Happy new year! Want ja, het is alweer 2017. Een nieuw jaar in het verschiet. Vol kansen en groei. Ik zit op mn bankje te mijmeren over het leven.
Over mijn groei.
Over de WEIGHT WATCHERS. Dat avontuur was van korte duur. Een deel 2 is er nooit gekomen. Er is welteverstaan 1 kilo verloren. Nee dat was not my kind of tea.
Dus ja groei. Mijn inzicht was dat de WEIGHT WATCHERS niet mijn weg is.

Mijn kleine mensje die groeit en bloeit, basisschool avonturen. Wat een nieuwe wereld. Ik voel me steeds meer een echte moeder, tussen de andere moeders op het schoolplein. Beppen over t weer, de kinderen, en die nieuwe jas. “Meeeeeeeiiiid waar heb je die nou vandaan??!?!?!?!?!?”
Op vakantie gaan naar een resort met een hysterische lalalalabamba boulevard doen we ook niet meer. Grens bereikt zou ik zeggen. Op naar de vouwwagen en zand in je slaapzak. Heerlijk!
Ik ga ook vaker tussendoor even op ‘uit’. Om mijn hoofd rust te geven. Zo even tussendoor. Gewoon wandelend of al afwassend. Dat is mega fijn en wellicht raak ik dan minder vaak mijn pinpas kwijt.

En ik heb sinds kort een coach om meer balans te krijgen in werk en gezin. Nodig want hoeeeee dan.
Dus dat! Benieuwd wat het me brengt. Welke inzichten. Kanniewachten!
Wat ga jij leren Marieke? Wat wil je leren? Wat voor avonturen liggen er voor jou in het verschiet?

Lieverd, ik heb zo genoten van dit schrijf avontuur met jou. Het was echt een feestje. Ik ga het missen. Maar tijd voor ruimte en nieuwe kansen. Wie weet pakken we het later weer op.
Bedankt voor je mooie, fijne en grappige verhalen.

Liefs Jessie.

Hey jepsie,

Holymoly, wat is dit jaar snel gegaan zeg en wat is er veel gebeurd.
Mijn lieve buufvriendinnetje plotseling overleden, wat zeer heftig was! Mijn zoektocht naar Self-Improvement, wat nog steeds enorm leerzaam is. Mijn razende rakker die naar groep 3 is gegaan, wat ik heel moeilijk vond, maar waar hij het zo verschrikkelijk goed doet. Mijn blonde Dollie die is gaan tennissen en waarmee zij mij zo heeft geïnspireerd dat ook ik ga tennissen. Manlief die besluit om zijn hart weer te gaan volgen en weer muziek gaat maken. Afscheid van onze hysterisch leuke trailer. Mijn geweldige reis naar Schotland samen met mijn vriendin, waar ik zo van genoten heb.
Maar 2016 was vooral een jaar van loslaten en gelukkig gaat mij dat steeds beter af. Want als je durft los te laten, ontstaan er ook weer nieuwe wegen om in te slaan en hoe gaaf is dat!

Ik heb zin in 2017 jes, ik kijk er naar uit! We gaan ons huis verbouwen. Ik ga een dag ouderschapsverlof opnemen. Ik hoop vaker mijn familie te gaan zien, want dat vond ik vorig jaar te weinig. Ik ga jou vaker zien, vind ik heel fijn, want ik mis je.

Het was bijzonder om twee jaar van ons leven uit te vergroten. Het is gaaf dat we dat gedocumenteerd hebben. Want eerlijk is eerlijk, je vergeet ook weer snel. Het is ook bijzonder om te lezen hoe de ander je inzichten kan geven. En vooral op jouw hilarische en scherpzinnige manier. Maar wie weet gaan we over twee maanden weer verder omdat we het toch niet laten kunnen ha ha.
Dus ik zeg voor nu, dag lieve jes, tot schrijfs.

