met kiespijn en denk bij mij zelf grrrr…kinderen en hun waarheid bah!

Dikke zoen

Illustraties door Greet Diels

Hey jepsie,

Wij gaan regelmatig met het hele gezin zondagochtend even naar het zwembad. Lekker gek doen in het water en eventueel met de kinderen van de glijbaan. Het water is subtropisch warm en je hebt keuze uit drie verschillende baden. Onze jongste heeft zwemles en wilde nu ook wel eens in het wedstrijdbad zwemmen. Normaal gesproken heeft hij het daar niet zo op vanwege de kou. Ik gaf hem uiteraard gelijk en dan sprongen we snel weer in het warme bad verder op. Maar dit keer was hij vastberaden om zijn kunsten te tonen. Dus ook ik het koude water in en klapte vol verwondering, als hij onbehouwen zijn kikkervoeten voordeed (die term kom je nog tegen, wacht maar…). Maar ineens kreeg hij de duikplank in het vizier. Onverschrokken als hij is wilde hij dat ook wel. De badmeester gaf akkoord, mits wij in het water, onder de duikplank al dobberend hem op stonden te wachten. Onze gespierde spijker klom op de duikplank, liep vrij zelfverzekerd naar het eind, totdat hij zag hoe hoog het was. Abrupt was er stagnatie en met stagnatie bedoel ik stagnatie! De rij werd alsmaar langer, de omdraaiende gezichten werden er alsmaar meer. Ik al watertrappelend maar roepen dat hij moest springen en dat ik hem wel op zou vangen. Nou amenooitniet, hij vertikte het. Nu waren opeens alle ogen op mij gericht. Ik zwem snel naar de kant, om mij vervolgens als een zeeleeuw op de kant te hijsen. Met een zucht en een hoop verontschuldigingen loop ik richting de springplank, om hem vervolgens zonder pardon het water in te gooien, waar zijn vader hem opving. En ik heb geen andere keuze, dan om er met rode wangen achteraan te duiken.

Een dikke natte klapzoen op je wang.

Hoi Darling,

Hahahahahaha ik kom niet meer bij. Omdat ik dit zoooo voor me zie. Ach kleine jongen van jullie. En toch al zo groot. Hangend tussen groot en klein. Mijn meisje is de ene dag een hele grote meid. Dan zegt ze ook: ” ik ben nu een grote meid mama!”. En de andere dag is ze liever even klein. Ik geniet nog even van de momenten van klein zijn. Want opeens… Is ze groot… En dan staat ze op de duikplank. De duikplank van het leven. En neemt ze me toch een sprong! Een sprong in het diepe. En dan kan ik alleen maar toekijken en hopen dat wij als ouders het goed hebben gedaan. Haar genoeg hebben meegegeven om het leven aan te kunnen.
Net als jullie jongen, die op de duikplank staat… En voor het eerst de diepte ziet.. Soms moet je dan laten zien dat het hem best wel lukt. Dan heb je gewoon een duwtje van je moeder nodig.

Xje.

Illustraties door Greet Diels

Hey jes,

Ik was tot mijn vierde jaar praktisch kaal. Had weinig en kort haar dat maar niet leek te willen groeien. Om dat leed wat te verzachten droeg ik al op hele jonge leeftijd een geel Joop zoetemelk petje met daaronder een blauw geruite theedoek. Zo leek het toch een beetje op lang haar. Mijn fascinatie voor haar bleef ” groeien ” Jes, want zo rond mijn zesde jaar droeg ik graag het paarse kapmanteltje van mijn lieve oma op mijn hoofd en zo rond mijn achtste jaar, trommelde ik graag al mijn moeders sjaaltjes bij elkaar, om daar vervolgens 1 grote ” staart” van te maken. Dit geheel bond ik op ingenieuze wijze op mijn hoofd en zwiepte de ” staart ” heen en weer over mijn rug, alsof mijn leven ervan af hing.
Ik was erg blij met dit alternatief, want ik kwam er al snel achter dat lang haar geen optie was. Hoe graag ik het ook wilde en uitprobeerde, maar mijn dikke, pluizige en weerbarstige haar liet het niet goed toe, tenzij ik uren voor de spiegel ging staan om het enigszins in toom te houden.
Niet te min, blijf ik na al die jaren nog steeds een heimelijk verlangen houden naar lang haar en onderneem ik minstens 1 keer per jaar een poging om het te laten groeien, in de hoop dat het van structuur en dikte verandert is. Helaas is dit geenszins het geval en laat ik het de kapper elke keer weer met een brok in mijn keel afknippen en kijk ik met weemoed naar de gevallen en jawel grijze lokken op de grond.

