Liefje,

Zaterdagochtend mijn eerst vakantiedag. Ik ben nog in mijn pyjama en trek een bus verf open om de slaapkamer van mijn zoon te gaan verven. Al snel kom ik er achter dat ik niet genoeg verf heb. Ongewassen, uit mijn mond riekend trek ik snel een broek en schoenen aan. Mopperend stap ik de auto in om naar de bouwmarkt te rijden. Terwijl ik naar binnen storm, mijn gedachten nog bij het muurtje dat ik aan het schilderen ben, stap ik niets vermoedend een fuik van goede doelen in. Er lopen verschillende mensen naar binnen, maar blijkbaar ben ik de enige met een neon verlichte pijl boven mijn hoofd. De beste man stelt zichzelf en zijn stichting voor en vraagt of ik een eenmalige donatie van 10 euro wil doen. Als tegenprestatie mag ik dan een setje wenskaarten of een kalender uitzoeken. Beide afzichtelijk en oubollig en aangezien ik niet helemaal donderwolk vrij ben, vertel ik hem dat ook. Tevens vertel ik hem dat ik geen losgeld in mijn portemonnee heb zitten. Oh zegt hij dat is geen probleem, bij de kassa mag je eenmalig 10 euro pinnen. Oh ok, zeg ik iets wat verbouwereerd. Bij het afrekenen van de verf en 10 euro “rijker” in mijn portemonnee loop ik hoofdschuddend naar buiten om de gekochte waar in de auto te stallen. Eenmaal bij de auto kijk ik nog eens naar de goede man, weer terug naar de auto en voor ik het wist zat ik achter het stuur en scheurde met bonkend hart levensgevaarlijk de weg op. Terwijl ik mij als een schuldige voortvluchtige gedraag, kan ik alleen maar bedenken: Waarom is het nou zo moeilijk om nee te zeggen?!

Kus

Nee zeggen… Ja Mariek, dat is een kunst. Nee zeggen is moeilijk omdat je vaak iemand teleurstelt. En teleurstellen heeft gevolgen. En daar krijg je buikpijn van. Kindjes van drie zeggen heel makkelijk nee. “NEE” zegt mijn dochter dagelijks. “Nee ik wil niet naar bed, nee ik wil geen eten, nee ik wil niet douchen”.
En nu de volwassene:” nee ik wil geen donatie doen van 10 euro en daarvoor in de plaats vreselijke kaarten krijgen die ik vervolgens weer bij t oud papier moet doen, wat ik waarschijnlijk vergeet, en dus belanden ze in een la of in mijn tas, waar ik ze na een hele tijd weer vind en eraan herinnert wordt dat ik geen nee heb gezegd, en 10 euro heb betaald voor een goed doen waarvan ik de naam niet meer weet, Dus NEE!”
Ja, nee zeggen… Daar zeg je zowat. Ik kan het al aardig. Al vind ik het enorm moeilijk. Ik probeer het om te draaien. Vliegensvlug maak ik de afweging in mijn hoofd wat er gebeurt als ik Ja zeg. Wat zijn de gevolgen? Waarom zeg ik ja? Ben ik blij met ja?
Als ik voel dat ja de juiste weg is, dan zeg ik ja. En anders zeg ik nee. En tegen een meneer van een goed doel zeg ik vaak nee. Omdat we al een goed doel ondersteunen. Geen idee welk doel ook alweer, maar het is een damn goed excuus! En tevens de waarheid.
Nee zeggen tegen dierbaren is moeilijker. Maar ik denk dan altijd dat ik het op mijn beurt helemaal geen punt vind als iemand nee zegt op iets wat ik vraag aan de ander. Ik respecteer dat, ongeacht of ik het jammer vind. Sterker nog, ik ben juist onder de indruk dat iemand zo goed voor zichzelf zorgt!
Teleurgesteld zijn is een rot gevoel. En ik weiger dat te voelen. Want dan had ik gewoon veel te hoge verwachtingen. Die ik in mijn eigen hoofd gecreëerd heb, en dus niet realistisch zijn. Zeg maar nee dan krijg je er twee!
Xx