-x-

Illustraties door Greet Diels

Hey wijfie,

Oh mijn hemel wat een klotsende oksels had ik laatst zeg! Ik maakte dé whatsapp fout aller tijden! Ik stuurde namelijk hét verkeerde berichtje naar iemand. Ik wilde bij manlief even spuien over een saai etentje wat die avond op de planning stond en dat ik er zoooooo geen zin in had! En je raad het al, ik stuurde het berichtje naar diegene met wie ik die avond ging eten….nou Jes, ik weet nu hoe het voelt om door de grond te zakken, door overmand te worden door zweet en angst. Mijn benen raakten gevoelloos en ik kreeg een onaangename tinteling door mijn lichaam. Godzijdank nam mijn verstand het meteen van mij over en konden mijn bevende handen nog net op tijd het berichtje deleten. Daar had ik mazzel mee, want vaak genoeg ben je gewoon te laat! Het enige wat ik dacht was KARMA! Dit krijg je er nou van als je niet eerlijk bent, als je naar bent tegen iemand. Als je achter iemands rug om schijnheilig doet. Ik zeg eigen schuld dikke bult. Ik had eigenlijk gewoon op de blaren moeten zitten, maar stiekem ben ik ook heel blij dat dat niet hoefde. Heb jij wel eens op de blaren moeten zitten?

Zoen

Gossie… Ik krijg acuut pijn in mn buik als ik dit lees… Moet er niet aan denken Marieke! Nee hoor, ik ben heel gewiekst in dat soort dingen. Geraffineerd wellicht. Ik zorg er wel voor dat mijn duistere gedachten niet aan de oppervlakte komen! Ongetwijfeld heb ik wel meer dan eens op brandende blaren gezeten. Maar niet recent. Ik maak nooit de stomme fout om onaardige smsjes te sturen naar de verkeerde. Gnagnagna.

Ik zit nog wel eens op blaren, maar dat heeft een andere oorzaak. Ik ben wel eens onaardig tegen mezelf. Kga nog heus wel eens vet over grenzen bijvoorbeeld, om maar wat te noemen. Dan moet ik toch echt op de blaren zitten. En dat zit heus nie lekker kan ik je zeggen. Grenzen zijn er om naar te luisteren. Om serieus te nemen. En als ie dat nie doet, dan brandt ’t als een malle. Ik kan t weten. Tis je lijf dat spreekt. Elke dag.
Doeikus

Illustraties door Greet Diels

Hi Mariek,

Tenerife! Het eiland van de zongebruinde en verbrandde mensen, witte benen, rode ruggen en schouders,. Bikini’s, tankini’s, badpakken, opblaaskrokodillen, mensen op straat gewoon in hun halve blootje. Zwembandjes, ook de opblaasbare variant, knipoog…

Enfin. Een hoop opblaasbaar spul en een hoop bloot. Niks mis mee! 

Het eiland van enorme geplaveide stoepen, glimmend en glad. Paleizen die ze hotels noemen. De één nog groter dan de ander. Goudkleurige pilaren en in de hal een enorme fontein. Met heus echt water. Niet in ons hotel, want dat hebben ze alleen in een 5* hotel.

Lopend buffet, taxi’s die af en aan rijden. Zwembad met poolbar, mevrouw bak en meneer braad op de kant op ligbed, gerimpelde huidjes van de zon, zonnebrillen werkelijk overal!
De Atlantische oceaan, glimmend aan het einde van de straat dat eigenlijk een enorme helling is. Bootjes in de oceaan afgeladen met mensen, parasailen, springkussens in het water, gratis bus naar het winkelcentrum.

Dan hebben we nog 500 souvenirwinkels. Ooooooveral. En ze verkopen allemaal hetzelfde. Souvenirs. En opblaaskrokodillen…
’s Avonds had ik toch wel wat Spaanse muziek verwacht, al galmend uit de restaurantjes, maar niets is minder waar. Ik heb één keer lalalalabamba gehoord.
Op het terras horen wij in het maanlicht links van ons uit het hotel heel hard ‘now iiiiiii have the time of my liiiife” en rechts van ons “liiiiving on a prayer” galmen. Lallende jongeren en ook minder jongere mensen zwalken langs ons terras. Plat Brits pratend. Heerlijk. Man en ik hebben hele avonden met een Brits accent tegen elkaar gepraat.
Man en ik kijken elkaar aan. “Het is definitely anders dan kamperen schat… “.

Marieke, zeg eens, hotel of tent?