Lieve Mariek,

I hear you! Ik liep net als jij met een theedoek op mijn kale koppie! Ik was toen drie en al mijn lokjes vielen uit door een allergische reactie op penicilline. Ach hemel wat een trauma. Dus ja… I hear you girl! De theedoek hield ik op mijn hoofd door speldjes met sliertjes eraan en dat was mijn pony. En al duimend en dromend van echte lange lokken zat ik Sesamstraat te kijken. Zwiepend met mijn pony voor mijn ogen, heel stoer voelde ik mij. Een echte grote meid. Wat is haar belangrijk he? Met bosjes verwijderen wij vrouwen het van de benen en onder de oksels en dergelijke. Maar op ons hoofd… Daar moet moedertje natuur toch maar mooi van af blijven…

Liefs x

Illustraties door Greet Diels

Hoi tuthola,

Van wie was jij fan vroeger? Wie hing er boven je bed? Van wie zwijmelde je weg? Op wie wilde je lijken of inspireerde jou?
Ik had mijn kamer letterlijk behangen met Bon Jovi. En dan voornamelijk Jon Bon Jovi. Oftewel, Jon Bongiovi. Ja… Zo heet hij echt. En wist ook de naam van zijn vrouw en zijn dochter. Die feitjes las ik in de Breakout. En de Hitkrant. En ik knipte alles uit en ik plakte het op de muur van mijn eigen kamertje. Mijn Bon Jovi tempel. Een enorm ver van mijn bed show haalde ik zo naast mijn bed. In mijn tienerkamertje. Zwijmelend en dromend van ooit een man vinden, en dan het liefst natuurlijk Jon zelf, die enigszins op hem lijkt. Met mooie waaiharen al dan niet geföhnd , en een stoere blik. Nou, ik zeg gelukt! Al föhnt hij zijn lokken niet ;-).
Ik heb Instagram op mijn foon. En onlangs kwam ik erachter dat ik dus ook Jon kan volgen. Ik kan hem zelfs een berichtje sturen. Zo ook aan Madonna! Nou… Mariek.. Serieus.. Dat was vroeger ondenkbaar! Je had een fanclub en dan had je t wel gehad! Hoe bizar is het, dat de tieners van nu gewoon hun idool rechtstreeks een berichtje kunnen sturen! Echt zo van “hey Gaga, how are ya?” You Know? Seriously….
Is dat wel oké? Onbereikbare personen worden bereikbaar…. Meiden al zwijmelend met hun mobieltje in bed vlak voor het slapen gaan, turend naar posters in hun tienerkamertje, berichtjes sturend naar Justin Bieber of One Direction… Seriously…. Stel je eens voor! Hoe bizar is dat! Ik zou, obsessief als ik ben, de hele dag in mijn telefoon wonen. Wachtend op berichtjes van mijn toekomstige man Jon…
Denk maar niet dat onze kindjes opgroeien in de zelfde soort tijd als wij… Tis heus anders…

X Jes.