Illustraties door Greet Diels

Hé lieve Jessie en Marieke,

Wat super leuk dat ik de 75e liker ben op Facebook en nu een stukje aan jullie mag schrijven!
Jessie stuurde mij een berichtje en opende met tante Marion, erg grappig en dat riep herinneringen op aan vroeger. Jessie en ik gaan namelijk al wat jaartjes terug en waren collega’s in de zorg.
In die tijd gingen we regelmatig stappen, samen met collega Martine. Waterfront in Rotterdam was toen de plek waar we met regelmaat te vinden waren en daar deden wij onze dansjes en drankjes.
Misschien omdat ik een paar jaartjes ouder ben dan Martine en Jessie of omdat ik zo lekker kan moederen( tsja, ook zonder eigen kindjes lukt me dat goed.), kreeg ik de bijnaam/koosnaam MamaMarion. Soms kortweg Mama.
En nu, ruim 10 jaar later, mag ik Tante Marion zijn.
Het was zo leuk om Jessie weer te zien na al die jaren. En ja, dan merk je toch dat je ouder bent geworden. We zijn gesetteld, (stief-) moeder geworden en doen niet meer onze dansjes en drankjes.
Maar oh, wat zijn wij mooie en leuke vrouwen geworden!
Ik denk dan ook met fijne gevoelens terug aan onze tijd als collega’s.
Want kleine meisjes worden groot en worden zelf mama. Ik mag nu MamaJessie zeggen en ben blij met mijn nieuwe naam, tante Marion.
Ik hoop dat jullie ook van die fijne herinneringen hebben en zullen maken.
Met het cadeautje dat ik van jullie heb gekregen, een stukje schrijven, heb ik weer een mooie herinnering erbij!
Dank jullie wel!!

Dikke kus van een trotse tante Marion

Ja herinneringen… Dansjes en drankjes… Het was een heerlijke tijd! Onbezonnen en vrij. Hilarisch en hysterisch. Maar ook onrustig. Althans, dat ervaar ik als ik terug kijk. Ik koester de herinneringen, met Martien en nog veel meer lieve mensen. Iedereen is ouder geworden en zijn eigen weg gegaan. Kinderen gekregen, huisjes gekocht, vaste banen, afgestudeerd, getrouwd. Ik heb zelf een burn out overleefd en daardoor een enorme transformatie ondergaan. In mijn zijn. En zo heeft iedereen zijn eigen weg.
Het was enorm leuk om je weer zo tegen te komen tante Marion, we gingen even terug in de tijd, gewoon, daar waar we stonden. Een tijdmachinegevoel.
Wat grappig is, is dat Marieke ook in die tijd in Waterfront kwam! Ik zag jou wel eens en vond je altijd enorm fascinerend. Lang en knap en een heel eigen persoon. En nu ben je mn vriendin! En bloggen we samen, al bijna 2 jaar!
Het leven is een treinreisje.
X Jes

Ach ja die goede “hysterische ” tijd ha ha.
Over tijd gesproken vinden jullie ook niet dat het zo onbeschoft snel gaat. Dat het soms wel lijkt alsof het door je vingers glipt, zoals zand. Soms moet ik echt weer even graven en spitten om op zoek te gaan naar juist die tijd. Jullie hebben het over waterfront en eerlijk gezegd was ik dat alweer een beetje vergeten. Althans het was op de achtergrond geraakt. Maar nu we het er toch over hebben, dat was best een hilarische tijd. Lekker swingend en onderwijl een drankje naar achteren slaan. Nog zo in de ontdekking en uitbundigheidsfase. Ik krijg er al rode wangetjes van als ik er alleen al aan denk. Misschien is dat de reden van het vergeten wel. Niet herinnerd willen worden aan alle ongemakkelijke, klunzige en iets wat over de scheef gaande gebeurtenissen.
Zo begin je elke keer weer met een schone lei, das eigenlijk best handig ha ha.