X

Heeeeeyyyy,

Ik zeg zooooo een tent! Primitief en kneuterig daar houd ik van, ik neem zelfs voor de gezelligheid kerstverlichting mee en vlaggetjes! Ja, het kan ook te gek ik weet het. Maar dat is nou eenmaal voor mij een ultiem vakantie gevoel. Nu moet ik wel in alle eerlijkheid zeggen dat het me wel steeds minder aanspreekt om op de grond te slapen. Ja, ook ik word een dagje ouder ( lees: brak ). Maar tegenwoordig bestaat er zoiets als glamperen. Dan kan je in een stoere safaritent kamperen met alle gemakken van thuis, dat houdt in dat je in normale bedden slaapt. En dat is toch wel erg ideaal.
Twee of drie weken in een hotel is voor mij geen optie. Op de een of andere manier voel ik mij dan opgesloten en heb ik het idee van alles en nog wat te missen. Vandaar de tent, kun je ongehinderd gluren bij de buren.
Waarschijnlijk gaan wij volgend jaar naar Portugal ergens aan de kust in een appartement, maar dan wel op de begaande grond en het liefst met een zwembad. Je snapt zeker wel dat we daar nu al voor sparen ha ha. Maar weet je eerlijk is eerlijk na al die jaren van crappy weer, zou ik al heel blij zijn met ZON en…….. ZON en nou ja een beetje water in de omgeving zou het geheel wel helemaal afmaken.
Maar Jes, wat ik mij nou afvroeg he? Waarom wordt er altijd living on a prayer van John Bon Jovi gedraaid op zoveel vakantie bestemmingen? Want het wordt echt niet alleen gedraaid in hotels hoor, maar ook op campings. Ik zie ons nog zo mee gallen met living on a prayyyyyeeerr, terwijl de sterren boven ons fonkelden.

Dikke zoen erop

Illustraties door Greet Diels

Hoi pipeloi,

Vakantie. Joepie! Naar een warm land, verrassingen en je laten overspoelen door luxe is natuurlijk enorm joepie! Hmmm wat nemen we mee… Gaan de koffers wel dicht? Zijn ze niet te zwaar? Is het daar echt zo warm? Moet ik ook een trui meenemen? En voor ons meisje? Hoeveel jurkjes nemen we mee? 5? 10? Ja we hebben wel 10 jurkjes… Verwend nest.
Dus.. Op vakantie. Even nog extra voor de 10e keer checken of we wel alle documenten hebben. Ja! We hebben alles! Oh, de zonnebrand! Ja zit al in de koffer. Koffers op slot en dan met de trein naar Schiphol. Met de trein. Dat hadden we iet wat geromantiseerd. Dat was minder relaxt dan we in ons romantische hoofd hadden. Dat bestond uit rennen met koffers, tassen en een buggy, een dreinende peuter in een overvolle trein en geen zitplaatsen. Dus dan maar in het gangpad. Schiphol.
Schiphol is groot… Dat wist ik wel, maar net als mijn dochter keek ik mijn ogen uit. En dan door de douane. Alles uit je zakken, dochters zakken ook legen, zij heeft altijd van alles in haar kleine zakjes, elastiekjes, muntjes, steentjes.
En dan vliegen! Ik genoot er intens van om ons kleine mensje dit te laten meemaken. Al een jaar lang gilt ze bij elk vliegtuig in de lucht ” kijk mam, een vliegtuig”! Dus om haar nu te laten ervaren wat vliegen is, en aan boord van een vliegtuig gaan is magisch.
Vliegen.
Het vliegtuig stijgt op. Ons kleine mensje is zich er erg bewust van en ik zie ook een beetje angst in haar ogen. ” Gaat het goed?” Vraag ik aan haar.
“Ik wil niet vallen mama…” ….. ” Nee ik ook niet meisje”.
Eenmaal in de lucht is ze weer ontspannen maar ik niet. De hele reis heb ik een brok in mijn keel met hier en daar een verdwaalde traan. Ik wil ook niet vallen. En ben me er erg bewust van dat ik mijzelf en mijn gezin overgeef aan een piloot en aan de techniek van dit vliegtuig. Het is maar te hopen dat alle boutjes en moertjes goed zijn aangedraaid. “We vliegen boven de wolken…” denk ik dan… Misselijkheid overvalt mij.
Mijn man zit naast mij intens te genieten want het is ook nog eens een heel nieuw vliegtuig met allemaal nieuwe snufjes, zoals elektrisch geblindeerde ramen. Vrij hysterisch maar wel mooi gemaakt. Ons meisje klikt als een bezetene op het ingebouwde scherm voor haar in de stoel.
Nee Mariek, ik ben geen vliegtype. Ik ben liever op de grond, dicht bij de aarde. Dit is niet mijn ding. Maar ik doe het. Ik laat zien aan ons meisje dat je angsten kunt overwinnen. Hop, vliegen met die hap, en genieten van de planeet! Kom maar op met die vakantie!

