Dat geluk in de kleine dingen zit Jes, ervaar ik dagelijks. Bijvoorbeeld als ik op “onze” dorpsmarkt ben. Zo hoef ik niets te zeggen tegen de aardappelboer, want hij weet precies welke en hoeveel aardappelen ik wil en als ik hem een fooi geef krijg ik als dank een kilo ui mee. Hoeft niet, maar wel lief. Na een praatje loop ik weer verder, naar de gebakkraam. Ik vraag hoe zijn vakantie is geweest en na een uitvoerig verslag vraag ik drie roomsoezen. 1 voor mijzelf en 2 voor mijn donderstenen, voor als ze uit school komen. Bij de groentekraam, laat een super enthousiaste groenteboer zijn nieuwe oogst zien en trakteert hij ons op een gratis broodje worst met verse zuurkool. Even verderop staat er een “nieuwe” kraam, als ik even bij hem kom kijken, loopt het water mij in de mond. Heerlijke tapenade, confituur, olijven en vers brood. Hij laat me van alles wat proeven en ik neem allerlei heerlijke smeersels mee, dit omdat ik vanavond naar je toe kom. Bepakt en bezakt loop ik glimlachend en al zwaaiend weg. Tot de volgende week roep ik, want dan zal ik dit hele ritueel weer uitvoerig herhalen. Ik verheug mij er nu al op. Waar verheug jij je deze week op?

Zie je later Skatje….

Darling,

Ik verheug me op de blauwe regen die volop in de knop zit! Als ze bloeit is zij een sprookje! En nu hebben we ook een pergola waar ze mooi op kan klimmen. Dan hangen er straks enorme blauwe prachtige trossen waar je onderdoor moet lopen om in de rest van de tuin te komen.
Ik verheug me op de groei van ons kleine meisje. Elke dag zegt ze weer nieuwe mooie uitspraken. En dan de blikken die ik en mijn liefde wisselen, kleine twinkeling in zijn ogen van trots en genieten.
Ook verheug ik me op het bakje thee wat op mij staat te wachten. Dampend met een zakje.
Ik verheug me graag…
Ik verheug mij op het zonnetje op mijn gezicht! Het is even wennen, want in Nederland gaan we van 10 naar 25 graden in 1 nacht, maar oke, al zwetend uit elke porie geniet ik van de warmte en van het licht! Gisteren liep ik vanuit een koele kapsalon, verdomd goeie airco, naar buiten en toen voelde ik mij even op Fuerteventura! Dat gevoel van die warmte, warme lucht in je gezicht. Ik hou er zo van. En dat gewoon thuis! Niks Fuerteventura. Gewoon hier. Oerhollandse warmte. En morgen weer een mooie warme dag. De winterjassen hangen nog aan de kapstok, die hadden we tenslotte vorige week nog aan.
Oja en die sinaasappel die op mij ligt te wachten….
Ik verheug me graag…
X

Illustraties door Greet Diels

Hey jepsie,

Wij gaan regelmatig met het hele gezin zondagochtend even naar het zwembad. Lekker gek doen in het water en eventueel met de kinderen van de glijbaan. Het water is subtropisch warm en je hebt keuze uit drie verschillende baden. Onze jongste heeft zwemles en wilde nu ook wel eens in het wedstrijdbad zwemmen. Normaal gesproken heeft hij het daar niet zo op vanwege de kou. Ik gaf hem uiteraard gelijk en dan sprongen we snel weer in het warme bad verder op. Maar dit keer was hij vastberaden om zijn kunsten te tonen. Dus ook ik het koude water in en klapte vol verwondering, als hij onbehouwen zijn kikkervoeten voordeed (die term kom je nog tegen, wacht maar…). Maar ineens kreeg hij de duikplank in het vizier. Onverschrokken als hij is wilde hij dat ook wel. De badmeester gaf akkoord, mits wij in het water, onder de duikplank al dobberend hem op stonden te wachten. Onze gespierde spijker klom op de duikplank, liep vrij zelfverzekerd naar het eind, totdat hij zag hoe hoog het was. Abrupt was er stagnatie en met stagnatie bedoel ik stagnatie! De rij werd alsmaar langer, de omdraaiende gezichten werden er alsmaar meer. Ik al watertrappelend maar roepen dat hij moest springen en dat ik hem wel op zou vangen. Nou amenooitniet, hij vertikte het. Nu waren opeens alle ogen op mij gericht. Ik zwem snel naar de kant, om mij vervolgens als een zeeleeuw op de kant te hijsen. Met een zucht en een hoop verontschuldigingen loop ik richting de springplank, om hem vervolgens zonder pardon het water in te gooien, waar zijn vader hem opving. En ik heb geen andere keuze, dan om er met rode wangen achteraan te duiken.