Illustraties door Greet Diels

Wel hallo,

Wel potver. Pot. Ver. Dorie. Ken je dat gevoel? Dat je al een hele tijd voelt dat je moet grienen? Janken? Waterlanden? Huiluh. Jankbakken. Ontladen noem ik t ook wel eens. Loslaten. Schoonspoelen, de binnenkant opruimen. Nou Mrieke, ik zit vol met zooi en dat moet eruit. Maar waaaaaar is de ruimte! Wanneeeeer dan? Dus ja, ik had aanstaande zaterdag gepland. Gewoon even tussendoor. Kind is logeren en eigenlijk moeten man en ik romantisch doen, ben ik al niet zo goed in, hij wel, en tussendoor had ik een jankmoment gepland. En oja, we willen ook nog wat klussen in huis en de tuin doen. En wat gebeurt er!! Valt me daar vandaag toch kokend hete soep over m’n decolleté! Mooie boel. Nou daar kwamen ze hoor, ik voelde tranen branden achter mijn ogen, de etterbakjes. ‘T kwam alleen niet uit. Ik was namelijk aan het werk. (Ik maak soms soep als werk) Gelukkig kon ik me nog groothouden tot in de auto en daar stroomde de boel over. Boos op ’t universum want halloooo we hadden aanstaande zaterdag afgesproken. Zonder brandwonden, veilig onder de douche of in bed. Tussen het klussen en kussen door.
Toen ik thuis kwam, stinkend naar kippensoep met dikke ogen en hikkend van de huilsessie achter het stuur, schrok man zich rot natuurlijk. Ik vervloekte het universum, alweer, en man keek me wat vreemd aan. “Dus we kunnen zaterdag gewoon romantisch doen? “. Ja. We kunnen zaterdag gewoon romantisch doen. De overstroming is weer voorbij.
X

He wat naar Jes, bah! Ja, die dagen dat je het even niet meer ziet zitten, dat je emotioneel in een draaikolk zit. Die hebben we allemaal wel hoor! Niks gek aan. Laatst op het werk had ik eveneens zo’n moment. Ik was totaal het overzicht kwijt, er werd letterlijk van alle kanten wat van mij gevraagd. Ik liep achter met mijn administratie en daarbij lag er nog een ton werk geniepig te loeren naar mij. Ik merkte van mijzelf dat ik slordige fouten ging maken en dat daar, terecht, geïrriteerd op werd gereageerd. Mijn reactie op deze hele flow is als volgt: Ik ga nukkig doen en snauwen. Ik word zeer onaangenaam voor mijn omgeving. Als dan die piek bereikt is, ga ik als een kip zonder kop heen en weer lopen, om uiteindelijk als een zoutzak ergens neer te storten met als gevolg dat ik geen poot meer uitsteek en een beetje apathisch om mij heen ga kijken. Van het ene uiterste naar het andere uiterste, dat is de beste omschrijving van het geheel. Mijn controle ben ik kwijt en ben dan uitgeblust. Het is dan heerlijk om een potje te gaan zitten janken. Want eerlijk waar, het geeft zo’n heerlijke ontlading. Huilen is ook gezond en dient niet te worden ingehouden. Maar goed, het had misschien voorkomen kunnen worden als ik meer had gedeeld en beter had losgelaten.

Toedeloetjes

Illustraties door Greet Diels

Serieusssss Marieke… Ik zit op de wc en ontdek, 4 rollen en diverse wc sessies verder, dat.. Nou komt het… Dat ons wc papier, niet eens van Page maar een huismerk, enorm naar bloemetjes ruikt! Dat vind ik nou humor. Want geloof mij, mijn hoopje ruikt niet naar bloemetjes en de geur van de rol verbleekt bij de geur van mijn creatie in de pot. Je kan mij niet gekker krijgen. Ik fantaseer direct over degene die dit bedacht heeft. Het is trouwens een wonder dat ik dit opgemerkt heb. Want doorgaans overheerst niet de geur van de toiletrol zal ik maar zeggen. Dus ja. De persoon die dit bedacht heeft is A: Heel grappig en lacht elke dag nog bij het idee dat er Nederlanders zijn die hun kont afvegen met een fris geurend velletje, zonder dat ze dat doorhebben. Oke, een plasje is, als je gezonde leidingen hebt, meestal niet heel overheersend, maar toch! Serieus! Zou ik voor het geurtje meer betalen?
B: De persoon in kwestie is enorm ambitieus. Deze persoon ontwerpt een probleem wat niet bestaat, en verzint een oplossing voor dit fictieve probleem.
C: Meneer de toiletrolmetgeurontwerper’s baan staat op de tocht en hij moest van de chef van de afdeling met een knaller van een idee komen, en hatsa! Daar issie dan.
Gek genoeg ruikt t ook best lekker. Die pleerol. Frissig.
Ik ben dol op dit soort verrassende ontwerpjes. Ze zijn een lichtpuntje in mijn dag. Ik geniet van het idee dat er dus, ook al lijkt het alsof alles al uitgevonden is, dat alles nog mogelijk is! Net als dat er elke keer weer nieuwe liedjes worden gemaakt, van de miljoenen verschillende liedjes die al bestaan, presteren nog steeds muzikale kanjers om iets nieuws te creëren. Dat geeft mij een boost van inspiratie en energie. Het kan dus toch, dat ik ooit iets uitvind, of bedenk waar de wereld versteld van staat. Of alleen Nederland. Ook goed. Net als de geurende toiletrol. Wereldidee.