Heeeeyyyy,

Ik vind het heerlijk om te vliegen, heb al eens in een ULM gevlogen, in een sport vliegtuigje en ik heb een keer een paraglide sprong gemaakt. Zou heel graag een helikoptervlucht willen maken. Lijkt me top! Of in een zweefvliegtuig, al ben ik wel bang dat ik daar heel misselijk van wordt. Vroeger leek het mij ook te gek om parachuut te springen. Maar dat hoeft voor mij niet meer. Alsof ik dan de goden verzoek of zo.
Voor mij is vliegen al een vakantie op zich. Allerlei fascinerende mensen die zich haasten naar de gate, het inchecken met ik weet niet hoeveel koffers, het wachten voor de douane in een ellenlange rij, daarbij glurend naar alle mensen en bedenken waar de ander naar toe gaat. Weet je Jes, als je heel lang in zo’n rij staat krijg je ook een soort verbroedering. Want ten slotte staan we allemaal te mopperen dat het zo lang duurt, vinden we het spannend om te vliegen, slaan we snel ons laatste water naar binnen, maken we alvast onze schoenveters los en zuchten we nog eens omdat het toch nog veel langer lijkt te duren.
Eenmaal door de douane, moet je nog even door de paspoort controle. Waar werkelijk waar de chagrijnigste mensen ooit werken, maar dan, dan kom je in een soort walhalla. De parfumgeuren komen je tegemoet, de merkkleding staat al te wachten om in je koffer te eindigen, met een Starbucks koffie loop je de enorme boekenwinkel in waar je de prachtigste Engelse ( prenten ) boeken kunt kopen en voor in het vliegtuig neem je alleen maar roze m&m mee. Gewoon omdat het kan. Nou is het natuurlijk een ander verhaal als je kinderen bij je hebt, zeker die druktemakers van mij, want werkelijk waar dan is het afzien. De ellenlange rij voor de douane is dan een hel, want mijn jongste gaat onder elk poortje en jas door. Als je denkt in het walhalla te zijn, ben je hem al kwijt, want ook hij vind net zoals zijn moeder alles even te gek en spannend. Dan ga je met een bezweet hoofd het vliegtuig in en mag je hopen dat er leuke schermpjes in de stoel verwerkt zijn, zodat jij heel even bij kunt komen van alle hectiek, om vervolgens op te schrikken, omdat je het zwempak van je blonde Dollie bent vergeten in te pakken.

Dikke zoen

Illustraties door Greet Diels

Je hebt van die dagen Jes, echt hoor! Zo bracht ik vanmorgen de kinderen naar school en liep al mijmerend het schoolgebouw binnen. Ik werd ruw gestoord in mijn overpeinzing door een moeder, waarvan haar dochter vorig jaar bij mijn razende rakker in de kleuterklas zat, die al mopperend en tierend tegen mij begon te praten. Zo vertelde ze mij, dat haar dochterlief van 5, huisarrest had tot het einde van de maand. Ze zei daarbij dat ze voorlopig geen gebruik mocht maken van de iPad en dat er al helemaal geen vriendjes mogen spelen. Want, zei ze, dochterlief had oma in het gezicht geslagen en haar daarbij uitgescholden voor kutoma! Ik verslikte mij in mijn laatste broodkruimeltje en met een rood aangelopen gezicht, maakte ik haar met wilde gebaren duidelijk, dat ik ook niet gediend zou zijn van dat soort gedrag. Ik wenste haar in de gang succes en dat het vast niet zal meevallen om voet bij stuk te houden. Dat gaat wel lukken zei ze, na een vette knipoog.
In de middag als ik de kinderen uit school haal, zie ik dezelfde moeder met haar dochtertje en een vriendinnetje de auto in stappen. Met mijn bek op het dek, loop ik mij hoofdschuddend af te vragen waar het fout gaat.

