Lieve medemoeder,
It takes a village to raise a child.
Die zin spookt door mijn hoofd. Als dat zo is, waarom is het dan zo intens kwetsbaar om advies te geven over opvoeding?
Ik bedoel, ik sta wel eens te knipperen met mijn ogen als mijn dochter een woedeaanval heeft. Ik weet het dan soms ook niet en wij beginnende ouders kunnen dan best wat hulp gebruiken. Maar in plaats van dat ik een vriendin bel, met “help hoe krijg ik ons kindje rustig en maken we wel de goeie keuzes, en hoe doen jullie dat?”, grijp ik terug naar mijn eigen kaartenbakje. Maar daar zitten alleen maar trucs in die ik zelf ooit geleerd heb. Maar wat nou als dat niet werkt? Of je voelt je er niet goed bij? Zelfhulpboeken over opvoeden genoeg, het internet druipt haast uit elkaar van de adviezen over opvoeden.
Maar toch. Als iemand een opmerking heeft over mijn manier van opvoeden, voelt dat direct als een aanval. Hoe minimaal de opmerking ook is. En terwijl ik weet dat ik dit niet zo moet voelen. Want ik weet dat het immers een village takes om je kind op te voeden. Mijn kind kan van heel veel mensen in het dorp leren, niet alleen van papa en mama. Dus papa en mama kunnen ook leren van het dorp. Dus dorp, ik zal proberen vaker te bellen als onze peuter een truc uithaalt waarvan ik sta te knipperen met m’n ogen en alleen nog maar “uuuh geen idee…. ” kan bedenken. Ik heb het dorp ook nodig om te groeien als moeder. Wat jij Marieke? Hoe ervaar jij dit?
X
Oef, nou zeg je iets moeilijks Jes, want niets is zo lastig om je beste vrienden in hun moeder / vader rol te zien en eventueel te adviseren. Waar je normaal gesproken met elkaar op 1 lijn kan zitten en dezelfde interesses kan hebben. Kan je nu totaal van diezelfde lijn afkukelen. Je ziet bij je vrienden opeens een hele andere manier van opvoeden, contact maken en regels stellen, dan dat jij dat doet bij je kinderen. Terwijl je doorgaans zoveel gemeen hebt?!
Daarom wil ik ook geen onderdeel van dat dorp zijn, jes. Tenzij dat specifiek gevraagd wordt natuurlijk. Ik ben namelijk beroerd in genuanceerd feedback of advies geven en daar kan ik iemand onbedoeld mee kwetsen, om maar te zwijgen over het feit dat ik zelf ook maar wat doe!
Ik persoonlijk kan het wel hebben als mensen wat willen zeggen over mijn manier van opvoeden, dat moet ook wel naar aanleiding van alle zorginstanties die wij al hebben geraadpleegd over onze kleine rakker. Wel wil ik graag de gelegenheid hebben om uit te leggen waarom ik de dingen doe, zoals ik doe. Het is dan niet zozeer, dat ik mij wil verdedigen, maar ik wil wel de dialoog aan gaan. Ik leer van ieders ervaringen en kennis.
Je kinderen groot brengen is het allermoeilijkste wat er maar bestaat. Jouw eigen normen en waarden, je eigen levenservaring en niet te vergeten dat van je partner wordt allemaal verweven in je manier opvoeden. Hoe lastig is het om vanuit dat perspectief het beste te doen!
See you…
Illustraties door Greet Diels
