Lieve marieke,
Ik heb weinig inspiratie om te schrijven. Mijn hoofd zit vol. Waarmee?
Gruwelijkheden in Parijs ( te dicht bij mijn veilige bedje), vluchtelingen die geweigerd worden ( durf ze niet in huis te nemen met mijn kindje erbij, te kwetsbaar allemaal), mensen die mij dierbaar zijn die het moeilijk hebben, stomme geldzorgen, mijn kindje die obstipatie heeft. Mijn hoofd doet het gewoon niet meer als mijn meisje wat heeft. Alle focus gaat naar haar, eigenlijk doet mijn hoofd het heel goed, ik ben mega gefocust, alleen de rest van de wereld doet er even niet toe, mijn meisje heeft buikpijn! Al doe ik nog zo mijn best, ben ik aan het werk, doe ik mijn uiterste best op mijn werk, niemand die iets aan me merkt, mijn meisje heeft buikpijn en uit alle macht probeer ik haar buikpijn weg te krijgen. Denkend aan oplossingen, google afstruinend, bevind ik mij in die malle maatschappij, waar totaal geen ruimte is voor zieke kindjes die hun moeder nodig hebben.
Hoe ervaar jij dit?
X
Hey jes,
Allereerst is obstipatie ook een enorm groot en naar probleem! Wij kampen in dit huis regelmatig met dit fenomeen en ik kan je zeggen dat wij al aardig goed de symptomen kunnen herkennen. Regelmatig water drinken gedurende de dag is bij ons al een vaste slogan! Eenmaal zover kan ik je aanraden om haar buik stevig te masseren. Zo activeer je haar darmen en maak je haar ontlasting wat losser. Wat ook heel goed werkt is een warm bad. Steevast dat mijn blonde dolly met haar stevige, natte kadetten op de wc eindigt.
Maar wat ik eigenlijk wilde zeggen is, dat ik al genoeg religie, politiek en oorlog ervaar binnen ons gezin. Als ik mij ook nog eens richt, op wat er allemaal ” daar buiten ” gebeurt, dan denk ik dat ik te weinig oog heb voor wat er zich allemaal voor mijn neus afspeelt.
Ik vind namelijk dat bijvoorbeeld ons gezin al een aardige afspiegeling van de maatschappij is. Zo hebben wij al flink wat oorlogen doorstaan met onze kinderen over het wel of niet spelen in elkaars kamer. We zetten het nog net niet af met linten hi hi. Zo moeten wij ook regels opstellen in het gebruik van de net gekregen Nerf pistooltjes, wat een leuk cadeau is dat zeg grrrr…
Als we aan tafel gaan eten is het tegenwoordig de normaalste zaak dat onze kinderen bidden aan tafel, ook al zijn wij zo atheïst als de pest. Ik moet rekening houden, dat als er kindertjes tussen de middag mee-eten, ik geen boterhammetjes smeer met varkensvlees, want laatst had het Marokkaanse vriendje van mijn jongste zo een hap genomen van een broodje smeerleverworst, dit tot mijn grote schrik!
Nee hoor Jes, laten wij ons alsjeblieft richten op ons gezin en de mensen daaromheen. Da’s soms al genoeg hectiek, drama, verdriet en gekkigheid!
Dikke pakkerd.
Illustraties door Greet Diels