Lieve Marieke,
Allereerst….. Het moet gezegd…. Want tis werkelijk briljant, super gers, ik hou ervan… De opmerking MET MIJN BEK OP HET DEK. Serieus geweldig.
Ja meid… Wie weet bedacht die moeder dat de straf een klein beetje overdreven was voor een 5 jarig meisje. En heeft ze nu alleen maar een maand… Huisarrest… Want ze is 5. En huisarrest is dan wel t beste ja. Kan ze niet stappen en afspreken op de hoek om te hangen met de lokale hangjeugd.
En ja mop, blijf vooral lekker dicht bij jezelf en blijf je ook vooral verbazen over de keuzes van anderen. Want dat houdt je scherp. Alsof er een schijnwerper op je eigen gezinnetje staat te shinen en je alles ineens heel helder ziet.
Ik ben zooo benieuwd naar die oma…..

X

Illustraties door Greet Diels

Ik ben Klassenmoeder dit jaar Jes en dat doe ik met nog twee andere moeders. Wij hebben een lijst gemaakt waarmee betrokkenheid van ouders wordt gevraagd om mee te helpen bij bepaalde activiteiten gedurende het schooljaar. Hier kun je je op inschrijven. Vandaag stond er op de agenda: schoonmaken van het klaslokaal. Dit staat er meerdere malen op, want het is daadwerkelijk nodig. Getverderrie wat zijn die tafeltjes en stoeltjes ranzig. Ik was (gelukkig) niet de enige die zich had opgegeven voor deze ondankbare taak. We waren met z’n vijven in totaal. 5 moeders, want werkelijk waar het zijn nooit de vaders die zich inschrijven voor dit soort dingen. 5 moeders die naar mijn mening stuk voor stuk supermama’s zijn. Een moeder met 4 kinderen en 4 dagen werkzaam als docent verpleegkunde in een ziekenhuis. Een heftige job als kinderarts en moeder van twee, een moeder die met haar jongste dochter regelmatig naar het ziekenhuis moet en evengoed drie dagen werkt. Een moeder met een eigen zaak! Allemaal druk bezet en allemaal moeders die elke dag weer het onderste uit de kan halen om de dag goed te laten verlopen. Wat heb ik gelachen, mij verwonderd en verbaasd! Maar vooral is het mij duidelijk geworden, dat we allemaal sterke, hardwerkende, liefdevolle vrouwen met ballen zijn en dat we trots op onszelf mogen zijn!

Lieve darling,

Ik ben altijd enorm onder de indruk van moeders die er picobello uitzien, tijd hebben om te sporten, een bruisend seksleven hebben, weekendjes weg gaan met en zonder gezin, een eigen zaak runnen, hun hart volgen, humor hebben, druk zijn, benen geschoren, bikinilijn op orde, etentjes geven, klassenmoeder zijn, luizenvangers, kortom, superhumans. En inspirerend is het om, al kleverige schoolbankjes boenend, al die verhalen te horen van de medemoeders.
Ik zou niet weten hoe ze het doen. Ik zou elke dag huilend naar bed gaan. Sterker nog, ik heb geen eigen zaak, werk parttime, kan vrijwel al mijn werktijd zelf indelen, heb 1 kind, ben geen klassenmoeder. Ik heb mijn handen vol aan mijn emoties en processen waardoor ik overvallen wordt. Het gezin runnen is alsof je een klein bedrijfje runt.
Zo gaat mijn meisje volgende week naar de basisschool…. Dan weten alle moeders wel wat ik bedoel. Een enorme overgangsfase. Een schijnwerper op mijn gezin. Fel licht. Alle gevoel uitvergroot, piekerdepieker. Traktaties, verjaardagsfeestje, uitnodigingen, maar ook loslaten… En dat… Marieke, maakt voor mij dat alle moeders met hun hart op de juiste plek, de sterkste wezens op aarde zijn. Allemachtig wat een geweld in mijn hart. Een ode aan de moeder.