Wat een verrassende ontdekking Jes en dat tijdens een doorgaans routinematig ritueel!
Ik houd ervan, want dat is de kers op de taart. Dat maakt dat je je even verwondert. Maar een geniaal idee hoeft helemaal niet zo ingewikkeld te zijn. Zo heb je heel veel creatieve mensen die creatieve oplossingen hebben voor alle dagelijkse zaken. Zo was bij mij laatst mijn teenslipper stuk. Het plastic dingetje (jawel nu komt het….) wat aan het bandje zit dat door het zooltje heen gaat floepte er steeds uit! Dat betekent dat je de slipper eigenlijk wel weg kunt gooien. Maar iemand is zo slim geweest om te bedenken dat je er een broodzakclipje, of hoe zo iets ook mag heten, aan kunt bevestigen, zodat het plastic dingetje er niet meer door heen floept (snap je het nog?). Hoe handig is dat!!! En het mooie is: het kost niets! Ha, daar houd ik dus van. In mijn ogen ben je dan geniaal, want wie bedenkt nu zo iets? Gaat dat per ongeluk, zo van hè shit, mijn slipper is kapot, maar ik moet nog tig kilometer lopen voordat ik thuis ben, wat nu? Ik heb trek, laat ik eerst maar even mijn bammetje opeten op het bankje. Maakt ondertussen het boterhammenzakje open en kijkt naar het witte platte clipje waarmee het zakje is dichtgebonden, dan naar zijn teenslipper, weer terug naar het clipje en ziet meteen een link? Ja, hoe gaan die dingen eigenlijk? Vaak ontstaan ideeën, of uitvindingen vanuit een gemis (het ontbreken van…) of vanuit irritatie. Dus misschien moet ik al mijn irritaties ook maar eens omzetten in ideeën, wellicht komt er dan ook iets geniaals uit. Wist jij trouwens dat de beste ideeën ontstaan tijdens het breien van een bruine trui?

Tada…

Illustraties door Greet Diels

Ja. Marieke. Het. Is. Zover. Ik ga naar de….. Weight watchers…..
WAT ZEG JE ME NOU??? Ja je leest het goed, ik ga naar de WEIGHT WATCHERS! Want…. Ja waarom eigenlijk… Dat heb ik nog niet helemaal helder. T voelt nu nog wel als een soort strafkamp waar ik op de weegschaal moet staan en dat een slanke mevrouwjuf mij hoofdschuddend van tututut aankijkt. Wat zal ze denken van me?? Schijnt anders te gaan hoor, als ik de ervaringsdeskundigen in mijn lieve netwerk moet geloven… Maar zal je net zien… Vreselijk kwetsbaar allemaal. Maar ik heb besloten om het open te gooien. Ik kom er zelf niet meer uit, en aangezien ik diëten haat, ga ik op een afvalclub. Klinkt logisch toch?
Ik ben zelf al te lang aan het tobben. Ik probeer het echt, en soms lukt het! Maar ik krijg het niet in mijn systeem. Bewust eten. En daarbij komt, dat ze bij de ww ook kijken of je wel tijd voor jezelf hebt. Hahahahahaha! Tijd voor jezelf…. Ja, na 20.00 uur… Maar dan ben ik vaak te moe om te knipperen met mn ogen en wil ik naar bed. Dus wellicht, als ik nou wat fitter wordt, en weet wat goed voor mij is, kan ik na 20.00 u eindelijk aan de slag met datgene waar mijn hart ligt❤️. En ik wil mijn geweldige vintage jurkjes weer aan!!
Keep you posted, nieuw avontuur! Kom maar op dan!

Kus van een bijna fitte, slanke Jessie.