Hey meis,

Ralph Macchio alias Daniël San van Karate Kid, 21 Jump Street met Johnny Depp en als klap op de vuurpijl Rob Lowe….oh my god!!! In een mooi rood fluweel boekje verzamelde ik al deze hunks. Knipte ze uit de Hitkrant en plakte dat in het boekje dat ik vervolgens overal mee naar toe sleepte. Juist die onbereikbaarheid en die geheimzinnigheid vond ik zo leuk.
Toch geloof ik dat je je idool nooit in het echt moet zien. Dat valt altijd wat tegen. Zo zag ik laatst in Londen Patrick Dempsey, alias Mc Dreamy.
Gossiedosie wat vond ik dat een mooie man! Je vult je hoofd met idealen en droom scenario’s over zo iemand. In real live viel dat wel een klein beetje tegen. Hij zat daar wat schuchter in een hoekje, ineen gedoken om maar niet op te vallen. Ik had zelfs wat met hem te doen!
Zo zag een vriend van mij laatst zijn grote idool: Bono van U2. Al van kleins af aan helemaal fan. Naar al zijn concerten geweest noem maar op. En daar stond hij voor zijn neus, oud, afgeleefd en onverstaanbaar. Wat een teleurstelling was dat! Hij had gewoon een beetje spijt dat hij hem had ontmoet. Je zet zo iemand toch op een voetstuk. Door zo’n ervaring wil dat zomaar ineen storten. Daarom zeg ik: een beetje mysterie en onwetendheid kan ook zijn mooie kanten hebben. Lang leven je voorstellingsvermogen!

Bye bye

Illustraties door Greet Diels

Hey liefje,

Ik dacht van de week: laat ik eens iets cultureel verantwoord doen met de kinderen. Ik had op Facebook een evenement gespot van een kindermuseum met leuke workshops en tentoonstellingen. Ik dacht meteen, dat is leuk om te doen. Zo gezegd zo gedaan! Woensdag middag, bammetjes gesmeerd voor in de auto en meteen uit school er naar toe gereden. Helemaal klaar voor het avontuur.
Eenmaal daar aangekomen werden we meteen getrakteerd op een overvloed aan visuele en tactiele prikkels. Boordevol energie lieten we ons meevoeren met leuke opdrachten, doe het zelf activiteiten en creatieve uitspattingen. Een walhalla voor een hysterische creatieveling zoals ik. Mijn drang om lekker mee te verven, bouwen en dansen was enorm. Ik vond alles even leuk! Ik walste nog net niet over mijn eigen kinderen heen! Gelukkig had ik mijzelf snel weer in de hand, al was het alleen maar omdat mijn blonde Dollie mij even duidelijk liet weten dat het voor kinderen was en niet voor volwassenen! Met het schaamrood op de wangetjes, excuseerde ik mij voor mijn gedrag en zette ik letterlijk even een stapje opzij!

Hoi dansmarieke,

Jij bent het kind in jou nooit verloren. Dat zou je moeten omarmen en je bent daardoor een grote inspiratiebron voor vele ouders. Zo. Dat is gezegd. Want dat vind ik namelijk. Jij kunt heel goed spelen. En ik bewonder dat.
Blijf alsjeblieft lekker meedansen en spelen. Want ik leer daarvan. Ik ben daar namelijk niet zo goed in. Ik weet dat het belangrijk is, maar er is altijd wel een stomme volwassen klus die voor gaat. Terwijl het spelen met je kinderen eigenlijk voorgaat. Ik zit nu elke dag in het speelhuis van mijn dochter te spelen. Weliswaar met mijn dochter samen, en ik geniet er volop van! En dat heb ik van jou geleerd. Ik laat de boel de boel en we spelen terrasje, en dan is dochter de serveerster die allerlei lekkernijen tevoorschijn tovert. Zoals spaghetti met banaan, en saus met slagroom. En ik zit met zonnebril in een nepzon te genieten van al haar mooie fantasieën en als een wonder merk ik dat ik al een uur aan het spelen ben zonder aan de was te denken en aan dat ene telefoontje wat ik nog moet plegen. Helemaal in het nu… Mijn dank is groot!
X