X

Illustraties door Greet Diels

Jemig Marieke, als ik erbij nadenk hoeveel ik nog kan leren in het leven, dan kriebelt het van ongeduld in mijn buik! En van opwinding. Want hoe leuk is dat! Heel leuk! Want weet je, ik ben erachter gekomen dat het nooit te laat is. En dat je nooit te oud bent! Vroeger dacht ik, al spelend met de Barbies en fantaserend over later, dat als je 30 bent, nou dan weet je het allemaal wel! Dan ben je echt wel oud! En dan heb je een huis vol kinderen, dan weet je alles wat je maar wilt weten en heb je een baan waar je u tegen zegt. Niks is minder waar. Op je 30e lieve Marieke, begint een hele nieuwe fase. Ik kwam er rond die leeftijd achter dat ik de pubertijd en het jong en onbezonnen zijn had overleefd. En toen begon er een hele nieuwe fase. De “wie ben ik in godsnaam” fase. En nu, in mijn bed, fantaseer ik alweer over de toekomst. Zonder Barbies. Ik fantaseer wat me allemaal nog te wachten staat. Over fases en processen die geduldig op de plank liggen. Wachtend tot ze aan de beurt zijn. Waarvan ik weet dat ze vast moeilijke momenten hebben, maar waarvan ik ook weet dat ik er nog sterker, of wijzer uit ga komen. Waarop weer een nieuw proces volgt. Ik vind het heerlijk. Ik ben er niet bang meer voor, of huiverig dat ik het niet aan zou kunnen. Wat een oneindigheid aan mogelijkheden. Als we 90+ zijn, en we met z’n allen in een supersonisch bejaardentehuis zitten hebben we de kennis doorgegeven aan onze kinderen en wellicht kleinkinderen.
Leuk toch?
Liefs

Ik had ook veel moeite met de 30! Een soort van vroege midlife crisis. Want ik had het gekke idee Jessie, dat als ik 30 was, ik nu toch wel in de leeftijd was, dat ik heel veel moest weten. Dat ik wijs en doorleefd moest zijn, dus ik knalde nog even snel een hbo-tje er tegen aan, nam nog een tatoeage en maakte samen met manlief nog even op de valreep een beeldschone baby. Zo dacht ik been there, done that! Wat een illusie was dat zeg! Want zoals je zelf al omschrijft dan begint het pas! Ik denk dat ik in mijn 9 jaar, dat ik nu in de drie nul fase zit, meer heb geleerd dan in de fase twee en één nul. Wat een rollercoaster is dat zeg! Nu houd ik van leerprocessen, maar dat wil niet zeggen dat het ook gemakkelijk is. En net zoals jij ben ik ook heel benieuwd naar de volgende fases van het leven, gelukkig kunnen we onze ervaringen delen met elkaar en met onze vrienden van www.wijruimenop.com