Holiekanolie Jessie, das niet niks. Je toe leggen op de “big” double u, double u, dat is best een grote stap. Go girl Go! En ik zeg maar zo, er is niets mis met een beetje hulp en een schop onder je kont. Afvallen is verdomd moeilijk en alles is oh zo lekker. Zo’n 17 jaar geleden heb ik ook bij de weight watchers gezeten en ik moet zeggen het was een bijzondere ervaring. We werden eerst allemaal gewogen en diegene die dat deed had van ons allemaal een kaart met daarop ons streefgewicht. Per week werd er dan bijgehouden hoeveel kilo’s er al af waren of erbij. Als iedereen was gewogen gingen we in een grote kring zitten en werd HARD OP je gewicht opgelezen, met daarbij de kanttekening dat je was afgevallen of aangekomen. Als je was afgevallen dan kreeg je applaus, maar was je aangekomen een oorverdovende stilte. Er werden tips gegeven over wat je wel kon eten en wat juist niet. Als de bijeenkomst klaar was kon je achterin de zaal, uit de vriezer, hele maaltijden inkopen. Ik was samen met een collega en wij keken dan de hele avond uit naar de ingevroren ijsjes. Die namen we in alle smaken mee en als we dan een oorverdovende stilte hadden ontvangen, troosten we onszelf met zo’n overheerlijk ijsje en praatte we onszelf moed in om het die komende week beter aan te pakken. Ik zeg maar zo, you’ll never eat alone….

XX

Illustraties door Greet Diels

Hey jes, een jaar geleden is onze razende rakker bijna gebeten door een enorme hond. Godzijdank zat de hond aangelijnd, maar het scheelde niet veel, of hij was lelijk gebeten! Onze blonde Dollie was hier getuigen van en in combinatie met mijn iets wat hysterische reactie daarop, heeft ze toch wel wat trauma opgelopen. Vanaf die tijd wordt ze al zenuwachtig als ze zo’n harige Harrie in de verte ziet lopen. Ik kan helaas mijn reactie en de situatie niet meer terug draaien. Wel probeer ik haar nu zoveel mogelijk aan te leren dat haar eigen gedrag, vaak terug te zien is in de reactie die de hond laat zien. Dus als jij hyper doet, doet de hond ook hyper. Ben jij bang, dan voelt de hond dat ook.
Nou wil het zo gebeuren dat in een half jaar tijd, de honden populatie in onze familie enorm gegroeid is. Dus dat is best even schrikken voor onze meid. Zo was de eerste kennismaking met de nieuwe pup van mijn vader geen succes. De pup was super enthousiast en begon als een wilde tegen haar aan te springen. Alle haast weggenomen angst, kwam meteen drie dubbel terug. Nu hebben we de afspraak met elkaar, dat we haar stapje voor stapje kennis laten maken, met onze nieuwe viervoetige familieleden. Maar het is wel naar om te zien, dat het haar zo in zijn greep heeft. Heb jij wel eens enorme angst moeten overwinnen?

Toedeloetjes

Hi darling, wat enorm rot dat je kleine meid zo bang is. En ook logisch dat ze bang is. Ja een angst overwinnen. Daar zeg je zowat. Ik was als kind enorm bang. En ik heb zeker een angst moeten overwinnen. Het was dan wel geen dier, maar wel een beestachtige angst. Namelijk voor mijn eigen vader. Mijn vader was een hele onstabiele man met een drugs en drankverslaving. Toen we bij hem weggingen, eigenlijk meer vluchten, was ik uiteraard erg bang dat hij ons zou vinden. Ik hield van hem en tegelijkertijd was ik bang van hem. Hij reed in een wit busje, en elke keer als ik een wit busje zag, ging mijn hartslag omhoog, samen met mijn adrenalinegehalte. Ik stond als kind vrijwel dagelijks op scherp. Klaar om te vluchten. Toen hij overleed, ik was toen bijna 16 jaar, merkte ik dat ik niet meer bang hoefde te zijn. En gek genoeg, ik was zo bekend met de angst, ging ik de angst missen! Dat is een vreemde gewaarwording. Je kunt dus gewend raken aan het gevoel wat angst je geeft en als het niet meer nodig is, en je hebt niet door wat er gebeurd, dan ga je nieuwe angst opzoeken, puur omdat je zonder angstgevoel iets mist. Ik had het door. En vond het maar wat vreemd. Want angst is geen fijn gevoel. Sterker nog, het kost je veel energie. Ik weet eigenlijk niet of ik de angst heb overwonnen, hij was gewoonweg ineens weg.
Ooit was ik heel angstig voor spinnen. En door goed te kijken naar de beestjes en door te beseffen dat ze eigenlijk niet heel anders zijn dan lieveheersbeestjes, alleen met langere poten, en iets meer poten, kwam ik erachter dat ze zo eng nog niet zijn. Ik wens je meisje veel sterkte in het overwinnen. Misschien helpt het als ze alleen maar kijkt, en zij niet van zichzelf verlangt ze ook nog te aaien. (Ik aai ze ook liever niet, ze likken altijd gelijk over je hand en je zit onder de kwijl en haren… Jak! En oja, ik ben knetter allergisch.) Niet alles tegelijk. Stap voor stap. Angst overwinnen begint met eerst de angst begrijpen. Wat is de functie van angst?