Een dikke natte klapzoen op je wang.

Hoi Darling,

Hahahahahaha ik kom niet meer bij. Omdat ik dit zoooo voor me zie. Ach kleine jongen van jullie. En toch al zo groot. Hangend tussen groot en klein. Mijn meisje is de ene dag een hele grote meid. Dan zegt ze ook: ” ik ben nu een grote meid mama!”. En de andere dag is ze liever even klein. Ik geniet nog even van de momenten van klein zijn. Want opeens… Is ze groot… En dan staat ze op de duikplank. De duikplank van het leven. En neemt ze me toch een sprong! Een sprong in het diepe. En dan kan ik alleen maar toekijken en hopen dat wij als ouders het goed hebben gedaan. Haar genoeg hebben meegegeven om het leven aan te kunnen.
Net als jullie jongen, die op de duikplank staat… En voor het eerst de diepte ziet.. Soms moet je dan laten zien dat het hem best wel lukt. Dan heb je gewoon een duwtje van je moeder nodig.

Xje.

Illustraties door Greet Diels

Hey jes,

Ik was tot mijn vierde jaar praktisch kaal. Had weinig en kort haar dat maar niet leek te willen groeien. Om dat leed wat te verzachten droeg ik al op hele jonge leeftijd een geel Joop zoetemelk petje met daaronder een blauw geruite theedoek. Zo leek het toch een beetje op lang haar. Mijn fascinatie voor haar bleef ” groeien ” Jes, want zo rond mijn zesde jaar droeg ik graag het paarse kapmanteltje van mijn lieve oma op mijn hoofd en zo rond mijn achtste jaar, trommelde ik graag al mijn moeders sjaaltjes bij elkaar, om daar vervolgens 1 grote ” staart” van te maken. Dit geheel bond ik op ingenieuze wijze op mijn hoofd en zwiepte de ” staart ” heen en weer over mijn rug, alsof mijn leven ervan af hing.
Ik was erg blij met dit alternatief, want ik kwam er al snel achter dat lang haar geen optie was. Hoe graag ik het ook wilde en uitprobeerde, maar mijn dikke, pluizige en weerbarstige haar liet het niet goed toe, tenzij ik uren voor de spiegel ging staan om het enigszins in toom te houden.
Niet te min, blijf ik na al die jaren nog steeds een heimelijk verlangen houden naar lang haar en onderneem ik minstens 1 keer per jaar een poging om het te laten groeien, in de hoop dat het van structuur en dikte verandert is. Helaas is dit geenszins het geval en laat ik het de kapper elke keer weer met een brok in mijn keel afknippen en kijk ik met weemoed naar de gevallen en jawel grijze lokken op de grond.

Lieve Mariek,

I hear you! Ik liep net als jij met een theedoek op mijn kale koppie! Ik was toen drie en al mijn lokjes vielen uit door een allergische reactie op penicilline. Ach hemel wat een trauma. Dus ja… I hear you girl! De theedoek hield ik op mijn hoofd door speldjes met sliertjes eraan en dat was mijn pony. En al duimend en dromend van echte lange lokken zat ik Sesamstraat te kijken. Zwiepend met mijn pony voor mijn ogen, heel stoer voelde ik mij. Een echte grote meid. Wat is haar belangrijk he? Met bosjes verwijderen wij vrouwen het van de benen en onder de oksels en dergelijke. Maar op ons hoofd… Daar moet moedertje natuur toch maar mooi van af blijven…