Kus

Illustraties door Greet Diels

Marieke, hoi, weet je, als onze auto geen irritant piepje zou laten horen als de lichten nog aan staan, zou de accu van onze auto al 200 keer leeg zijn gelopen. Ik ben een chaoot. Een hele erge. Ik ben de grootste chaoot van t land.
Net ook weer. Ik was wederom mijn pinpas kwijt. En wat een stressssss ik daarvan heb,.. Stond namelijk met dochter in prinsessenkleding inclusief tiara al bij de winkel. En ik ben dan wel zo slim dat ik even check, best hysterisch maar dat benadrukt de ernst van de situatie wel, of mijn pinpas in mijn portemonnee zit. EN NEE! Hij zat er niet in. Ik krijg het warm en koud tegelijk, vloek in mijn hoofd als een zeeman, en hardop zeg ik CHIPS! “Wat is er mama?” vraagt mijn dochter. “Ik ben weer eens mijn pinpas kwijt lieverd…”
“Oh, waarom mama?” vraagt dochter.
“Nou lieverd, omdat ik de pinpas steeds vergeet”.
Met natte rug, voorhoofd klam, rijden we weer naar huis. In mijn ooghoeken zie ik mijn dochter naar mij kijken met een beetje schrikkerige blik in haar ogen. “Alles oke hoor lieverd, ik ben gewoon weer eens mijn pas kwijt. We gaan naar huis om hem te zoeken. Waar kan hij toch zijn?”.
Kindje ontspant en we lachen naar elkaar. Ondertussen draait mijn hoofd overuren. Waar is mijn pinpas! Heb ik nog cash in huis? Hebben we nog eten in de vriezer? Moet ik mijn pas blokkeren? Is hij gejat?
Welk signaal krijg ik nu? Maak ik mij te druk? Ja. Ben ik te druk? Ja. Werk je te hard? Ja. Heb je wel voldoende ontspanning? Soms. Dus ja. Dan raak je je pas kwijt Jessie. Zo simpel is het.
Eenmaal thuis zijn we gaan zoeken en na enige tijd vond ik de pas in een broek die al aan de waslijn hing… Dus de pas is fris gewassen. Volgende stresspunt… Doet de pas het nog???
Bijna vakantie… Het komt goed… Als ik vakantie heb, ga ik even op “uit”. Ik ga mijn hoofd rust geven. Ik stop even met plannen en organiseren. Geen huishouden, geen moeten. Volgende discussiepunt: is het wel normaal dat we vakantie nodig hebben? Is vakantie nodig hebben, een break uit je leven nodig hebben, niet het grootste signaal dat er iets niet oké is met hoe we leven in deze maatschappij?
Mijn hoofd is te vol om erover na te denken…

X

Wist jij Jes, dat het beste land om in te wonen Noorwegen is? Het is de onbetwiste titelhouder als het aankomt op welvaart en de levensstandaard. Naast dat het een rijk land is, heeft het veel goede voorzieningen en hebben de mensen een erg goede leefomgeving met voldoende natuur in de nabijheid. Ook heeft het goed onderwijs en gezondheidszorg, oftewel het land heeft alle ingrediënten om prettig in te wonen. Zou dat niet heerlijk zijn? Om maar niet te spreken over de smaakvolle Scandinavische interieurs. Als we daar zouden wonen Jes, dan hebben we de rust en ruimte. Hebben we misschien wel minder nodig. Zijn we altijd een beetje op vakantie, zijn we vast veel minder vaak ons pinpassen, sleutels en portemonnees kwijt.
Ik weet dat het een illusie is en een droom. Toch is het wel een toffe uitdaging om de vrijheid en ontspanning dat Noorwegen te weeg brengt, over te brengen in je eigen huishouden. Reken af met alle onnodige spullen in huis. Maak ruimte voor wat er echt toe doet. Maak schoon schip! Zo creëer je rust en ruimte. Raken we minder kwijt en hebben we meer overzicht. En misschien geeft het wel het vakantie gevoel waar je naar verlangt.

Toedeledokie

Illustraties door Greet Diels

Hey Jes, daar zit ik dan op een druilerige middag in de zomervakantie, in een hysterisch, lawaaierig, naar vet stinkende binnen speeltuin. Het is er druk en onoverzichtelijk. De perfecte plek voor de ADHD-ers onder ons. Er wordt net omgeroepen dat er een technische storing is in de keuken en dat er op dit moment geen eten wordt uitgeserveerd. Terwijl de mensen al mopperend weer gaan zitten, pak ik wat zelf meegenomen lekkers uit mijn tas, wat uiteraard niet toegestaan is, en eet dit stiekem gniffelend op. Verderop zie ik al enkele huilende, rood aangelopen kinderen voorbij denderen. Naar mijn mening the cue om naar huis te gaan!
Ik baal een beetje. Ik baal omdat ik vakantie vier in eigen land en noodgedwongen activiteiten voor het gezin moet verzinnen die binnenshuis gedaan kunnen worden. Het blijft maar regenen! In onze trailer moeten we ’s avonds de kachel aan, anders staat het kippenvel op onze armen. Ik ben er klaar mee! Ik ben klaar om de grote vakanties in Nederland te spenderen. Ik heb zoooooooo’n behoefte aan ZON. Terwijl mijn gedachten nu al uitgaan naar een heerlijke strandvakantie, komt mijn kleine razende rakker mij een dikke klapzoen geven en weet ik weer waar het allemaal om draait.

