Hoi tuthola,

Van wie was jij fan vroeger? Wie hing er boven je bed? Van wie zwijmelde je weg? Op wie wilde je lijken of inspireerde jou?
Ik had mijn kamer letterlijk behangen met Bon Jovi. En dan voornamelijk Jon Bon Jovi. Oftewel, Jon Bongiovi. Ja… Zo heet hij echt. En wist ook de naam van zijn vrouw en zijn dochter. Die feitjes las ik in de Breakout. En de Hitkrant. En ik knipte alles uit en ik plakte het op de muur van mijn eigen kamertje. Mijn Bon Jovi tempel. Een enorm ver van mijn bed show haalde ik zo naast mijn bed. In mijn tienerkamertje. Zwijmelend en dromend van ooit een man vinden, en dan het liefst natuurlijk Jon zelf, die enigszins op hem lijkt. Met mooie waaiharen al dan niet geföhnd , en een stoere blik. Nou, ik zeg gelukt! Al föhnt hij zijn lokken niet ;-).
Ik heb Instagram op mijn foon. En onlangs kwam ik erachter dat ik dus ook Jon kan volgen. Ik kan hem zelfs een berichtje sturen. Zo ook aan Madonna! Nou… Mariek.. Serieus.. Dat was vroeger ondenkbaar! Je had een fanclub en dan had je t wel gehad! Hoe bizar is het, dat de tieners van nu gewoon hun idool rechtstreeks een berichtje kunnen sturen! Echt zo van “hey Gaga, how are ya?” You Know? Seriously….
Is dat wel oké? Onbereikbare personen worden bereikbaar…. Meiden al zwijmelend met hun mobieltje in bed vlak voor het slapen gaan, turend naar posters in hun tienerkamertje, berichtjes sturend naar Justin Bieber of One Direction… Seriously…. Stel je eens voor! Hoe bizar is dat! Ik zou, obsessief als ik ben, de hele dag in mijn telefoon wonen. Wachtend op berichtjes van mijn toekomstige man Jon…
Denk maar niet dat onze kindjes opgroeien in de zelfde soort tijd als wij… Tis heus anders…

X Jes.

Hey meis,

Ralph Macchio alias Daniël San van Karate Kid, 21 Jump Street met Johnny Depp en als klap op de vuurpijl Rob Lowe….oh my god!!! In een mooi rood fluweel boekje verzamelde ik al deze hunks. Knipte ze uit de Hitkrant en plakte dat in het boekje dat ik vervolgens overal mee naar toe sleepte. Juist die onbereikbaarheid en die geheimzinnigheid vond ik zo leuk.
Toch geloof ik dat je je idool nooit in het echt moet zien. Dat valt altijd wat tegen. Zo zag ik laatst in Londen Patrick Dempsey, alias Mc Dreamy.
Gossiedosie wat vond ik dat een mooie man! Je vult je hoofd met idealen en droom scenario’s over zo iemand. In real live viel dat wel een klein beetje tegen. Hij zat daar wat schuchter in een hoekje, ineen gedoken om maar niet op te vallen. Ik had zelfs wat met hem te doen!
Zo zag een vriend van mij laatst zijn grote idool: Bono van U2. Al van kleins af aan helemaal fan. Naar al zijn concerten geweest noem maar op. En daar stond hij voor zijn neus, oud, afgeleefd en onverstaanbaar. Wat een teleurstelling was dat! Hij had gewoon een beetje spijt dat hij hem had ontmoet. Je zet zo iemand toch op een voetstuk. Door zo’n ervaring wil dat zomaar ineen storten. Daarom zeg ik: een beetje mysterie en onwetendheid kan ook zijn mooie kanten hebben. Lang leven je voorstellingsvermogen!

Bye bye

Illustraties door Greet Diels