Illustraties door Greet Diels

Hoi piepeloi,

Ik liep laatst door het pittoreske Schiedam, een heerlijke plek op aard. De grachtjes en de scheve pandjes met fantasievolle architectuur. Zoals het vroeger was, loop ik nu in mijn moderne leuke jas met mijn moderne lieve kindje. Ze draagt vintage kleding dus ze past goed in het straatbeeld.
Een hoop pandjes staan leeg. Dat zou je kunnen zien als ” he jammer, wat een leegstand, gatsie en wat ongezellig!” Maar ik zie mogelijkheden. En ik ben vet nieuwsgierig wat er allemaal gaat komen! Welke creatievelingen er met gerse pop up winkeltjes komen! Mensen die met hun hart werken waar de passie van af spat! Waar je binnenloopt en dan gegrepen wordt door de sfeer. Met verrassende producten of zelf gemaakte inspirerende spulletjes. Unieke producten. Passiedruipende homemade jammetjes ofzo.
Of warme wollen oma sjaals, zelf gemaakt door een groep studenten samen met echte oud Hollandse oude vrouwen, met fantasievolle patronen.
Goh, ik kan echt niet wachten! Ik loop wekelijks langs de lege pandjes te dromen en ik wacht… Ik wacht… Kom maar op peeps! Make my day!
Weet je waar ik ook zo nieuwsgierig naar ben Mariek… Wat er gaat gebeuren met al die lege enorme winkelcentrums… Een enorme ballenbak? Appartementen? Een leefcommune? Dat laatste lijkt me wel wat… Als al die massaproductie wegvalt… Wat blijft er dan over? Mensen die vanuit hun hart gaan creëren? Waar ligt jouw hart?

X Jes

Heeeeyyy,

Oh my god, ik zou zoooooo graag zo’n krakkemikkig oud pandje willen hebben! Met een enig, sfeervol winkeltje erin. Ik zou dan tweedehands spulletjes en brocante verkopen die zich voordoen als mooie schatten en cadeautjes. Een vitrine vol met leuke hebbedingetjes en sieraden. Fijne muziek zoals oud gerijpte jazz op de achtergrond eventueel met wat kneuterige tafeltjes waar je een lekker bakje koffie of thee kunt drinken, onder het genot van een heerlijk lekker handgemaakt bonbonnetje van de patisserie op de hoek. Ik zie mijzelf rond zwieren met een gezellig bloemetjesschort voor, zet hier en daar wat spulletjes recht. Schud het verse veldboeket op, die ik op de toonbank heb neergezet en zwaai naar de overbuurman die zijn krantje bij de kiosk heeft gehaald, daar ligt mijn hart Jes. Een droom, ik weet het! Helaas is er geen ruimte meer voor dit soort ondernemingen. Mensen zitten het liefst met hun billetjes op de bank met hun laptop op schoot, te winkelen. En het ergste is dat ik het ook zo goed begrijp. Ik weet soms ook niet goed waar ik de tijd vandaan moet halen om uitgebreid te gaan shoppen. Het gevolg daarvan is dat het straatbeeld met die enige winkeltjes inderdaad helemaal verdwijnt, hoe naar is dat!

Dikke zoen

Illustraties door Greet Diels

Hey poelewoepsie,

Ik ben het nieuwe jaar meteen maar voortvarend bezig geweest en begonnen aan lichttherapie. De reden hiervoor was dat ik minder energie had, prikkelbaarder reageerde en hunkerde naar zoetigheid. Ik was zo weer een aantal kilo’s aangekomen en dat moeten we natuurlijk allemaal niet hebben. Maar wat doet licht nou eigenlijk voor ons. Dus ik heb jouw grote vriend Google even geraadpleegd.

Licht heeft grote invloed op de biologische klok. Bij weinig daglicht, bijvoorbeeld in de avond, wordt via de ogen een signaal afgegeven aan de hersenen om het slaaphormoon melatonine aanmaken. Tijd om te gaan slapen! Een voldoende hoeveelheid daglicht in de ochtend stopt de aanmaak van melatonine weer.
Bij onvoldoende daglicht kan je biologische klok ontregeld raken, waardoor het lichaam meer en daarbij ook overdag melatonine blijft aanmaken. Hierdoor kun je moeilijker opstaan, voel je je de hele dag moe en je energieniveau ligt zo’n beetje rond het nulpunt.