Liefs x

Illustraties door Greet Diels

Hey liefje,

Ik dacht van de week: laat ik eens iets cultureel verantwoord doen met de kinderen. Ik had op Facebook een evenement gespot van een kindermuseum met leuke workshops en tentoonstellingen. Ik dacht meteen, dat is leuk om te doen. Zo gezegd zo gedaan! Woensdag middag, bammetjes gesmeerd voor in de auto en meteen uit school er naar toe gereden. Helemaal klaar voor het avontuur.
Eenmaal daar aangekomen werden we meteen getrakteerd op een overvloed aan visuele en tactiele prikkels. Boordevol energie lieten we ons meevoeren met leuke opdrachten, doe het zelf activiteiten en creatieve uitspattingen. Een walhalla voor een hysterische creatieveling zoals ik. Mijn drang om lekker mee te verven, bouwen en dansen was enorm. Ik vond alles even leuk! Ik walste nog net niet over mijn eigen kinderen heen! Gelukkig had ik mijzelf snel weer in de hand, al was het alleen maar omdat mijn blonde Dollie mij even duidelijk liet weten dat het voor kinderen was en niet voor volwassenen! Met het schaamrood op de wangetjes, excuseerde ik mij voor mijn gedrag en zette ik letterlijk even een stapje opzij!

Hoi dansmarieke,

Jij bent het kind in jou nooit verloren. Dat zou je moeten omarmen en je bent daardoor een grote inspiratiebron voor vele ouders. Zo. Dat is gezegd. Want dat vind ik namelijk. Jij kunt heel goed spelen. En ik bewonder dat.
Blijf alsjeblieft lekker meedansen en spelen. Want ik leer daarvan. Ik ben daar namelijk niet zo goed in. Ik weet dat het belangrijk is, maar er is altijd wel een stomme volwassen klus die voor gaat. Terwijl het spelen met je kinderen eigenlijk voorgaat. Ik zit nu elke dag in het speelhuis van mijn dochter te spelen. Weliswaar met mijn dochter samen, en ik geniet er volop van! En dat heb ik van jou geleerd. Ik laat de boel de boel en we spelen terrasje, en dan is dochter de serveerster die allerlei lekkernijen tevoorschijn tovert. Zoals spaghetti met banaan, en saus met slagroom. En ik zit met zonnebril in een nepzon te genieten van al haar mooie fantasieën en als een wonder merk ik dat ik al een uur aan het spelen ben zonder aan de was te denken en aan dat ene telefoontje wat ik nog moet plegen. Helemaal in het nu… Mijn dank is groot!
X

Illustraties door Greet Diels

Hey poelewoepsie,

Ik ben het nieuwe jaar meteen maar voortvarend bezig geweest en begonnen aan lichttherapie. De reden hiervoor was dat ik minder energie had, prikkelbaarder reageerde en hunkerde naar zoetigheid. Ik was zo weer een aantal kilo’s aangekomen en dat moeten we natuurlijk allemaal niet hebben. Maar wat doet licht nou eigenlijk voor ons. Dus ik heb jouw grote vriend Google even geraadpleegd.

Licht heeft grote invloed op de biologische klok. Bij weinig daglicht, bijvoorbeeld in de avond, wordt via de ogen een signaal afgegeven aan de hersenen om het slaaphormoon melatonine aanmaken. Tijd om te gaan slapen! Een voldoende hoeveelheid daglicht in de ochtend stopt de aanmaak van melatonine weer.
Bij onvoldoende daglicht kan je biologische klok ontregeld raken, waardoor het lichaam meer en daarbij ook overdag melatonine blijft aanmaken. Hierdoor kun je moeilijker opstaan, voel je je de hele dag moe en je energieniveau ligt zo’n beetje rond het nulpunt.

Dus zo gezegd en gedaan. Ik ga, iets wat sceptisch, onder professionele begeleiding de lichttherapie aan. Kom ik daar aan, is er een enorme verbouwing gaande! Ik word in een achteraf kamertje, met nog 3 andere lichttherapiegangers geplaatst. Terwijl ik om mij heen kijk zie ik allemaal verhuisdozen staan. We zoeken allemaal stil zwijgend een plekje achter een enorme lichtbak met “gezellige” t.l. verlichting.
Ik denk bij mijzelf, het moet wel verdomd goed werken, want de omstandigheden dragen niet echt bij aan een gezellige en positieve vibe🤔

Klapzoen voor jou!

