Hey jepsie,

Wij gaan regelmatig met het hele gezin zondagochtend even naar het zwembad. Lekker gek doen in het water en eventueel met de kinderen van de glijbaan. Het water is subtropisch warm en je hebt keuze uit drie verschillende baden. Onze jongste heeft zwemles en wilde nu ook wel eens in het wedstrijdbad zwemmen. Normaal gesproken heeft hij het daar niet zo op vanwege de kou. Ik gaf hem uiteraard gelijk en dan sprongen we snel weer in het warme bad verder op. Maar dit keer was hij vastberaden om zijn kunsten te tonen. Dus ook ik het koude water in en klapte vol verwondering, als hij onbehouwen zijn kikkervoeten voordeed (die term kom je nog tegen, wacht maar…). Maar ineens kreeg hij de duikplank in het vizier. Onverschrokken als hij is wilde hij dat ook wel. De badmeester gaf akkoord, mits wij in het water, onder de duikplank al dobberend hem op stonden te wachten. Onze gespierde spijker klom op de duikplank, liep vrij zelfverzekerd naar het eind, totdat hij zag hoe hoog het was. Abrupt was er stagnatie en met stagnatie bedoel ik stagnatie! De rij werd alsmaar langer, de omdraaiende gezichten werden er alsmaar meer. Ik al watertrappelend maar roepen dat hij moest springen en dat ik hem wel op zou vangen. Nou amenooitniet, hij vertikte het. Nu waren opeens alle ogen op mij gericht. Ik zwem snel naar de kant, om mij vervolgens als een zeeleeuw op de kant te hijsen. Met een zucht en een hoop verontschuldigingen loop ik richting de springplank, om hem vervolgens zonder pardon het water in te gooien, waar zijn vader hem opving. En ik heb geen andere keuze, dan om er met rode wangen achteraan te duiken.

Een dikke natte klapzoen op je wang.

Hoi Darling,

Hahahahahaha ik kom niet meer bij. Omdat ik dit zoooo voor me zie. Ach kleine jongen van jullie. En toch al zo groot. Hangend tussen groot en klein. Mijn meisje is de ene dag een hele grote meid. Dan zegt ze ook: ” ik ben nu een grote meid mama!”. En de andere dag is ze liever even klein. Ik geniet nog even van de momenten van klein zijn. Want opeens… Is ze groot… En dan staat ze op de duikplank. De duikplank van het leven. En neemt ze me toch een sprong! Een sprong in het diepe. En dan kan ik alleen maar toekijken en hopen dat wij als ouders het goed hebben gedaan. Haar genoeg hebben meegegeven om het leven aan te kunnen.
Net als jullie jongen, die op de duikplank staat… En voor het eerst de diepte ziet.. Soms moet je dan laten zien dat het hem best wel lukt. Dan heb je gewoon een duwtje van je moeder nodig.

Xje.

Illustraties door Greet Diels