Klapzoen doorgegeven.

Dank je voor je heerlijke klapzoen. En bestel maar vast een plekje naast je zonnelichttherapielamp, want dat hebben we hard nodig. Al heb ik weinig te klagen, want ik ga over een paar weken wel naar een zonovergoten strandland… Ik zou bijna sorry zeggen. Bijna. Ik ga de zon inhaleren en meenemen en dan ga ik naast je zitten en dan gloeit er wat Canarische zon op jou. Of is dat heel gek.
De grootste reden dat we naar de zon gaan is echt omdat ik de hele herfst en winter niet te genieten ben, Hell, zeg maar gerust een depressieve parkiet op een stokje. Sinds ons meisje bestaat zie ik pas hoeveel impact de winterdepressie op mij heeft. Dus meid, jij bent hetzelfde parkietje in de winter. We gaan samen voor de lichtbak, al wegdromend naar Honolulu. En inderdaad sparen voor een zonvakantie. Want nog even en heel Nederland kan voor de lichtbak. Ik heb nog een ruimte over beneden in huis….. Gat in de markt!!!
Weet je nog vroeger, de hele grote zomervakantie… Liepen we in jurkjes en korte broek… Badjes in de tuin… ijsjes eten, ijsblokjes in je glas…dat was toch zo, dat verbeeld ik me toch niet? Nu hebben we af en toe een dagje zomer en kan het zomaar zijn dat het vandaag 32 graden is en morgen 16…. Lichttherapie… Nogmaals… Gat.in.de.markt…
Xxx

Illustraties door Greet Diels

Hoi darling,

Ik was van de week op het mooiste kerkhof van Rotterdam, en daar lagen allemaal dennenappels. Ik ben dol op dennenappels. Weet nooit wat ik ermee moet, want decoratief in een schaal mikken is niet zo mijn ding. Staat geweldig, voor een uur, maar die schaal wordt al gauw een verzamelplek voor sleutels en haarelastiekjes.
Dus al mijmerend liep ik langs de graven, hele nieuwe glimmende grafstenen en hele oude tombes, kleine graven, grote graven. Mooie bomen en bloemen. Een hele vredige sfeer. Een fijne sfeer gek genoeg. Alles groeit heel mooi op dit kerkhof.
Ik bedacht mij dat planten en bloemen wellicht zo mooi groeien omdat ze leven van de mineralen die overledenen afstaan aan de aarde als ze begraven zijn.
Ik kijk naar de dennenappels op mijn tafel….
Als je nou op het graf van bijvoorbeeld je opa, een appelboom plant, en je bakt er een appeltaart van, is het dan eigenlijk een heel lugubere taart?
En als je de boom omhakt, en je maakt er een bankje van, kun je dan alsnog bij opa op schoot zitten?
Is dit misschien wat ze met reïncarnatie bedoelen?
Ze verdienen een mooie plekje in huis, in een schaal, die bijzondere dennenappels. Zonder sleutels en haarelastiekjes.

X

Lieve Jessie,

In mijn geboortestad hebben we een mooie, kleine begraafplaats. Daar staat een idyllisch kapelletje, met daaromheen enorme dennenbomen. Als het wat waait, ruik je de zilte geur van de zee. Het geeft zo’n sereen en haast magische sfeer. Ik kan er uren rondlopen en daarbij iets wat ongepast zijdelings gluren naar de grafzerken. Ik lees wat er op staat en ondertussen reken ik uit hoe oud ze waren. Een jeugdvriendin en haar moeder liggen daar ook. Ik ben er sindsdien niet meer geweest. Het wandelt toch anders als je weet dat dat er iemand ligt die je kent. Het blijft dan toch elke keer weer schokkend of zo en wat doe of zeg je dan tegen zo’n grafzerk, hey lang niet gezien? Of wat lig je er mooi bij? Zal ik je bloemenperkje wat water geven? Maar dat klinkt meteen weer zo vunzig. Toch ben ik blij dat ze daar liggen, op dat mooie stukje grond, met af en toe de zilte geur van de zee.

Kus

Illustraties door Greet Diels