Liefdevolle kus.

Illustraties door Greet Diels

Lieve medemoeder,

It takes a village to raise a child.
Die zin spookt door mijn hoofd. Als dat zo is, waarom is het dan zo intens kwetsbaar om advies te geven over opvoeding?
Ik bedoel, ik sta wel eens te knipperen met mijn ogen als mijn dochter een woedeaanval heeft. Ik weet het dan soms ook niet en wij beginnende ouders kunnen dan best wat hulp gebruiken. Maar in plaats van dat ik een vriendin bel, met “help hoe krijg ik ons kindje rustig en maken we wel de goeie keuzes, en hoe doen jullie dat?”, grijp ik terug naar mijn eigen kaartenbakje. Maar daar zitten alleen maar trucs in die ik zelf ooit geleerd heb. Maar wat nou als dat niet werkt? Of je voelt je er niet goed bij? Zelfhulpboeken over opvoeden genoeg, het internet druipt haast uit elkaar van de adviezen over opvoeden.
Maar toch. Als iemand een opmerking heeft over mijn manier van opvoeden, voelt dat direct als een aanval. Hoe minimaal de opmerking ook is. En terwijl ik weet dat ik dit niet zo moet voelen. Want ik weet dat het immers een village takes om je kind op te voeden. Mijn kind kan van heel veel mensen in het dorp leren, niet alleen van papa en mama. Dus papa en mama kunnen ook leren van het dorp. Dus dorp, ik zal proberen vaker te bellen als onze peuter een truc uithaalt waarvan ik sta te knipperen met m’n ogen en alleen nog maar “uuuh geen idee…. ” kan bedenken. Ik heb het dorp ook nodig om te groeien als moeder. Wat jij Marieke? Hoe ervaar jij dit?

X

Oef, nou zeg je iets moeilijks Jes, want niets is zo lastig om je beste vrienden in hun moeder / vader rol te zien en eventueel te adviseren. Waar je normaal gesproken met elkaar op 1 lijn kan zitten en dezelfde interesses kan hebben. Kan je nu totaal van diezelfde lijn afkukelen. Je ziet bij je vrienden opeens een hele andere manier van opvoeden, contact maken en regels stellen, dan dat jij dat doet bij je kinderen. Terwijl je doorgaans zoveel gemeen hebt?!
Daarom wil ik ook geen onderdeel van dat dorp zijn, jes. Tenzij dat specifiek gevraagd wordt natuurlijk. Ik ben namelijk beroerd in genuanceerd feedback of advies geven en daar kan ik iemand onbedoeld mee kwetsen, om maar te zwijgen over het feit dat ik zelf ook maar wat doe!

Ik persoonlijk kan het wel hebben als mensen wat willen zeggen over mijn manier van opvoeden, dat moet ook wel naar aanleiding van alle zorginstanties die wij al hebben geraadpleegd over onze kleine rakker. Wel wil ik graag de gelegenheid hebben om uit te leggen waarom ik de dingen doe, zoals ik doe. Het is dan niet zozeer, dat ik mij wil verdedigen, maar ik wil wel de dialoog aan gaan. Ik leer van ieders ervaringen en kennis.

Je kinderen groot brengen is het allermoeilijkste wat er maar bestaat. Jouw eigen normen en waarden, je eigen levenservaring en niet te vergeten dat van je partner wordt allemaal verweven in je manier opvoeden. Hoe lastig is het om vanuit dat perspectief het beste te doen!