Dus zo gezegd en gedaan. Ik ga, iets wat sceptisch, onder professionele begeleiding de lichttherapie aan. Kom ik daar aan, is er een enorme verbouwing gaande! Ik word in een achteraf kamertje, met nog 3 andere lichttherapiegangers geplaatst. Terwijl ik om mij heen kijk zie ik allemaal verhuisdozen staan. We zoeken allemaal stil zwijgend een plekje achter een enorme lichtbak met “gezellige” t.l. verlichting.
Ik denk bij mijzelf, het moet wel verdomd goed werken, want de omstandigheden dragen niet echt bij aan een gezellige en positieve vibe🤔

Klapzoen voor jou!

Hoi Mariekepiekepoepie.

Hihihihi ik zie je al helemaal zitten, tussen de zooi, je handen jeuken om de boel daar op te ruimen, in je hoofd de boel gezellig, al dan niet in Hawaiistyle inrichten, cocktail barretje etc… Een gat in de markt Mriek! Ik zeg lichttherapie met hoelamuziek. Voor een totale beleving.
Ik zou best wel een winterslaap willen houden. Volgens mij word ik zo’n bejaarde die met een tourbus elke winter naar de zon gaat. Spanje ofzo. Mijn grootouders deden dat ook elk jaar. En kwamen poepiebruin weer terug als de zon zich weer liet zien in Nederland. Helemaal niet gek bedacht hoor! Samen met allemaal mede bejaarden in een hotel, beetje klagen over de warmte en bakkies koffie drinken. Heerlijk toch! Ga je mee als we oud zijn? Rimpels hebben we dan toch al, kunnen we ongelimiteerd bakken in de zon tot de vellen erbij hangen.
En stiekem ben ik enorm benieuwd naar die lichtbak van je. Ik denk dat ik ook maar ga… T duurt nog wel even voor ik bejaard ben… En een winterslaap houden mag niet van mijn baas…
X

Illustraties door Greet Diels

Lieve Mrieke,

Comfortabel in je lijf zijn. Dat is het hoogst haalbare in het leven. Dat is ultiem geluk. ” wijze woorden van een wijze dame. Als je alles wat wij mensen verzonnen hebben weghaalt, wat blijft er dan over? De mensen die je lief hebt en jij! jij zelf! En wat is dan het allerfijnst? Dat jij je lekker voelt. Comfortabel zijn.
Wat doen we voor mensen die gaan sterven? We maken het leven zo comfortabel mogelijk. Kwaliteit van leven.
En daar is de hele westerse beschaving naar opzoek. Naar dat ultiem geluk. Door een nieuwe jurk of ipad wordt dat geluk even aangewakkerd. Je bent even comfortabel. Maar het is slechts een korte kick. En korte kicks zijn zo vet fijn, dus, hup naar de winkel voor ipad 3.0 of hoe ze dan ook heten, jurkje 3.0.
Ik probeer het geluk te halen uit dingen die niet tastbaar zijn. Oogcontact met mijn kind, oogcontact met mijn man, een fijn gesprek met een vriendin, een stukje blog schrijven waar ik door groei en ontwikkel.
Mijn tastbare huis inrichten met tastbare spullen. Het gaat dan niet om de spullen, maar wel om het proces van stylen, kleuren, vormen, composities.

Ik ben absoluut niet volledig comfortabel. En wellicht kan dat ook helemaal niet. Wellicht is dat comfortabele wel helemaal niet zomaar haalbaar. Wellicht moet je daar eerst een reisje voor afleggen. Een reisje vol processen en groei en pijn en vreugde. Wellicht moet je eerst leven. Een tijdje. Totdat je genoeg geleerd hebt. en dan denk je ineens, “zo man, ik ben eigenlijk best wel al een tijdje lekker comfi in m’n vel!”
Waardoor voel jij je comfortabel Marieke?