Hoi Mariekepiekepoepie.

Hihihihi ik zie je al helemaal zitten, tussen de zooi, je handen jeuken om de boel daar op te ruimen, in je hoofd de boel gezellig, al dan niet in Hawaiistyle inrichten, cocktail barretje etc… Een gat in de markt Mriek! Ik zeg lichttherapie met hoelamuziek. Voor een totale beleving.
Ik zou best wel een winterslaap willen houden. Volgens mij word ik zo’n bejaarde die met een tourbus elke winter naar de zon gaat. Spanje ofzo. Mijn grootouders deden dat ook elk jaar. En kwamen poepiebruin weer terug als de zon zich weer liet zien in Nederland. Helemaal niet gek bedacht hoor! Samen met allemaal mede bejaarden in een hotel, beetje klagen over de warmte en bakkies koffie drinken. Heerlijk toch! Ga je mee als we oud zijn? Rimpels hebben we dan toch al, kunnen we ongelimiteerd bakken in de zon tot de vellen erbij hangen.
En stiekem ben ik enorm benieuwd naar die lichtbak van je. Ik denk dat ik ook maar ga… T duurt nog wel even voor ik bejaard ben… En een winterslaap houden mag niet van mijn baas…
X

Illustraties door Greet Diels

Hey Skatje,

Ik kan wel zeggen, dat ik heel blij wordt van de rituelen binnen ons gezin. Rituelen die van onschatbare waarde zijn! Rituelen die geboren zijn uit onvoorwaardelijke liefde! Het bijzondere aan rituelen is dat de kans groot is, dat als je kinderen volwassen zijn, ze ze misschien ook wel zelf toepassen in hun gezin. Hoe gaaf is dat! Het is toch een soort nalatenschap.
Ik hoop natuurlijk dat ze er dan met geborgenheid aan terug kunnen denken.
Ik kan mij voorstellen dat de rituelen die ik nu toepas veranderen of vervagen als mijn kinderen groter zijn. Dat als mijn blonde Dollie 15 jaar is, ze niet meer de behoefte heeft dat ik nog een verhaaltje mét stemmetjes doe en dan nog even naast haar ga liggen voor het slapen gaan. Ik denk ook dat mijn zoon zijn vlinderkusjes, die precies elke avond een bepaalde route moeten aflopen, met iets minder enthousiasme in ontvangst zal nemen. Maar dat is niet erg, waarschijnlijk hebben we dan wel weer nieuwe rituelen bedacht. Maar voor nu koester ik ze enorm!

Dag liefje.

Lieve Mriekie,

KOESTER ZE! Koester ze met heel je hart. Dat is leven. Je eigen mooie ritueeltjes. Helemaal van jullie gezinnetje. Deze ritueeltjes maken jullie gezin uniek, helemaal eigen. En de rituelen groeien mee, ze veranderen met de tijd. Mooi is dat, en ik voel dan gelijk weemoed als ik aan mijn eigen gezin denk. Onze eigen gezinsrituelen. Buikje blazen tijdens het aankleden, stoutertjes zoeken onder haar blote armpjes, ik het billenbijtmonster spelen als ze veilig in haar vaders armen hangt terwijl hij haar de trap op draagt om in bad te gaan. Het gegiechel van mijn kleine meid met een vleugje gezonde spanning met een handje op haar billen, tegen het billenbijtmonster. Weemoed… Omdat dit ritueeltje verdwijnt met de tijd.
Ik koester ze enorm. Voor altijd zal ik alle ritueeltjes koesteren. Het is ons gezinssysteem. Het houdt onze gezinnen, die van mij en die van jou, gezond. Biedt veiligheid en voorspelbaarheid voor onze kindjes. Een prachtig nalatenschap. Dank je voor dit prachtige inzicht Marieke.

Xxxxxxx

Illustraties door Greet Diels