See you…

Illustraties door Greet Diels

Lieve schat, hoi,
Vandaag stond ik af te rekenen bij de supermarkt, allemaal verse groenten, Flow magazine op de band, biologische yoghurt in een glazen potje, (ik kwijlde haast), cassave onzin en een rode peper etc. Alles op de band leggend stond ik te bedenken hoeveel alles kost. Ik was bij de blauwe supermarkt. Je kent m wel. In de volksmond noemen wij hem Appie. Dus wat zou t kosten? 50, 60 euro’s? Ik ben daar best goed in. Meestal raad ik het goed. Niet op de cent, maar toch wel dicht in de buurt.
“Dat is dan 139,80 mevrouw” ze ze met een stak gezicht.
….. “Ja doei, wat denkie zelf”, rolde het plat Rotterdams uit mijn smeugel.
Het kassameisje, hooguit 17, kreeg natuurlijk een knap rode kleur in haar gezicht en hals. Met vlekken. Ik denk zelfs dat haar hoofdhuid onder de blonde lokken rood werd. Arm kind.
“Oh, ik geloof dat er iets mis is gegaan… ” ZOU JE DENKEN!?!?!?!”
“Uhm, ja, de rode peper kost 19 cent en geen 80 euro…”
Ik weet het nog goed, ik was toen ik 17 jaar was zoooo vreselijk onzeker. Ik werd al rood als iemand het over de kleur rood had. Ik was doorgaans zo rood in mijn gezicht, hals, hoofd, dat mensen dachten dat het mijn normale kleur was! “Wat zie je wit? Ben je niet lekker?” vroegen mensen als ik een momentje niet onzeker was.
Dus ik had met het schaapje te doen. En toen moest ik alle boodschappen opnieuw uitpakken. Ik had ze net zo enorm georganiseerd ingepakt…
Een hele toestand werd het. De manager moest erbij komen, ik kreeg een beetje een kriebel van de slappe lach in mijn buik, en het meisje werd steeds roder.
En toen bedacht ik mij dat als dit gebeurd was toen ikzelf 17 haar was, ik onwaarschijnlijk roder was geweest dan het kassameisje. Met zweetdruppels aan mijn neus. Wat is het dan heerlijk dat ik ouder ben geworden. En heb geleerd dat ik niet onzeker hoef te zijn. Dat dit soort dingen in het leven juist aangenaam vermakelijk zijn. Een kassa-avontuurtje zomaar op een zondag!
Was jij ook een onzeker schaapje toen je nog wat nieuwer was dan nu?

Onzeker? Dat was my middle name jes. Niet alleen onzeker, maar ook een heel laag zelfbeeld! Zo rond mijn 15e was ik één brok ellende met mee-eters en een buiten boord beugel. Ik kan niet zeggen dat mijn onzekerheid helemaal weg is, nog steeds gebeuren er wel eens dingen waarbij mijn onzekerheid mij parten speelt, met name zaken waar ik niet helemaal van op de hoogte ben of in thuis ben. Dan kan ik mij soms zeer ongemakkelijk voelen. In de jaren heb ik geleerd om dit beter te verbloemen of mij niet meer in dat soort situaties te bevinden. Door mijn grote mond en defensieve houding weet ik mensen al snel op afstand te houden en dat is soms best een handig pantser, niet altijd smaakvol I know. De mensen die mij goed kennen, weten wel beter en kunnen daar gelukkig goed doorheen prikken!

Kus

Illustraties door Greet Diels

O nee jes, ik heb er een nieuwe verslaving bij! Eentje waarvan ik zeg, da’s geen beste! Met deze druilerige dagen, zit ik namelijk gekluisterd aan Netflix! Ik bijt mij er haast in vast. Het zal mij een reet roesten wat het allemaal is, maar ik kijk het. Als ik er niets aan vind, dan floeps, ga ik zo naar een ander. Net zo’n sloerie.
Ik heb heus genoeg andere dingen te doen hoor. Ik heb nog enige vlaggetjes en lampen kapjes op zolder liggen die de nodige TLC kunnen gebruiken, ik heb ook nog wat sieraden die afgemaakt kunnen worden. Heel veel leuke, positieve en energierijke dingen om te doen! Maar nee, bad habits first. Ik word meegezogen in de roes van dom kijken, kijken en nog eens kijken! Omdat een verslaving nooit aan onszelf ligt, leg ik de schuld lekker bij een ander. Het komt namelijk allemaal door het vervloekte weer. Ik zeg het je! Ik ben er chagrijnig en verkouden van. Ik spreek je later Jes, want ik ga nog maar eens even verder met bank hangen en de sloerie uithangen.