Heeeeyy,

Zo waar Jes ! Ik zie het bij een vriend van mij. Voorheen een onzekere man, met een negatief zelfbeeld en flink wat overgewicht. Projecten beginnen en niet afmaken, waardoor hij het idee had, dat hij overal in faalde. Het werd een teruggetrokken en boze man die steeds meer zijn frustratie op zijn gezin uitte. Totdat zijn vrouw hem een spiegel voor hield en aan gaf wat de gevolgen van zijn acties zijn voor haar en de kinderen. Dat had hem wakker geschud. Hij heeft vanaf die periode, zijn leven radicaal veranderd. Is 30 kilo afgevallen door intensief te sporten en gezonder te eten, heeft een nieuwe baan en hobby.
Een hele ander mens is het geworden. Hij voelt zich completer en zelfverzekerder. Hij heeft met recht een geweldige reis afgelegd!
Ik heb daar enorm respect voor. Het inspireert mij en doet mij beseffen dat je er wel wat aan moet doen om zo’n comfortabel bestaan te leiden, het komt je niet aanwaaien. Belangrijk is dat je weet, wat je gelukkig maakt. Dat doet iedereen dan ook op zijn of haar manier. Zo kun je intens gelukkig zijn als je met je elektrische fiets knetterhard naar je werk rijdt, terwijl je anderen ziet zwoegen om door de wind heen te komen. Of dat je samen met je twee kinderen in een warm bad vol sop zit, terwijl je er eigenlijk met elkaar gewoon echt niet meer in past. Ik ben een heel gelukkig mens, ik heb daar ook hard voor gewerkt en enorm veel geleerd. Wel met hulp, maar dat is ok. Je hoeft het ook niet alleen te doen.

Met een zoen, moet je het doen!

Illustraties door Greet Diels

Hey Skatje,

Ik kan wel zeggen, dat ik heel blij wordt van de rituelen binnen ons gezin. Rituelen die van onschatbare waarde zijn! Rituelen die geboren zijn uit onvoorwaardelijke liefde! Het bijzondere aan rituelen is dat de kans groot is, dat als je kinderen volwassen zijn, ze ze misschien ook wel zelf toepassen in hun gezin. Hoe gaaf is dat! Het is toch een soort nalatenschap.
Ik hoop natuurlijk dat ze er dan met geborgenheid aan terug kunnen denken.
Ik kan mij voorstellen dat de rituelen die ik nu toepas veranderen of vervagen als mijn kinderen groter zijn. Dat als mijn blonde Dollie 15 jaar is, ze niet meer de behoefte heeft dat ik nog een verhaaltje mét stemmetjes doe en dan nog even naast haar ga liggen voor het slapen gaan. Ik denk ook dat mijn zoon zijn vlinderkusjes, die precies elke avond een bepaalde route moeten aflopen, met iets minder enthousiasme in ontvangst zal nemen. Maar dat is niet erg, waarschijnlijk hebben we dan wel weer nieuwe rituelen bedacht. Maar voor nu koester ik ze enorm!

Dag liefje.

Lieve Mriekie,

KOESTER ZE! Koester ze met heel je hart. Dat is leven. Je eigen mooie ritueeltjes. Helemaal van jullie gezinnetje. Deze ritueeltjes maken jullie gezin uniek, helemaal eigen. En de rituelen groeien mee, ze veranderen met de tijd. Mooi is dat, en ik voel dan gelijk weemoed als ik aan mijn eigen gezin denk. Onze eigen gezinsrituelen. Buikje blazen tijdens het aankleden, stoutertjes zoeken onder haar blote armpjes, ik het billenbijtmonster spelen als ze veilig in haar vaders armen hangt terwijl hij haar de trap op draagt om in bad te gaan. Het gegiechel van mijn kleine meid met een vleugje gezonde spanning met een handje op haar billen, tegen het billenbijtmonster. Weemoed… Omdat dit ritueeltje verdwijnt met de tijd.
Ik koester ze enorm. Voor altijd zal ik alle ritueeltjes koesteren. Het is ons gezinssysteem. Het houdt onze gezinnen, die van mij en die van jou, gezond. Biedt veiligheid en voorspelbaarheid voor onze kindjes. Een prachtig nalatenschap. Dank je voor dit prachtige inzicht Marieke.

Xxxxxxx

Illustraties door Greet Diels