Ta Ta

Hahaha tata! Ja Netflix… Vertel mij wat. I hear you girl! I ❤️ Netflix. Seriously. Een heel speciaal plekje in mijn hart, die Netflix. Want wat is het heeeerluk… Domweg kijken. Ik kom er echt van tot rust. Een duik nemen in een ander leven, in een verhaal! Al zie ik wel altijd een project wat niet af is vanuit mijn ooghoekje. Maar dan denk ik al gauw “pech dan maar!” Jammer de bammer hoor. En ja meid. Het weer is zeker weten de schuldige. Moet de zomer maar zomer zijn en de lente maar lente. En niet alleen maar herfst met een enkele dag van 30+ graden, zodat we dood van het dak vallen, samen met de mussen en dan weer noodgedwongen Netflix moeten kijken. Ja Weer, eigen schuld. Als je wilt dat we buiten komen spelen en energiek aan onze projectjes werken, waar we energie van krijgen, moet jij je wel een beetje meer aan de regels houden. Lente, zomer, herfst en winter, doe nou eens niet zo raar en hou je aan je taakjes. Dan kunnen wij ook weer gewoon aan de slag. Maar voor nu, meid, Netflix it is!

Kus sloerieslet 2.0

Illustraties door Greet Diels

Hoi hoi,

Ik maak mij nu al ongerust voor later Jess, voor de toekomst. En ik had mij nog zo voorgenomen om meer in het hier en nu te leven en te genieten van wat er zich voor mij afspeelt. Maar ik vind het moeilijk, moeilijk om niet al zorgen te hebben over mijn kleine drukke rakker. Hoe hij zijn schooltijd doorkomt, met een hoofd wat heel snel vol zit, waardoor hij zich niet goed meer kan concentreren en daardoor de opname van informatie beperkt is. Ik maak me zorgen over zijn manier van contact maken, zijn eigenzinnige manier van ( samen ) spelen en interactie. Ik maak me zorgen over het feit dat hij tot het gevaarlijke af ( letterlijk ) zijn grenzen opzoekt, tevens zo beïnvloedbaar!
Mijn moeder zegt dat ik meer moet loslaten! Ik denk loslaten!? Hoe doe je dat in vredesnaam? Het liefst zou ik hem aan willen lijnen en altijd naast me willen hebben. Maar ik zie ook wel in, dat dat iets wat neigt naar kindermishandeling.
Volgens mijn moeder was ik voeger net zo. Toen ik 5 jaar oud was, stapte ik bij wild vreemde mensen in de auto, ik weet nog dat heel die auto stonk naar rook! Toen ik 6 jaar was heb ik 8 kilometer gelopen omdat ik graag naar mijn opa en oma wilde gaan en geen zin had om nog langer op school te blijven. Dus je begrijpt, ik was net zo en mijn moeder zegt dan altijd: met jou is het toch ook goed gekomen! Nou ik kan je zeggen Jess, dan hebben we nog heel wat uitdagingen aan te gaan ha ha.

Daaaag

Hoi Marieke,

Allereerst horen zorgen bij het ouderschap. Zorgen over van alles. Zo gaan mijn zorgen of mijn kleine meid wel goed leert, of ze geen oorpijn heeft, of dat ze goed poept. Als de fabriek maar werkt. Zorgen over later hebben is normaal, al is het goed om te beseffen dat later nog niet bestaat. Invullen over hoe het zal zijn, of wat er gaat gebeuren, is fictief en bestaat niet. Nu bestaat.
En loslaten.. Ja… Dat is een enorme klus. Je kunt het leren. Loslaten. Er is alleen geen magische formule. Het is een kwestie van oefenen en vertrouwen hebben. Vertrouwen dat je kleine jongen echt zijn weg wel vindt. Net als jij hebt gedaan. En ik, en nog veel meer mensen. Zijn weg is zijn weg. En jij stuurt nu nog lekker. En dat is maar goed ook, want jij kent jezelf en jullie lieve jongen lijkt dus op jou! Een voordeel zou ik zeggen. Ik snap je zorgen. Heel goed. Deel ze en laat ze niet van binnen sudderen. Delen is t codewoord.

Doeiers

Illustraties door Greet Diels